bookowylas

„Oszukana” to czwarta powieść Magdy Stachuli. Swoją twórczością autorka wypełnia lukę istniejącą w polskiej literaturze – do tej pory brakowało autora, specjalizującego się w thrillerze psychologicznym. Kolejni polscy pisarze próbują, traktując to raczej jako formę odskoczni od klasycznego kryminału, Stachula od początku konsekwentnie trzyma się konwencji thrillera, w którym głównym motywem nie jest zbrodnia, a tajemnica.

Bohaterka „Oszukanej”, Lena, tajemnic ma sporo. Mieszka ze sporo starszym partnerem, Nikodemem, w domu nad jeziorem. Unika towarzystwa, nie ma profili na portalach społecznościowych, nie pracuje. Pewne jest, że się ukrywa, a dom na odludziu to – wydawałoby się – doskonała kryjówka.

Jednocześnie poznajemy relację Emila sprzed kilku miesięcy – z wynajmowanego mieszkania niespodziewanie zniknęła jego współlokatorka Lena. Wyjechała bez słowa, zostawiając większość rzeczy.

Co wydarzyło się w życiu Leny? Przed czym ucieka i kogo się obawia?

Niewątpliwie mocną stroną książek Stachuli brak rozgraniczenia bohaterów na „dobrych” i „złych”. W „Oszukanej” także mamy postaci, które pod wpływem wydarzeń postąpiły tak, a nie inaczej, jednak dopiero pod koniec ich historii możemy ocenić, kto w niej jest ofiarą, a kto zagrożeniem.

„Oszukana” to kolejna świetna powieść bardzo obiecującej polskiej pisarki.

Sceneria „Zostań w domu” kojarzy się z „Domofonem” Miłoszewskiego. Akcja zostaje osadzona w PRL-owskim wieżowcu z wielkiej płyty, w którym uwięzieni zostają jego mieszkańcy. W „Domofonie” działają siły nadprzyrodzone, tu zagrożenie jest całkowicie realne: terroryści zablokowali wszelkie drogi ucieczki materiałami wybuchowymi, biorąc lokatorów bloku na zakładników. Ponieważ jest Wigilia, niektóre osoby, przebywające w wieżowcu są tylko gośćmi, inni wyjechali. Ekipy policyjne i antyterrorystyczne muszą nie tylko zaplanować bezpieczne uwolnienie zakładników, ale też zlokalizować terrorystów, którzy, według informacji mieszkańców, chodzą w przebraniach mikołajów.

Agnieszka Pietrzyk potrafi budować napięcie. Osadzenie akcji w tak typowym dla polskich miast miejscu, jak stary wieżowiec i stworzenie typowych (wręcz stereotypowych) postaci sprawia, że jej powieść czyta się z poczuciem, jakby wszystko działo się tuż obok. Mieszkańcy elbląskiego bloku wydają się być tacy, jak sąsiedzi większości z nas – znamy ich powierzchownie, z widzenia. Kolejne godziny, spędzone w strachu i zamknięciu, wydobywają z nich coraz mroczniejsze instynkty.

Połączenie ataku terrorystycznego ze swojskim klimatem przeciętnego bloku, pełnego na pozór przeciętnych mieszkańców daje świetną, wciągającą historię. Do tego specyfika pracy policji i antyterrorystów, wątki osobiste dotyczące osób, prowadzących śledztwo i niebanalne zakończenie – naprawdę warto przeczytać.

Podczas podróży pociągiem Ella zauważa dwie młode dziewczyny, flirtujące z mężczyznami, którzy właśnie wyszli z więzienia. Zastanawia się, czy powinna jakoś zareagować, jednak ostatecznie się nie wtrąca. Wkrótce okazuje się, że jedna z dziewcząt, Anna, zaginęła.

Historia, opowiedziana w książce dotyczy wydarzeń rok po zaginięciu. Anna nadal pozostaje nieodnaleziona, a na jaw – jak zawsze w takich sytuacjach – wychodzą kłamstwa i tajemnice jej bliskich. Właściwie każdy ma coś do ukrycia, a mimo to trudno powiedzieć, żeby w powieści cokolwiek się działo. Większość to wynurzenia targanej wyrzutami sumienia Elli. Chwilowe zawirowania, które miały zapewne służyć rozkręceniu akcji, do niczego nie prowadzą. Zakończenie jest niespójne i mało prawdopodobne z psychologicznego punktu widzenia. Na domiar złego postaci, stworzone przez autorkę są mdłe i mało wyraziste.

Czytałam tę pozycję prawie miesiąc. Nie ma w niej nic, co przyciąga uwagę. Plus olbrzymi spoiler w opisie okładkowym, choć to akurat nic nowego, niestety.