bookowylas

Mroczna powieść osadzona w niemieckiej wiosce 10 lat po II wojnie światowej. Znika rodzina Dannerów. Krążą o nich rozmaite plotki, a że są raczej odludkami, ich zniknięcie nie od razu jest zauważone. Każdy kolejny rozdział przybliża dramat, jaki od wielu lat rozgrywał się w domu na pustkowiu…

Trochę przypomina mi „Mroczny zakątek” – podobny pomysł na fabułę. Ale Gillian Flynn zrobiła to lepiej.

Sugestywny tytuł i poważne, smutne oczy dziecka na okładce… I rzeczywiście, chwilami ściskało mnie w gardle podczas czytania.

Po „Angoli” sięgnęłam z myślą, że tak tylko przejrzę… Przeczytałam od deski do deski. Ewa Winnicka oddaje głos swoim bohaterom. Ludziom, którzy są „najeźdźcami” na Wyspach. Przedstawia cały przekrój społeczny – począwszy od prezesów, właścicieli firm i dyrektorów, poprzez pracowników fabryk, hoteli, opiekunów, a skończywszy na osobach, których przygoda z Wielką Brytanią zakończyła się w więzieniu. Wśród nich są zarówno osoby, które przyjechały jako dzieci i opisują angielskie szkoły i uczelnie, jak też ci, którzy nie poradzili sobie z bezrobociem i problemami w Polsce i przybyli na fali emigracji po 2004 roku „bo wszyscy jechali”. Jednak – jak przestrzega jedna z bohaterek: Nie przyjeżdżaj jeśli nie układa ci się w życiu i masz problemy w Polsce – tu będzie jeszcze gorzej.

Polaków na Wyspach jest mnóstwo – dobrze mieć świadomość, że są wśród nich tacy, którym się powiodło – kupili mieszkania, założyli rodziny, mają pracę i przyjaciół. Są niestety także ci, którym jest bardzo ciężko ze względu na problemy z językiem, samotność, koszty utrzymania i przede wszystkim – odmienność kulturowa. Anglicy są narodem specyficznym, mają swoje nawyki i przekonania. Nigdy nie rozmawiają o swoich problemach, nawet z przyjaciółmi, tłumią emocje i bardzo poważnie traktują np. kwestię przemocy w rodzinie.

Książka naprawdę wciąga, jest świetnie napisana i przede wszystkim – bardzo prawdziwa. Dodatkowy plus za okładkę – bardzo symboliczna.

Książka zapadająca w pamięć. I smutna. Główną bohaterką i zarazem narratorem jest Maud, która ma ponad osiemdziesiąt lat i cierpi na demencję. Wychodzi z domu i zapomina, dokąd ma iść, ciągle robi sobie herbatę, bo nie pamięta o poprzedniej, z czasem przestaje poznawać własną córkę i wnuczkę. Jednak w tym wszystkim Maud pamięta jedno – jej przyjaciółka, Elizabeth, zniknęła. Ta myśl powraca regularnie i jest jedynym faktem, którego Maud jest pewna. Pod jego wpływem przypomina sobie podobne wydarzenie sprzed lat – gdy była młodą dziewczyną, zaginęła jej starsza siostra Sukey. Nigdy jej nie odnaleziono.

W powieści wydarzenia współczesne są splecione z historią lat ’40 ubiegłego wieku. Opisane są trudne czasy tuż po zakończeniu wojny widziane oczami dziewczynki, która za wszelką cenę chce dowiedzieć się, co się stało z jej siostrą. Jednak o wiele bardziej przejmujące są są przeżycia Maud jako staruszki. Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie – bardzo obrazowo pokazuje, co czują starsze osoby – zagubione w rzeczywistości, której nie są w stanie pojąć. Autorka dedykuje powieść swoim babciom, które były dla niej inspiracją. Ja bardzo cieszę się, że taka książka powstała – pomaga nam zrozumieć, jak zagubione i bezradne są osoby z zaburzeniami pamięci. I choć ciągłe odpowiadanie na to samo pytanie może być irytujące, to warto się zastanowić, co przeżywa osoba, która zadaje to pytanie.

Kiedy zobaczyłam tytuł i autora, moją pierwszą myślą było „O nie! Mój idol napisał książkę kucharską!”. Na szczęście Bralczyk pozostaje w dziedzinie, w której jest niekwestionowanym ekspertem, czyli językoznawstwie.

