bookowylas

Anna kilkanaście lat temu przeżyła rodzinną tragedię. Od tamtej pory jest raczej samotniczką: pracuje jako listonosz, a jedyne kontakty towarzyskie utrzymuje ze starszą sąsiadką. Kiedy jest świadkiem wypadku, Anna rozpoznaje sprawczynię – osobę, która przyczyniła się do tragicznych wydarzeń sprzed lat. Postanawia uczynić wszystko, aby tym razem winna poniosła zasłużoną karę. Zaprzyjaźnia się z ofiarą wypadku, motocyklistą Liamem oraz jego babcią. Wkrótce jej prywatne śledztwo zaczyna nosić znamiona obsesji, a czytelnik zaczyna zadawać sobie pytanie, kto właściwie jest dla kogo niebezpieczny.

Ogarnięta pragnieniem zemsty, a jednocześnie wciąż powracająca do traumatycznych wspomnień, Anna jest trochę jak tytułowa „Dziewczyna z pociągu” – zagubiona, niestabilna emocjonalnie. Nie do końca jej wierzymy, bo ona sama wydaje się nie orientować, co w jej życiu dzieje się naprawdę.

Psychologicznie fabuła jest bardzo dopracowana, zwłaszcza, że w opowiadaniu historii sprzed lat autorka dopuszcza do głosu każdą ze stron, tłumacząc jej motywy. Pewne aspekty intrygi są naciągane, ale całość daje naprawdę ciekawą lekturę. Jak na debiut – świetne.

Większość recenzji tej książki rozpoczyna się od podkreślenia znajomości artystki od muzycznej strony. Nic dziwnego. Ja też słuchałam Hey’a, śpiewałam ich piosenki, chodziłam na koncerty. Jednak o wiele lepiej pamiętam felietony, pisane przez Nosowską do „Filipinki”. Mimo upływu czasu nie straciła swady, z jaką opisuje współczesny świat. Wydaje mi się nawet, że ten czas jej służy – dojrzała w roli bystrej, ironicznej obserwatorki otaczającej nas przedziwnej rzeczywistości i wartości nią rządzących.

Nosowska niczego niezwykłego nie odkrywa. Wręcz przeciwnie, nawiązuje do tematów tak popularnych, że już oklepanych: miłość, związki, przyjaźń, kompleksy, bagaż życiowych doświadczeń i jego wpływ na naszą osobowość. Ma jednak ogromny dystans, zarówno do siebie, jak i otoczenia. Mimo bycia swego rodzaju celebrytką (przepraszam za to słowo, ale trudno w tej sytuacji o odpowiedniejsze) nie napisała tej książki, żeby pochwalić się swoim cudownym życiem. Nie opisuje cukierkowego świata, w którym króluje miłość, samoakceptacja i spokój ducha. Wręcz przeciwnie: Nosowska mówi, że jej też nie jest łatwo, że życie dokopuje jej tak samo, jak każdemu z nas. Wspomina dzieciństwo, młodość, opowiada o swoich związkach i relacjach z rodziną, podkreślając, że jest zwykłym człowiekiem. Opisuje swoje wady i słabości bez użalania się nad sobą, z dystansem, ale też bez kokieterii, charakterystycznej dla znanych osób, które w dzisiejszych czasach są przekonane, że muszą wydać książkę. Nosowska jest w swojej książce prawdziwa, a ta prawdziwość w erze Instagrama i Photoshopa jest bez wątpienia potrzebna.