bookowylas

„Brakujący element” to kontynuacja historii Wilde’a i jego poszukiwania prawdy o sobie samym. Wilde dociera do swojego biologicznego ojca, jednak niewiele z tego wynika. Kolejną spokrewnioną osobą jest Peter Bennet, celebryta z reality show. Oskarżony o gwałt i zaszczuty przez media znika, w ostatnim wpisie internetowym sugerując, że planuje samobójstwo. Wilde wspólnie z rodzeństwem Petera próbuje odnaleźć zaginionego.

Jednocześnie ktoś poluje na hejterów. Tajemnicza organizacja Bumerang podczas spotkań online omawia kolejne zgłoszenia i wybiera sposób ukarania winnego. Sprawy wymykają się spod kontroli, gdy jeden z samozwańczych sędziów znika…

Coben jak zawsze buduje intrygę na kilku wątkach, które pozornie wydają się nie do rozwikłania. Prowadzi akcję dynamicznie, dba o zaskakiwanie czytelnika na każdym kroku. Jego historia jest dobrze skonstruowana, a nowy bohater budzi wiele sympatii. Ponieważ nie wszystko zostało do końca wyjaśnione, zapewne możemy oczekiwać kolejnych spotkań z Chłopcem z lasu.

Po odejściu od Myrona i Wina Harlan Coben wciąż tworzy postaci wyraziste, budzące sympatię, a jednocześnie bardzo prawdziwe.

Tytułowy chłopiec z lasu to Wilde – jako dziecko znaleziony w lasach niedaleko Nowego Jorku. Nikt nie wiedział, kim jest i skąd się tam wziął. I nigdy nikt się po niego nie zgłosił. Jednak Wilde, jeszcze przez oficjalnym odnalezieniem, zaprzyjaźnił się z Davidem, synem Hester Crimstein.

Trzydzieści lat później nastoletni syn Davida zwraca się o pomoc do babci. Zaginęła Naomi, dziewczyna z jego szkoły. Dziewczyna, którą razem z kolegami dręczył. Hester angażuje w poszukiwania Wilde’a i wkrótce sprawa zostaje wyjaśniona. Jednak nie na długo – Naomi znów znika, podobnie jak Crash Maynard, bogaty i popularny nastolatek. Jego rodzice dostają ultimatum, które dotyczy starannie ukrywanej przeszłości.

Wilde szuka obojga, choć nie jest to łatwe, ponieważ Maynardowie zrobią wiele, żeby ukryć swoje dawne grzechy. Hester natomiast zmaga się z własną traumą po śmierci męża i stracie syna.

Jak zawsze u Cobena to, co wydaje się być jedną historią, staje się kilkoma, niezwykle sprytnie połączonymi. Tu nie ma przypadków ani zbędnych wątków. Wszystko łączy się w spójną, zaskakującą całość.

Narracja powieści zostaje oddana Windsorowi Horne’owi Lockwoodowi III. Obrzydliwie bogaty, wyniosły, a jednak budzący sympatię Win prowadzi dyskretne, prywatne śledztwo, poszukując skradzionego przed laty jego rodzinie obrazu. Drugie z zaginionych dzieł zostało odnalezione w mieszkaniu zamordowanego mężczyzny, który – jak się okazuje – był zamieszany w porwanie kuzynki Wina i śmierć jej ojca. Win musi zajrzeć w najmroczniejsze sekrety, skrywane przez ród Lockwoodów. Odnaleźć ludzi, którzy za wszelką cenę chcą pozostać w ukryciu, zdobyć informacje, które nigdy nie powinny wyjść na jaw, a w końcu podjąć decyzję, czy prawda powinna w ogóle ujrzeć światło dzienne.

Akcja, jak zawsze u Cobena, jest dynamiczna i nieprzewidywalna. Bogactwo oraz wszechstronność głównego bohatera zdejmuje z fabuły większość ograniczeń, dotyczących metod prowadzenia śledztwa, a także wychodzenia z opresji.

Rozwikłanie intrygi jak zawsze brawurowe.

Tytuł oryginału to „Run away” – uciekaj. To właśnie robi Paige, która z pięknej, pełnej życia studentki zmieniła się w wychudzoną narkomankę. Jej ojciec, Simon, próbuje zrobić wszystko, aby wyrwać ją z toksycznego związku z Aaronem i sprowadzić do domu. Po kłótni w Central Parku Paige znów ucieka, a niebawem okazuje się, że Aaron został zamordowany. Teraz Simon ma więcej powodów, by odnaleźć córkę – zwłaszcza, że w trakcie poszukiwań jego żona zostaje postrzelona. Wydawałoby się, że finansista będzie bezbronny w świecie dealerów narkotykowych, jednak Simon udowadnia, jak wiele jest w stanie zrobić, by uratować swoje dziecko.

Harlan Coben jest mistrzem budowania napięcia. Mimo, że pisze kilkusetstronicowe powieści, jest w nich ciągła, dynamiczna akcja, niepozbawiona jednak krótkich dygresji, obserwacji rzeczywistości i celnych spostrzeżeń na jej temat. Nie zaburza to jednak głównego nurtu wydarzeń.

