bookowylas

To już drugi thriller psychologiczny Chmielarza, w moim odczuciu – jeszcze lepszy od „Żmijowiska”. Akcja osadzona jest w prywatnej warszawskiej szkole – tam zatrudnienie znajduje Klementyna – starsza kobieta z pełną tajemnic przeszłością.

Kilka dni później jedna z uczennic popełnia samobójstwo. Wkrótce okazuje się, że Marysia była w ciąży, a dyrekcja szkoły zrobi wiele, żeby zatuszować sprawę.

„Rana” nie jest stricte kryminałem. Zbrodnia nie jest tu najistotniejszym elementem. „Rana” to opowieść o dorastaniu i wpływie otoczenia na kształtującą się osobowość. O patologii, która nie zawsze słusznie kojarzona jest z ubóstwem. Głównymi bohaterami są dzieci i nastolatkowie – ponieważ życie Klementyny zdeterminowało jej traumatyczne dzieciństwo, Sławek i Gniewko mimo pozornie porządnego domu również od dziecka oglądali rzeczy, których widzieć nie powinni, a Karolina, mimo bycia jedynym dzieckiem bogatych i wpływowych rodziców, nie może na nich w najmniejszym stopniu liczyć. Powieść pokazuje, jak skrzywdzić potrafią ci, których najbardziej kochamy i że niektóre rany nigdy się nie zagoją.

Jedynym zarzutem, bardziej do wydawnictwa niż autora jest opis okładkowy. Opis powinien być tylko wprowadzeniem do treści, wzbudzić ciekawość i zachęcić do czytania, a nie stanowić streszczenie połowy książki. Na okładce czytamy „Elżbieta (…) wkrótce sama ginie…”. Otóż Ela ginie na 178 stronie. 178. Niemal w połowie książki. Trochę to odbiera element zaskoczenia, jakże ważny w tego typu literaturze.

Niemniej świetna książka, którą trudno zapomnieć.

Głośny debiut brytyjskiej pisarki nie do końca spełnił moje oczekiwania. „Kredziarz” to opowieść nie tylko o zbrodni, ale także o dorastaniu i dokonywaniu wyborów. W niepowtarzalnym klimacie małego miasteczka lat ’80 osadzona jest historia zamordowanej dziewczyny, oraz kredowych rysunków, które do niej doprowadziły. Historia, widziana oczami dwunastolatka. Po trzydziestu latach dorosły już Ed otrzymuje przesyłkę, która stanowi nawiązanie do dawnej zbrodni i wyraźny sygnał, że ktoś zginie…

„Kredziarz” jest naprawdę dobrze napisaną powieścią. Nie brak w niej wątków obyczajowych, psychologicznych. Miasteczko Anderbury stanowi doskonałe tło dla ciekawej, pełnej zagadek opowieści Eda. Jednak po zakończeniu spodziewałam się więcej. Nie wszystkie poruszone wątki zostały ostatecznie zamknięte, niektóre są pozostawione bez wyjaśnienia. Szkoda, bo historia, stworzona przez C. J. Tudor miała ogromny potencjał.

Książka, którą każdy posiadacz kota powinien przeczytać. Już w poprzedniej części Dawid Ratajczak wyjaśnił, dlaczego kota wytresować się nie da i czym się różni prowadzenie kota na smyczy od prowadzenia pługa.

Cechą charakterystyczną poradników (anty-poradników?) Ratajczaka jest dowcipny opis celnych spostrzeżeń i obserwacji i mimo zapewnień autora, że „Wiedza o kotach to dziedzina, przy której fizyka kwantowa wygląda jak ubogi kuzyn ze wsi”, sprawia on wrażenie, jakby sam w poprzednim wcieleniu był kotem.

Autor zgłębia różnorodność kocich osobowości, tłumaczy, dlaczego Chiny nie wzięły się za masową hodowlę rasowych kotów, jak wygląda koci plan dnia oraz opowiada o tym, jak koty towarzyszyły człowiekowi od zarania dziejów. Wszystko to w lekkim, pełnym humoru i dystansu tonie. Czyta się z przyjemnością.

Nie jest łatwo rzucić wszystko i wyjechać na drugą półkulę. Chyba, że traumatyczne przeżycia nie dają o sobie zapomnieć i daleka podróż ma być ucieczką przed strachem i złymi wspomnieniami. Kate dostaje taką szansę, zamieniając się mieszkaniami z kuzynem i na pół roku przylatuje do Bostonu. Niestety, tuż po przyjeździe dowiaduje się, że sąsiadka kuzyna została zamordowana. Podczas kolejnych rozmów z mieszkańcami eleganckiego apartamentowca przekonuje się, że mają wiele do ukrycia, a drobne incydenty w jej nowym lokum budzą coraz większy niepokój.

Powieść bardzo zyskuje dzięki wieloosobowej narracji. Autor daje każdemu z bohaterów możliwość opowiedzenia swojej historii, dzięki czemu otrzymujemy pełny opis sytuacji i zdarzeń, które doprowadziły do śmierci Audrey. Zaskakujący jest fakt, że w zasadzie już w połowie książki nawet średnio uważny czytelnik domyśli się, kto zabił dziewczynę zza ściany. Mimo tego nadal z zapartym tchem śledzi dalsze losy Kate i jej sąsiadów. Peter Swanson umie dozować napięcie i choć pod koniec mamy wrażenie, że trochę tu za dużo MacGyvera i nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, jest to książka, którą zdecydowanie warto polecić.

Geniver od ośmiu lat próbuje pogodzić się ze stratą dziecka. Po urodzeniu martwej Beth miała nadzieję, że wkrótce uda jej się zajść w następną ciążę. Jednak kolejne lata i nieudane próby in vitro pogrążają ją w coraz większym odrętwieniu. Pewnego dnia w jej drzwiach staje nieznajoma, mówiąc, że Beth wcale nie umarła. To spotkanie staje się dla Gen pretekstem do poszukiwania odpowiedzi na pytania, których nigdy wcześniej nie zadawała. Gdy wraz z dawnym znajomym męża rozpoczyna śledztwo, okazuje się, że jest wiele osób, które nie chcą, aby prawda wyszła na jaw – w tym również Art, mąż Geniver.

Sophie McKenzie stworzyła mistrzowską intrygę. Trudno się domyślić zakończenia, zwłaszcza, że autorka trzyma nas w napięciu dosłownie do ostatniej strony. Świetnie jest też skonstruowana postać głównej bohaterki – mimo swojej rozpaczy i zagubienia w sieci kłamstw i domysłów jest wiarygodna. Po bohaterkach pokroju „Dziewczyny z pociągu”, która sama nie wie, co widziała, a co jej się zdawało, Geniver sprawia, że chcemy jej wierzyć, podążając za nią w niebezpiecznej pogoni za dawno utraconą córką.

Świetna powieść.