Autor omawia wyrazy dotyczące jedzenia – i nie tylko nazwy produktów spożywczych i potraw, ale także naczyń, sztućców, posiłków. Wyjaśnia pochodzenie słowa i jego przemiany („słonina” wcale nie pochodzi od „słonia” :)), wskazuje jego obecność w literaturze (ileż w „Panu Tadeuszu” opisów posiłków i dań – ale to, że Mickiewicz był łasuchem nie jest tajemnicą), a także wymienia związki frazeologiczne, w których dane słowo się pojawia.
Muszę przyznać, że „Jeść!!!” czyta się świetnie – Bralczyk pisze zabawnie, inteligentnie, bez naukowego „nadęcia”, wzbogacając opisy o ciekawostki (słowo „filiżanka” zostało zgłoszone do konkursu na najpiękniejsze słowo świata).
Wszystko to ułożone przejrzyście i opatrzone kolorowymi obrazkami. Polecam nie tylko pasjonatom językoznawstwa.

W polskich powieściach obyczajowych często powtarza się podobny schemat: bohaterka, znużona wielkomiejskim zgiełkiem, nieudanymi związkami i nieciekawą pracą, po śmierci krewnego dowiaduje się o tajemniczej posiadłości na wsi, rzuca wszystko i na łonie natury odkrywa kolejne rodzinne sekrety, a czasem także odnajduje miłość swojego życia.
Bohaterką jest Karolina – przebojowa singielka po trzydziestce, prezes agencji reklamowej. Po tragicznej śmierci rodziców zmuszona jest zająć się nie tylko uporządkowaniem pamiątek z domu (który został sprzedany jeszcze przez rodziców), ale przede wszystkim swoją córką – siedemnastoletnią Klarą, która żyje w przekonaniu, że Karolina jest jej starszą siostrą. Teraz ma się dowiedzieć całej prawdy.

Dodatkowo nowy właściciel domu rodziców Karoliny okazuje się interesującym przystojniakiem, jej obecny partner – łajdakiem, a odnowienie przyjaźni z dawną koleżanką ze szkoły – niezwykle owocne. Podczas porządkowania rzeczy rodziców Karolina musi zmierzyć się z przeszłością i bolesnymi wspomnieniami – zwłaszcza, gdy dociera do niej, że gdyby nie decyzje rodziców, jej życie mogło wyglądać zupełnie inaczej…

Autorka znów balansuje na granicy prawdopodobieństwa – choć tym razem była bardziej przewidywalna. Psychologia bohaterów pozostawia wiele do życzenia – tym razem po kilku tygodniach bohaterki, pochłonięte bieżącymi zdarzeniami wydają się zupełnie nie przejmować się tym, że straciły rodziców. Jednak całość jest dobrze napisana, ciekawa i pomijając pewne niedociągnięcia (i naciągnięcia – znów za dużo irytujących zbiegów okoliczności) przyjemnie się czyta.

Bohaterką jest Karolina – przebojowa singielka po trzydziestce, prezes agencji reklamowej. Po tragicznej śmierci rodziców zmuszona jest zająć się nie tylko uporządkowaniem pamiątek z domu (który został sprzedany jeszcze przez rodziców), ale przede wszystkim swoją córką – siedemnastoletnią Klarą, która żyje w przekonaniu, że Karolina jest jej starszą siostrą. Teraz ma się dowiedzieć całej prawdy.

Dodatkowo nowy właściciel domu rodziców Karoliny okazuje się interesującym przystojniakiem, jej obecny partner – łajdakiem, a odnowienie przyjaźni z dawną koleżanką ze szkoły – niezwykle owocne. Podczas porządkowania rzeczy rodziców Karolina musi zmierzyć się z przeszłością i bolesnymi wspomnieniami – zwłaszcza, gdy dociera do niej, że gdyby nie decyzje rodziców, jej życie mogło wyglądać zupełnie inaczej…

Autorka znów balansuje na granicy prawdopodobieństwa – choć tym razem była bardziej przewidywalna. Psychologia bohaterów pozostawia wiele do życzenia – tym razem po kilku tygodniach bohaterki, pochłonięte bieżącymi zdarzeniami wydają się zupełnie nie przejmować się tym, że straciły rodziców. Jednak całość jest dobrze napisana, ciekawa i pomijając pewne niedociągnięcia (i naciągnięcia – znów za dużo irytujących zbiegów okoliczności) przyjemnie się czyta.

Wakacje sprzyjają czytaniu – zwłaszcza lekkich powieści polskich autorek.

