bookowylas

Ta książka jest jak spotkanie starych znajomych. To nie tylko Myron, Esperanza i Win, ale także Mickey, Ema i Łyżka, Wielka Cindy i rodzice Myrona – wszyscy pojawiają się na kartach tej powieści.

Główny wątek stanowi poszukiwanie zaginionych chłopców. Zostali porwani z domu jednego z nich, w zamożnej dzielnicy New Jersey przez zamaskowanych przestępców, a jedynym świadkiem była fińska au-pair, która zresztą niebawem po tym wydarzeniu wróciła do ojczyzny. Po 10 latach Win, krewny jednego z porwanych, otrzymuje informację, gdzie szukać zaginionych. Jedzie do Londynu i wkrótce trafia na ślad jednego z chłopców. Ale tylko jednego…

Są tacy, którzy nie lubią serii z Myronem, wiele osób nisko ocenia trylogię z Mickeyem. Według mnie najbardziej skomplikowane i zaskakujące intrygi pojawiają się w powieściach spoza serii. Jednak uwielbiam Myrona i Wina, ich sposób bycia, charakterystyczne powiedzonka.

Ciekawym pomysłem jest oddanie części narracji Winowi: tego jeszcze nie było. Zresztą rewelacje, jakimi raczy nas autor na koniec powieści tłumaczą ten zabieg.

Spotkałam się z zarzutami, że powieści Cobena to tylko główny wątek i nic ponadto. Cóż – wszystkie elementy obyczajowe, perypetie głównych bohaterów tworzą wątki poboczne, ale stanowią tło. Bo u Cobena wszystko dzieje się szybko i to sprawia, że jego historie czyta się jednym tchem.

A na zakończenie okazuje się, że nieważne jak by się nie kombinowało, autor ma rozwiązanie, na które byśmy nie wpadli.

Jedyna wada tej pozycji to tłumaczenie: jeśli tłumacz ma przed sobą kolejny tom serii, powinien sugerować się poprzednimi częściami. Jeśli we wszystkich książkach występuje Wielka Cindy lub Łyżka, nie można tego zmieniać na Dużą Cindy i Łychę. Podobnie jest z nazwą Wspaniałe Damy Wrestlingu.

Na szczęście hasło „Wysłów się” pozostało niezmienione.

Po kiepskim „Tęsknię za Tobą” i nie najlepszej serii z Mickey’em Bolitairem obawiałam się, że Coben powoli się kończy. Jednak zarówno „Nieznajomy” jak i „Już mnie nie oszukasz” stanowią dowód na to, że mój ulubiony autor nadal jest w świetnej formie.

Po kiepskim „Tęsknię za tobą” oraz entuzjastycznych recenzjach „Nieznajomego” nie mogłam się doczekać lektury najnowszej książki autora, którego w moim rankingu najlepszych nikt dotąd nie zdetronizował…
Tytułowy Nieznajomy zajmuje się wyjawianiem ludziom prawdy – przynajmniej tak tłumaczy Adamowi, któremu mówi, że jego żona udawała ciążę, aby uratować ich małżeństwo. Gdy Adam żąda wyjaśnień, jego żona znika bez śladu, a jedyne, co po sobie zostawia to SMS z prośbą, by jej nie szukał… Gdy Adam zaczyna dociekać, co stało się z jego żoną, na jaw wychodzą kolejne jej tajemnice.