Ostatnio Coben mniej zaskakuje – część zagadek wyjaśnia się już w zasadzie w połowie powieści, ale jeśli czytelnikowi wydaje się, że wie już wszystko – nic bardziej mylnego. Zakończenie – co też charakterystyczne dla autora – nie jest typowym happy endem. Coben nigdy nie kończy swoich powieści hasłem ”i żyli długo i szczęśliwie”.

Rezygnując z wręcz kultowej obsady (Myron, Win, Esperanza), Coben nie zapomina o innych bohaterach. W powieści pojawia się Hester Crimstein czy Lizzy Sobek, a nawet Nap z „Nie odpuszczaj”.

Przykra jest tylko niekonsekwencja polskiego tłumaczenia – kiedy Hester odbiera telefon słowem „Mów” i na zdziwienie Simona tłumaczy, że jej znajomy tak odbiera telefony – jestem pewna, że chodziło o Wina i jego słynne „Articulate” czyli „Wysłów się”.

Nie zmienia to faktu, że Harlan Coben wciąż jest w świetnej formie pisarskiej, a „O krok za daleko” czyta się z przyjemnością.

Napoleon Dumas nigdy nie dowiedział się, co naprawdę stało się z jego bratem. Przed piętnastu laty pod kołami pociągu zginął Leo oraz jego dziewczyna Diana. Policja uznała to za nieszczęśliwy wypadek lub samobójstwo. Tej samej nocy zniknęła bez śladu dziewczyna Napa, Maura. Kiedy po piętnastu latach na miejscu zbrodni znalezione zostają odciski palców Maury, Nap ma nadzieję, że w końcu uda mu się odkryć prawdę sprzed lat. O pomoc w śledztwie zwraca się do Augiego, ojca Diany.

Harlan Coben wciąż pozostaje dla mnie numerem jeden thrillera i powieści sensacyjnej. Choć niektórzy zarzucają mu powtarzalność i spadek pisarskiej formy, dla mnie każda historia jest nowa, a każdy bohater niepowtarzalny. „Nie odpuszczaj” jest dodatkowo ciekawe narracyjnie. Coben często oddaje głos swoim bohaterom, ale tym razem Nap niemal całą swoją opowieść kieruje bezpośrednio do zmarłego brata. Poszukiwanie prawdy jest zadedykowane Leo, a droga do wyjaśnienia tajemnicy prowadzi od szkolnego Klubu Konspiratorów, aż po nielegalne więzienie dla najgroźniejszych przestępców.

Coben serwuje czytelnikowi to, co zawsze – dynamiczną, pełną zwrotów akcję i uwikłanych w nią bohaterów, z których nikt nie jest jednoznacznie dobry czy zły. Największym atutem powieści jest właśnie ta niejednoznaczność, która pozostawia miejsce na własną interpretację i ocenę.

Jeśli autor pisze kilkutomową serię, musi zadbać o zakończenie. Powinno być spektakularne. Jeśli nie wie, jak to zrobić, niech poczyta Cobena.
Ostatni tom przygód Mickey’a, Emy i Łyżki rozpoczyna się ekshumacją zmarłego ojca Mickey’a. Chłopak ma coraz więcej wątpliwości co do jego śmierci, a sprawdzenie trumny jeszcze je pogłębia. Mickey ma też problemy z wrogością członków szkolnej drużyny koszykówki. Kiedy kapitan (a zarazem główny antagonista) Troy zostaje zawieszony za podejrzenie o doping – Mickey otrzymuje szansę zyskania akceptacji kolegów.

Tymczasem Ema prosi przyjaciół o pomoc – poznany na czacie chłopak zniknął bez śladu.  W poszukiwaniu tajemniczego Jareda Lowella nastolatkowie dotrą do prawdy, która miała nigdy nie wyjść na jaw.

Harlan Coben jest mistrzem zwrotów akcji i widowiskowych zakończeń. Tu pobił samego siebie, tworząc spektakularne i bardzo „amerykańskie” zakończenie, które jednak nie jest typowym, przesłodzonym happy endem.

Wątek Mickey’a, Emy i Łyżki powrócił w powieści „W domu”, mam nadzieję, że nie po raz ostatni. W końcu bohaterowie dorastają, niebawem można wysłać ich do collegu i dać kolejne zadania do wykonania…

Druga część „młodzieżowej” serii Cobena to kontynuacja perypetii trojga przyjaciół: Mickey’a, Emy i Łyżki. Szkolna gwiazda, dziewczyna kapitana drużyny koszykówki i cheerleaderka, Rachel, została postrzelona w głowę. Jej matka zginęła. Kto strzelał i dlaczego na drzwiach szpitalnej izolatki pojawia się rysunek motyla abeona?

Ponieważ Rachel angażowała się w poszukiwania Ashley, Mickey wraz z przyjaciółmi rozpoczyna śledztwo w celu ustalenia, kto stoi za śmiercią matki Rachel. Sprawę komplikuje fakt, że miejscowy policjant jest ojcem Troy’a, największego szkolnego wroga Mickey’a.