„Przysługa” na lekką się nie zapowiadała – mroczna tajemnica, która miała nigdy nie wyjść na jaw…

Powieść przedstawia rodziny braci bliźniaków – Karola i Darka. Żyją w różnych miastach, nie mają pojęcia o swoim istnieniu. Bracia nie kontaktowali się ze sobą i nigdy nie wspominali żonom, że mają rodzeństwo. Sytuacja zmienia się, gdy Darek ginie w wypadku, a Karol postanawia spotkać się z jego żoną i synem, aby wyjawić im dość dramatyczną tajemnicę…

Pomysł bardzo ciekawy. Jednak, jak powiedział Mark Twain: „Prawda jest dziwniejsza od fikcji, a to dlatego, że fikcja musi być prawdopodobna. Prawda- nie.” Anna Karpińska nie przyjęła tej myśli za motto – w jej książce pojawia się zaskakująca ilość zbiegów okoliczności, które nie są ani prawdopodobne, ani wiarygodne.

Psychologiczny aspekt powieści również pozostawia wiele do życzenia – owszem, człowiek jest w stanie znieść wiele i przyjąć naprawdę ciężkie ciosy od życia, ale wymaga to czasu, wsparcia otoczenia i wewnętrznej siły. Autorka natomiast próbuje nas przekonać, że dojście do siebie po tragedii, odbudowanie zaufania czy wybaczenie to kwestia kilku dni.

W sam raz na wakacyjny wyjazd – szybko się czyta, a zakończenie jest trudne do przewidzenia (by nie powiedzieć – absurdalne).

Nie tego się spodziewałam… Chyba przestanę czytać opisy okładkowe, bo potrafią wprowadzić w błąd.

Opinie na okładce powieści są niezwykle entuzjastyczne, pełne wyrażeń typu „ostra, inteligentna, mroczna, wciągająca”. Ponadto nagrodzona w kategorii najlepszy thriller. Opis też interesujący – zdesperowana kobieta postanawia zamordować partnera, aby uniknąć rozstania…

Jodi i Todd to para z dwudziestoletnim stażem i poukładanym, stabilnym życiem. Ich uporządkowany świat kręci się wokół codziennej rutyny plus wspólne kolacje z winem, spacery z psem. Wszystko zmienia się, gdy okazuje się, że Todd ma młodszą kochankę, która w dodatku jest w ciąży… Jodi przeżywa dramat, ponieważ nie są małżeństwem i po rozstaniu zostanie z niczym. Uznaje więc, że jedyną opcją jest zabójstwo mężczyzny.

Przyznam, że spodziewałam się większego rozmachu i inwencji twórczej w kwestii zbrodni (może nie na miarę „Nie-boszczyka męża” Chmielewskiej, ale jednak…), natomiast sprawa morderstwa jest zepchnięta na dalszy plan. Powieść ukazuje przede wszystkim, jak cienka granica dzieli nas od popełnienia zbrodni, jak zdesperowana może być kobieta, która traci poczucie bezpieczeństwa i stabilizację i w końcu – jak płytkie i nieprawdziwe mogą stać się relacje w związku. Dla mnie klasyfikacja thriller jest niewłaściwa. „W cieniu” to dramat psychologiczny, przepełniony szczegółowymi opisami przeżyć i emocji obojga bohaterów. Dodatkowo potęguje to sposób narracji – podzielonej na rozdziały „Ona” i „On” – dzięki czemu poznajemy sytuację z obu stron.

Zakończenie – trzeba przyznać – jest zaskakujące. Warto przeczytać.

„Wykolejony” nie jest powieścią łatwą i przyjemną. Opisuje brutalny świat prostytucji, handlu ludźmi i przestępczości zorganizowanej.

Główny bohater – detektyw Thomas „Ravn” Ravnsholdt po śmierci żony przebywa na urlopie, zostaje poproszony o odszukanie Maszy – Litwinki, która pracowała jako prostytutka i zniknęła bez śladu. Trop wiedzie do Sztokholmu…

Narracja jest prowadzona w trzech płaszczyznach: poszukiwania detektywa są przeplatane pamiętnikiem Maszy, z którego dowiadujemy się o jej losach, trzecim wątkiem jest historia Erica, który jako dziecko uczył się od ojca sztuki wypychania zwierząt. Obecnie umiejętność tę wykorzystuje w inny sposób…

Wszystkie trzy wątki łączą się w przerażającą całość. Powieść trzyma w napięciu i ukazuje piekło, z którego wydostać można się tylko cudem.

Polecam ludziom o mocnych nerwach.