bookowylas

Lena, po traumatycznych przeżyciach dochodzi do siebie w Kopenhadze. Wciąż jest czujna, wciąż się rozgląda dookoła, bo wciąż boi się, że „oni” ją znajdą. Udało jej się zatrudnić jako opiekunka starszej Polki, pani Sary. Czuje się w miarę bezpieczna w jej mieszkaniu w starej kamienicy, gdy pewnego dnia z balkonu zauważa kobietę, która ją obserwuje. Strach powraca, a nieświadoma sytuacji starsza pani zaprasza Lenę na bankiet w Instytucie Polskim.

Lekarz Emil, który wciąż nie może zapomnieć swojej krakowskiej współlokatorki, odbywa staż w duńskim szpitalu i spotyka się z jedną z pielęgniarek, Sylwią. Pewnego dnia Emil zauważa Lenę na ulicy. Niestety traci ją z oczu, jednak dawne uczucia wracają. Sylwia zauważa w historii wyszukiwarki nazwisko Leny i zaczyna być zazdrosna. Jej dociekliwość staje się niebezpieczna, zwłaszcza, że Lena jest bardzo wyczulona na każdą próbę śledzenia.

Stachula jak zawsze nie zawodzi. Jej thrillery to zupełnie nowa jakość wśród książek naszych rodzimych pisarzy. Autorka jest wrażliwa, doskonale opisuje emocje bohaterów i buduje ich charaktery. Motywy, kierujące zachowaniami postaci są wiarygodne, intryga skomplikowana, ale nie przeładowana absurdalnymi zbiegami okoliczności (jakże częstymi w tego typu powieściach). To zaskakująca, ciekawa historia: choć otwarte zakończenie daje nadzieję na jej kontynuację, trochę zabrakło mocnego finału i domknięcia wątków.

Niestety, redakcja się nie popisała: w tekście zdarzają się literówki, a nawet błędy ortograficzne (nieszczęsna „strużka” kolejny raz przez ó i to dwukrotnie – czy to naprawdę takie trudne słowo?) – szkoda, bo takie mankamenty odbierają przyjemność czytania, a „Odnaleziona” to świetna powieść.

Jules, poproszony przez swojego przyjaciela, przejmuje jego dyżur w Nocnym Powrocie. To infolinia, na którą mogą dzwonić osoby, które wracają późno do domu i boją się iść same. W razie potrzeby ich rozmówca może wezwać pomoc. Kiedy jednak Jules odbiera pierwsze połączenie od Klary nie spodziewa się, jak brzemienna w skutki będzie ta rozmowa. Klara opowiada mu o Kalendarzowym Mordercy, o którym jest głośno w mediach. Twierdzi, że będzie jego następną ofiarą, a termin, jaki wyznaczył jej zabójca mija właśnie dziś. Planuje popełnić samobójstwo, jednak prowadzona spokojnym, ciepłym głosem Julesa, zaczyna opowiadać mu historię swojego życia, jak z biednej asystentki stała się żoną bogatego i wpływowego Martina, który wkrótce okazał się wyrafinowanym sadystą.

Jules również ma traumatyczne przeżycia – kilka miesięcy wcześniej jego żona popełniła samobójstwo. Aby nie zobaczyły jej dzieci, zamknęła je w pokoju na klucz. Dzieci zapaliły świeczkę i spowodowały pożar. Na numer alarmowy, gdzie wtedy pracował Jules, zadzwonił kurier. Podał jednak adres poprzedniego zlecenia, a gdy w końcu zorientował się w swojej pomyłce, było już za późno.

„Nocny powrót” to fascynująca droga, jaką w ciągu jednej nocy musieli przebyć oboje: Klara, ścigana przez Kalendarzowego Mordercę, oraz Jules, prześladowany przez własne demony, prowadząca do wstrząsającego i nieprawdopodobnego finału. To również dramatyczna historia przemocy w rodzinie i jej wpływu na całe przyszłe życie jej ofiar.

Ed i Claire są rodzicami 25-letniej Abbie. Jest dla nich oczkiem w głowie, zwłaszcza, że w przeszłości stracili syna. Kiedy Abbie zaprasza na weekend swojego chłopaka, Ryana, zarówno matka, jak i babcia są nim zachwycone. Ryan jest idealny: przystojny, szarmancki, służył w wojsku, ma dobrą pracę, jest też wolontariuszem w hospicjum. Zbyt idealny – tak uważa ojciec Abbie. Widzi w Ryanie coś mrocznego i groźnego. Kiedy córka oznajmia, że Ryan poprosił ją o rękę i planują ślub za kilka tygodni, aby chora na raka babcia mogła w nim uczestniczyć – Ed postanawia, że uczyni wszystko, aby sprawdzić, kim jest Ryan. Wkrótce jego śledztwo zamienia się w obsesję, a w pogoni za prawdą Ed traci pracę, stabilność oraz zaufanie najbliższych.