W tle pojawiają się wciąż niewyjaśnione kwestie: czy wypadek samochodowy rzeczywiście doprowadził do śmierci ojca Mickey’a? Nadal nie wiemy także, kim naprawdę jest Nietoperzyca i jaka jest jej rola w tej historii. Wyjaśnia się natomiast (połowicznie) sprawa rodziców Emy i jej tajemniczość pod tym względem.

Atutem są zdecydowanie zabawne dialogi i sytuacje, a także ciekawie skonstruowane postaci głównych bohaterów.

Podsumowując – miła, rozluźniająca lektura, zabawna ale i mądra. Warto proponować ją nastolatkom.

Trylogię, której pierwszy tom stanowi „Schronienie” czytałam zaraz po jej wydaniu. Oczekiwanie na kolejne tomy zatarło pewne szczegóły w mojej pamięci, więc z przyjemnością do niej powracam, szczególnie, że w najnowszej pozycji autora „W domu” Coben nawiązuje do bohaterów tej serii.

Mickey Bolitar jest bratankiem Myrona. Gdy jego ojciec zginął w wypadku samochodowym, a matka trafiła na odwyk, szesnastolatek zamieszkał u stryja. Po kilku tygodniach w nowej szkole dziewczyna Mickey’a, Ashley znika. Nie pojawia się w szkole, nie odbiera telefonu, a mieszkańcy domu, w którym podobno mieszkała, twierdzą, że nigdy nie mieli córki.

W poszukiwanie Ashley angażują się nowi znajomi Myrona, Łyżka i Ema: on jest chudym okularnikiem z informatycznym zacięciem, ona noszącą się na czarno i w tatuażach outsiderką ze sporą nadwagą. Wspólnie z Mickeyem próbują dowiedzieć się, co się stało z Ashley, a poszukiwania prowadzą do miejsc i ludzi, których dzieciaki ze szkoły średniej nie powinny znać…

Coben zawsze stawia swoich bohaterów w sytuacjach niebezpiecznych, często ekstremalnych. Każdy z nich jest ścigany, dotkliwie pobity, uwięziony lub w inny sposób prześladowany. W tym przypadku, mimo młodego wieku bohaterów, jest podobnie. Mickey i jego przyjaciele wielokrotnie stają w obliczu realnego zagrożenia, wychodząc z tego w miarę bez szwanku.

Opinie na temat tej „młodzieżowej” serii są bardzo różne. Sam autor przyznaje, że miał na nią nieco inny pomysł i nie jest do końca zadowolony z efektu. Według mnie jest jak najbardziej w jego stylu, napisana lekko, z pomysłem, a zagadki i intrygi, w które uwikłani są bohaterowie bynajmniej nie są naiwne czy dostosowane do młodszego odbiorcy.

Jedyne, co mi się nie podoba, to sposób przedstawienia Myrona: jest starym nudziarzem. Cóż, oglądamy go oczami szesnastolatka. Takie prawo młodości…

Ta książka jest jak spotkanie starych znajomych. To nie tylko Myron, Esperanza i Win, ale także Mickey, Ema i Łyżka, Wielka Cindy i rodzice Myrona – wszyscy pojawiają się na kartach tej powieści.

Główny wątek stanowi poszukiwanie zaginionych chłopców. Zostali porwani z domu jednego z nich, w zamożnej dzielnicy New Jersey przez zamaskowanych przestępców, a jedynym świadkiem była fińska au-pair, która zresztą niebawem po tym wydarzeniu wróciła do ojczyzny. Po 10 latach Win, krewny jednego z porwanych, otrzymuje informację, gdzie szukać zaginionych. Jedzie do Londynu i wkrótce trafia na ślad jednego z chłopców. Ale tylko jednego…

Są tacy, którzy nie lubią serii z Myronem, wiele osób nisko ocenia trylogię z Mickeyem. Według mnie najbardziej skomplikowane i zaskakujące intrygi pojawiają się w powieściach spoza serii. Jednak uwielbiam Myrona i Wina, ich sposób bycia, charakterystyczne powiedzonka.

Ciekawym pomysłem jest oddanie części narracji Winowi: tego jeszcze nie było. Zresztą rewelacje, jakimi raczy nas autor na koniec powieści tłumaczą ten zabieg.

Spotkałam się z zarzutami, że powieści Cobena to tylko główny wątek i nic ponadto. Cóż – wszystkie elementy obyczajowe, perypetie głównych bohaterów tworzą wątki poboczne, ale stanowią tło. Bo u Cobena wszystko dzieje się szybko i to sprawia, że jego historie czyta się jednym tchem.

A na zakończenie okazuje się, że nieważne jak by się nie kombinowało, autor ma rozwiązanie, na które byśmy nie wpadli.

Jedyna wada tej pozycji to tłumaczenie: jeśli tłumacz ma przed sobą kolejny tom serii, powinien sugerować się poprzednimi częściami. Jeśli we wszystkich książkach występuje Wielka Cindy lub Łyżka, nie można tego zmieniać na Dużą Cindy i Łychę. Podobnie jest z nazwą Wspaniałe Damy Wrestlingu.

Na szczęście hasło „Wysłów się” pozostało niezmienione.