Tymczasem ekipa Nieznajomego odkrywa mroczne sekrety kolejnych osób, ściągając na siebie w ten sposób coraz większe niebezpieczeństwo…
Jest to powieść inna niż te, za które uwielbiam Cobena. Wielka szkoda, że porzucił Myrona, Esperanzę i Wina, tworząc innych bohaterów – tamta trójka miała charakter, mocne osobowości, dzięki którym powieści, których byli bohaterami były barwne. W „Nieznajomym” postaci zdają się być niedopracowane, mało wyraziste.
Chociaż sam pomysł na intrygę jest niezły i zakończenie jak zwykle zaskakuje, to jednak czegoś mi brakowało. Po przeczytaniu każdej powieści Cobena (z jednym, jedynym wyjątkiem „Tęsknię za tobą”) potrzebowałam kilku minut, aby poukładać sobie wszystkie wątki, zrozumieć, ogarnąć umysłem i stwierdzić: genialne! Tym razem tego mi zabrakło. 
Wciągające, zaskakujące, pomysłowe. Ale nie genialne.

Pozycja nie nowa, ale do Cobena lubię wracać, zwłaszcza w wersji audio – a ostatnio zatęskniłam za Myronem Bolitarem.

W „Obiecaj mi” Myron wiedzie stateczne życie – kupił dom swoich rodziców, związał się z sympatyczną Ali Wilder, jego agencja świetnie prosperuje. Wszystko zmienia podsłuchana przez niego rozmowa dwóch nastolatek – córki Ali, Erin oraz jej przyjaciółki Amy – i obietnica, którą mu składają…

Kilka dni później Myron w środku nocy odbiera telefon od Amy, która prosi go, żeby po nią przyjechał. Odwozi ją pod wskazany adres. Od tej pory Amy znika bez śladu.

Policja początkowo podejrzewa Myrona, ale potem łączy tę sprawę z zaginięciem innej nastolatki, Katie Rochester, która prawdopodobnie uciekła z domu. Myron zaczyna szukać Amy na własną rękę, kolejne tropy okazują się fałszywe, a w dodatku ojciec Katie jest przekonany, że Myron jest odpowiedzialny również za zaginięcie jego córki…

Intryga jest jak zwykle świetnie skonstruowana, kolejne wątki pojawiają się i przeplatają z innymi w mistrzowski sposób. Coben zwodzi czytelnika, podsuwając kolejne fałszywe tropy, aby na koniec podać rozwiązanie, do którego naprawdę trudno dojść samodzielnie.

Szczerze polecam.

Recenzja pani Ewy Tenderendy-Ożóg, zamieszczona w Angorze (nr 1/2015):

„Sądząc po Tęsknię za Tobą Harlan Coben niebezpiecznie zbliża się do granicy pisarskiego idiotyzmu. Wplątuje swoich bohaterów, nie wiadomo po co, w transseksualizm i homoseksualizm – bez sensu i bez wdzięku. Za to ze śmiertelną powagą, każąc te brednie traktować serio. I o tym facecie poważni, jak się zdawało, ludzie wypisywali androny, że to numer jeden współczesnego thrillera!”

Recenzję przeczytałam, nie znając treści książki, więc nie mogłam się w żaden sposób do niej ustosunkować, aczkolwiek obrażanie mojego ulubionego autora zdenerwowało mnie i tak. Teraz, po lekturze, mogę dodać –bezpodstawne obrażanie.

Nie wiem, kogo autorka recenzji uważa za numer jeden współczesnego thrillera, ale chętnie bym się dowiedziała.

Bohaterowie są wplątani w homoseksualizm i transseksualizm, ale na tym wątku opiera się intryga (nie zagłębiam się w temat, żeby uniknąć spojlerów). Główną bohaterką jest Kat Donovan, która po osiemnastu latach po śmierci ojca – policjanta, ma powody sądzić, że osoba skazana za jego zabójstwo nie popełniła go. Rozpoczyna więc śledztwo na własną rękę. Drugim wątkiem jest zaginięcie kobiety, która rzekomo wyjechała z poznanym na portalu randkowym mężczyzną. Okazuje się, że mężczyzna ten to były narzeczony Kat, który odszedł od niej kilkanaście lat wcześniej.