Logan ma doskonałe pióro i czytając go nie sposób się nudzić. Na początku książki – jak często zresztą w tego typu powieściach – jesteśmy świadkami zbrodni, pytanie tylko, kto został zamordowany. Mimo, że cała historia jest raczej przewidywalna i nie ma w niej wielu zaskoczeń, jest dobrze skonstruowana i przyjemnie się ją czyta.

Chirurg Christopher i pielęgniarka Hannah są dobiegającym czterdziestki małżeństwem, któremu do szczęścia brakuje tylko dziecka. Po wielu nieudanych próbach i poronieniach są zniechęceni i odsuwają marzenia o powiększeniu rodziny na dalszy plan. Wtedy na oddziale Chrisa pojawia się Janie – sześcioletnia dziewczynka, znaleziona na parkingu. Jest zagłodzona, jej ciało nosi ślady złamań i okaleczeń. Jej matka została zamordowana, a Janie nie ma na świecie nikogo, nie licząc osadzonej w więzieniu babci. Pomysł Chrisa, żeby stworzyć dla dziewczynki chociaż tymczasowy dom zastępczy wydaje się Hannah niedorzeczny, jednak widząc uczucie łączące dziecko i jej męża, postanawia spróbować. Wkrótce jednak okazuje się, że opieka nad maltretowanym dzieckiem nie jest łatwa, a Janie nie jest zwykłą, skrzywdzoną dziewczynką.

Równolegle do tej historii prowadzona jest narracja ze śledztwa, w którym przesłuchiwana jest Piper z opieki społecznej, zajmująca się sprawą Janie. Wiemy, że doszło do tragedii. Nie wiemy tylko, kogo dotyczy.

Trzeba przyznać, że pomysł na fabułę jest naprawdę ciekawy, ale brakuje w nim konsekwencji. Cała historia pozostaje niezamknięta, urwana w pewnym punkcie zwrotnym, podobnie jak kilka niedokończonych wątków, co nie zmienia faktu, że dobrze się ją czyta.

„Byliśmy zupełnie normalną rodziną”. To zdanie powtarzają bohaterowie wielokrotnie. On jest pastorem, ona prawniczką. Ich córka Stella właśnie kończy szkołę, a jej marzeniem jest podróż po Azji. Ten poukładany świat rozpada się, gdy Stella zostaje aresztowana pod zarzutem zabójstwa trzydziestoletniego Chrisa. Wkrótce wychodzą na jaw tajemnice, które ukrywała nastolatka, a jej ojciec staje przed najtrudniejszym wyborem: czy powinien skłamać, aby dać córce alibi?

Narracja jest w ciekawy sposób podzielona pomiędzy członków rodziny: najpierw Adam wspomina swoją relację z córką i roztrząsa wydarzenia, które doprowadziły do obecnego chaosu, potem swoją wersję wydarzeń przedstawia Stella, na koniec głos oddany zostaje matce, która tylko pozornie stoi z boku wydarzeń. Ten zabieg pokazuje, w jak odmienny sposób bohaterowie interpretują te same sytuacje, jak opacznie rozumieją swoje intencje.

W całej tej pogmatwanej historii irytująca jest ilość głębokich przemyśleń rodziców, którzy nie potrafią pogodzić się z faktem, że córka już od dawna nie jest ich małą dziewczynką, ale również – być może – jest zdolna do morderstwa.

Thriller psychologiczny z przewagą psychologii, brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji czy szokujących tajemnic. Trochę szkoda.

Jako społeczeństwo dotarliśmy do etapu, w którym niewiele może nas zdziwić. Wymyślony przez autora show mógłby naprawdę pojawić się w telewizji. Wybrana przez producentów para ma spędzić rok, zamknięta w luksusowym domu, żyjąc jak małżeństwo. Jeśli wytrwają – wygrają pół miliona złotych, chociaż każde z nich może odpaść, jeśli telewidzowie tak zdecydują.

Historie dwóch par poznajemy z perspektywy Ewy i Sary – dwóch kobiet z traumatyczną przeszłością, dla których program był formą ucieczki przed światem. Wiemy też, że pierwszy sezon zakończył się tragedią. Jak zakończy się w tytułowy drugi sezon?

O ile Max Czornyj potrafi zbudować napięcie i poprowadzić akcję, o tyle nie jest dobry w tworzeniu postaci. Charakterystyki są tak skąpe, a narracje tak podobne, że czasem trudno się zorientować, o którą parę chodzi.

Chociaż niektóre kwestie były oczywiste od początku, a kilka pytań pozostało bez odpowiedzi, „Sezon drugi” stanowi całkiem przyjemną lekturę.

Akcja „Wilkołaka” zaczyna się kilka miesięcy po zakończeniu „Zombie”. Dawida Wolskiego dręczą wyrzuty sumienia po śmierci Marty. Prokurator Adam Górnik, zawieszony w obowiązkach, bezskutecznie próbuje nakłonić zdradzoną żonę do powrotu, a kończąca studia Kaśka marzy tylko o tym, żeby Hania wróciła do męża i zabrała ze sobą rozwrzeszczane dzieci.

