bookowylas

Chcieli tylko pójść do sąsiadów na kolację. Kiedy opiekunka w ostatniej chwili odwołała wizytę, Anne i Marco zostawili w łóżeczku półroczną Corę i poszli do domu obok. Cały czas mieli przy sobie elektroniczną nianię, a co pół godziny chodzili zajrzeć do dziecka. Jednak kiedy wrócili do domu, łóżeczko było puste…

W jednej chwili pozornie szczęśliwa rodzina trafia w wir wzajemnych podejrzeń, przesłuchań policji, ataków dziennikarzy. W obliczu tragedii na jaw wychodzą wstydliwe rodzinne sekrety, animozje między Marco i teściami, małżeńskie zdrady.

Lapena zawsze dość wcześnie odkrywa karty, dając pozornie proste rozwiązanie zagadki. Jednak w jej historiach zawsze jest drugie dno. Tak jest i tutaj – intryga robi się coraz bardziej skomplikowana, a gdy wydaje nam się, że wiemy już wszystko, pojawia się kolejny zwrot akcji.

Ogromnym plusem jest słodko-gorzkie zakończenie, kiedy w ostatnim rozdziale Anne i Marco stają przed kolejnym dramatem.

Karen i Tom mieli życie jak z bajki – on pracował jako księgowy, ona dbała o ich piękny dom na przedmieściach. Wszystko runęło pewnego wieczoru, kiedy Karen, pędząc samochodem przez najgorszą dzielnicę w mieście, uderzyła w słup. Podczas, gdy kobieta dochodzi do siebie w szpitalu, policja odkrywa ciało zastrzelonego mężczyzny w pobliżu miejsca wypadku. Karen musi nie tylko wyjaśnić, co robiła w tej okolicy, ale także zmierzyć się z oskarżeniami o morderstwo. W dodatku Tom jest coraz bardziej nagabywany przez sąsiadkę, Brigid, której nadmierne zainteresowanie życiem sąsiadów zaczyna być dziwne.

Shari Lapena jak zwykle dba o to, aby czytelnik nie nudził się ani przez chwilę. Styl opowiadania przez nią historii z jednej strony koncentruje się na sferze psychologicznej, z drugiej strony nie odpuszcza dynamicznej akcji. Dzięki temu mamy dopracowaną, chociaż w gruncie rzeczy prostą historię, która kręci się wokół najstarszych motywów zbrodni – miłości i pieniędzy.

Olivia jest do bólu stereotypową mieszkanką amerykańskiego przedmieścia. Jej poukładany świat zaczyna się rozpadać, gdy dowiaduje się, że jej nastoletni syn zakrada się do domów sąsiadów pod ich nieobecność i szpera w ich rzeczach oraz włamuje się do komputerów. Przerażona Olivia, uznawszy, że postąpi słusznie, pisze do osób, wskazanych przez syna, anonimowe listy z przeprosinami. Sprawy mocno się komplikują, gdy kilka dni później okazuje się, że jedna z sąsiadek została zamordowana.

Shari Lapena kolejny raz udowadnia, że jest mistrzynią w budowaniu atmosfery. Jej intrygi nie są skomplikowane, a bohaterowie działają zgodnie z prostymi instynktami – miłość, zazdrość, strach o przyszłość. Cały świat, przedstawiony w powieści jest rzeczywisty, bliski i dobrze znany – na typowym amerykańskim przedmieściu, przy sąsiedzkim grillu czy wśród uczestniczek klubu czytelniczego nie ma miejsca na zbrodnię. Zbrodnię, która odsłoni mroczną stronę pozornie życzliwych, sąsiedzkich relacji.

Wydawnictwo Zysk i S-ka znów się nie popisało – koszmarne „ubieranie” butów, kurtek i innych części garderoby kłuje w oczy co kilkanaście stron, natomiast przetłumaczenie „mac & cheese” na „macę z serem” zasługuje na minutę milczenia.

Poza tymi redakcyjnymi niedociągnięciami – majstersztyk.

Już przy opisie okładkowym trudno nie doszukiwać się analogii do „I nie było już nikogo” Agathy Christie. Jedenaście osób zostaje uwięzionych przez pogodę w hotelu na odludziu. Bez prądu, bez możliwości wezwania pomocy, zdani tylko na siebie. Jedno z nich jest mordercą…

Lapena tworzy doskonały klimat w zimnym, mrocznym miejscu, które z luksusowego hoteliku zmienia się w pułapkę. Mimo, że powieść jest współczesna, dzięki odcięciu bohaterów od takich zdobyczy cywilizacji jak choćby telefon, sprawia wrażenie osadzonej w dalekiej przeszłości. Może dlatego, że ludzkie instynkty, lęki i pragnienia na przestrzeni lat właściwie się nie zmieniają.

Zakończenie jest satysfakcjonujące, choć nie wstrząsające. Shari Lapena nie skonstruowała bardzo skomplikowanej intrygi, ale umieściła ją w powieści o niepokojącym, klaustrofobicznym klimacie, stawiając bohaterów w niezwykle trudnej, wręcz ekstremalnej sytuacji, w atmosferze zagrożenia, wzajemnej nieufności i narastającego strachu.

Niedopuszczalna jest natomiast ilość błędów, popełnionych w tekście. Nie do uwierzenia, że nikt nie poprawił zwrotu „ubierać buty/kurtkę/suknię”, powtarzającego się co kilkanaście stron, za każdym razem, gdy któreś z bohaterów zakłada na siebie jakiś fragment garderoby. Niewłaściwa deklinacja („poszukać książkę”), mylenie imion bohaterów (gdy Ian rozmawia z Ianem i odpowiada mu Ian) – niejednokrotnie utrudnia czerpanie przyjemności z lektury.