Akcja toczy się dynamicznie, jak zwykle u Cobena, pojawiają się co chwila nowe wątki, fałszywe tropy. Zakończenie jest jak zawsze zaskakujące, choć tym razem częściowo domyśliłam się rozwiązania zagadki – co nigdy wcześniej się nie zdarzyło.

Minusem jest postać Kat Donovan. Po raz pierwszy u Cobena główna bohaterka to kobieta i jak dla mnie jest nieco bezbarwna, pozbawiona indywidualizmu i emocji. Po fantastycznej kreacji Myrona, Wina i Esperanzy ciężko jest przestawić się na innych, mniej barwnych bohaterów.

Gorszy też jest język powieści. Wcześniejsze ksiązki Cobena skrzą się dowcipem, język jest żywy, zabawny, również dzięki postaci Myrona – mistrza ciętej riposty. „Tęsknię za Tobą” jest stonowana, poważniejsza.

Mimo wszystko czyta się bardzo dobrze i uważam, że nie należy spychać Cobena z pierwszego miejsca wśród pisarzy kryminałów i thrillerów. Zasłużył na nie.

W tym przypadku Coben nie zaskakuje – jak zwykle świetna, dynamiczna akcja z zaskakującymi zwrotami. Trzy różne historie doprowadzają do tragicznych wydarzeń i okazują się być ze sobą połączone. Nastoletni Spencer popełnia samobójstwo. Jego przyjaciel Adam znika bez śladu. Jedenastoletnia dziewczynka zostaje upokorzona przy całej klasie przez nauczyciela, który nie ponosi konsekwencji. Rodzice dziesięciolatka rozpaczliwie próbują znaleźć dawcę nerki dla syna. W trakcie badań wychodzi na jaw, że ojciec nie jest biologicznym rodzicem, a matka ma do ukrycia więcej niż banalny romans czy jednorazową przygodę… Z tym wszystkim związane są zabójstwa dwóch kobiet…

Coben jak zwykle nie zawodzi czytelnika. Wręcz przeciwnie – do ostatniej strony podaje nowe, zaskakujące fakty i tropy. A i tak jeszcze nigdy nie domyśliłam się poprawnie zakończenia. Mimo, że zawsze po przeczytaniu zakończenia pojawia się myśl – to takie proste i logiczne. I chyba na tym polega wielkość Cobena.

Od tej powieści zaczęła się moja przygoda z Cobenem. Był rok 2009, nie miałam nic do czytania, wypożyczyłam więc audiobook, który był uszkodzony i kilka ostatnich zdań było nagrane na samym początku. W związku z tym poznałam zakończenie, gdy tylko zaczęłam słuchać. Nie zmienia to faktu, że książka jest naprawdę wybitna i zaskakująca w każdym szczególe. Fabuła nie jest szalenie wymyślna – małżeństwo, znające się od najmłodszych lat, jedzie nad jezioro. Tam mąż zostaje ogłuszony, a żona porwana. Wkrótce zostaje znalezione jej ciało. Kilka lat później mąż (David Beck) dostaje wiadomość, że jego żona żyje… Beck zaczyna rozpaczliwie szukać żony i analizując nikłe wskazówki i poszlaki, dochodzi do coraz bardziej szokujących odkryć. Jednocześnie prowadzi wyścig z czasem, ponieważ jest poszukiwany przez policję…

Książkę czyta się jednym tchem. Jest naprawdę rewelacyjna i polecam ją każdemu.  „Nie mów nikomu” poza dynamiczną akcją i skomplikowaną intrygą to także wspaniałe love story – historia Davida i Elizabeth jest piękną opowieścią o miłości niemal idealnej, pełnej poświęceń, o związku dwojga ludzi, którzy są dla siebie bratnimi duszami.

Oczywiście powstał film, co – jak w większości takich przypadków – nie było udanym pomysłem. Film produkcji francuskiej, z mocno okrojoną fabułą i skróconymi wątkami. Jednak osoby, które nie znają książki i obejrzały film twierdzą, że jest niezły.