Podczas pogrzebu ojca Dawid zauważa wśród żałobników swoją dawną dziewczynę, Igę. Iga została zamordowana osiem lat temu, a oskarżonego o to chłopaka uniewinnił właśnie mecenas Wolski, czego syn nigdy mu nie wybaczył. Dawid postanawia sprawdzić, czy w grobie rzeczywiście pochowano Igę. Wspólnie z Górnikiem zaczynają odkrywać straszną prawdę nie tylko o Idze, ale o innych zaginionych na Śląsku dziewczynach, a ponieważ żadne z podejmowanych przez nich działań nie jest zgodne z prawem, ich śledztwo to naprawdę jazda bez trzymanki.

Chmielarz kolejny raz udowadnia, że ma doskonały warsztat pisarski – nie kombinuje, nie próbuje na siłę zaskakiwać, a mimo to „Wilkołaka” czyta się z prawdziwą przyjemnością. Solidny, dobrze napisany kryminał.

Ray został skazany za brutalne zabójstwo sąsiadki i jej córeczki. Ze względu na zaburzenia psychiczne zostaje skierowany do więziennego zakładu psychiatrycznego. Im bliżej go poznajemy, tym trudniej uwierzyć, że jest groźnym przestępcą – sprawia raczej wrażenie autystyka, któremu ciężko zrozumieć intencje innych ludzi. Z jego wspomnień, dotyczących pracy w piekarni, ukochanych rybek i atrakcyjnej sąsiadki Rosity, wyłania się obraz wrażliwego, choć zagubionego w rzeczywistości człowieka.

Iris to prawniczka, samotnie wychowująca synka. Podczas opieki nad akwarium w domu swojej matki, trafia na zapiski kogoś o nazwisku Boelens, takim samym, jak panieńskie nazwisko jej matki. Próbując dojść kim jest tajemniczy właściciel akwarium, odkrywa swoje pokrewieństwo ze skazanym mordercą. Jako siostra Raya chce go poznać, jako adwokat proponuje mu apelację, jednak im bardziej próbuje zrozumieć sytuację, w której mężczyzna się znalazł, tym bardziej przekonuje się o tym, że są ludzie, którzy zrobią wiele, aby prawda nigdy nie wyszła na jaw.

Powieść, dzięki podziałowi na narrację obojga głównych bohaterów, wspaniale odzwierciedla zagmatwany umysł osoby ze spektrum autyzmu, a także jego podatność na manipulację. Niełatwa przeszłość Iris i Raya, oraz skomplikowana intryga, której początek sięga wiele lat wstecz tworzą rewelacyjną fabułę.

Beth, Joanne i Megan poznały się, gdy rozpoczęły studia. Przebojowa, piękna Jo, próbująca jej dorównać i zwalczyć swoje kompleksy Beth oraz niska, przysadzista, niezbyt urodziwa, ale niezwykle ambitna Megan stanowiły dość dziwne, acz zgrane trio. Ich wspólny wyjazd po ukończeniu studiów miał być wejściem w nowy etap życia. Stał się jednak traumą, gdy Jo i Beth wróciły z baru i zastały Megan pobitą, w podartej sukience. Ponieważ ich przyjaciółka wyszła z pubu z miejscowym mężczyzną, domyśliły się, co się wydarzyło. Znały nazwisko napastnika, jednak Megan stanowczo odmówiła zgłoszenia gwałtu.

Po dwudziestu latach Megan przyjmuje oświadczyny swojej ukochanej. Ponieważ nie wyobraża sobie życia w kłamstwie, wyznaje jej prawdę o tamtym zajściu. Narzeczona Megan wymusza na niej szczerość wobec przyjaciółek. Jak brzemienne w skutki okaże się przyznanie do kłamstwa sprzed lat?

Nie wiem, dlaczego tłumacz beztrosko zrezygnował z oryginalnego „Three women” na rzecz przaśnego tytułu „Fatalne kłamstwo”. Ta książka to właśnie trzy kobiety, które stworzyły historię, tragiczną w skutkach, zbudowaną na kłamstwie, ale to nie kłamstwo jest kluczem, ale właśnie one – trzy charaktery tak różne, a jednocześnie tak sobie bliskie.

O ile zakończenie ich historii jest brawurowe i poruszające, o tyle epilog – całkowicie nie do przyjęcia. Pomysł absurdalny, przekreślający cały sens powieści. Książka ma o ten jeden rozdział za dużo, bez niego byłaby pełniejsza i na pewno nie pozostawiałaby niesmaku wobec desperackiej próby zaskoczenia czytelnika raz jeszcze. Trochę przypomina to Mroza, który uwielbia serwować plot twisty, nie dbając przy tym o to, czy nie zaburzają one konstrukcji powieści.

Szkoda, bo czytało się jednym tchem.