bookowylas

Sceneria „Zostań w domu” kojarzy się z „Domofonem” Miłoszewskiego. Akcja zostaje osadzona w PRL-owskim wieżowcu z wielkiej płyty, w którym uwięzieni zostają jego mieszkańcy. W „Domofonie” działają siły nadprzyrodzone, tu zagrożenie jest całkowicie realne: terroryści zablokowali wszelkie drogi ucieczki materiałami wybuchowymi, biorąc lokatorów bloku na zakładników. Ponieważ jest Wigilia, niektóre osoby, przebywające w wieżowcu są tylko gośćmi, inni wyjechali. Ekipy policyjne i antyterrorystyczne muszą nie tylko zaplanować bezpieczne uwolnienie zakładników, ale też zlokalizować terrorystów, którzy, według informacji mieszkańców, chodzą w przebraniach mikołajów.

Agnieszka Pietrzyk potrafi budować napięcie. Osadzenie akcji w tak typowym dla polskich miast miejscu, jak stary wieżowiec i stworzenie typowych (wręcz stereotypowych) postaci sprawia, że jej powieść czyta się z poczuciem, jakby wszystko działo się tuż obok. Mieszkańcy elbląskiego bloku wydają się być tacy, jak sąsiedzi większości z nas – znamy ich powierzchownie, z widzenia. Kolejne godziny, spędzone w strachu i zamknięciu, wydobywają z nich coraz mroczniejsze instynkty.

Połączenie ataku terrorystycznego ze swojskim klimatem przeciętnego bloku, pełnego na pozór przeciętnych mieszkańców daje świetną, wciągającą historię. Do tego specyfika pracy policji i antyterrorystów, wątki osobiste dotyczące osób, prowadzących śledztwo i niebanalne zakończenie – naprawdę warto przeczytać.

Podczas podróży pociągiem Ella zauważa dwie młode dziewczyny, flirtujące z mężczyznami, którzy właśnie wyszli z więzienia. Zastanawia się, czy powinna jakoś zareagować, jednak ostatecznie się nie wtrąca. Wkrótce okazuje się, że jedna z dziewcząt, Anna, zaginęła.

Historia, opowiedziana w książce dotyczy wydarzeń rok po zaginięciu. Anna nadal pozostaje nieodnaleziona, a na jaw – jak zawsze w takich sytuacjach – wychodzą kłamstwa i tajemnice jej bliskich. Właściwie każdy ma coś do ukrycia, a mimo to trudno powiedzieć, żeby w powieści cokolwiek się działo. Większość to wynurzenia targanej wyrzutami sumienia Elli. Chwilowe zawirowania, które miały zapewne służyć rozkręceniu akcji, do niczego nie prowadzą. Zakończenie jest niespójne i mało prawdopodobne z psychologicznego punktu widzenia. Na domiar złego postaci, stworzone przez autorkę są mdłe i mało wyraziste.

Czytałam tę pozycję prawie miesiąc. Nie ma w niej nic, co przyciąga uwagę. Plus olbrzymi spoiler w opisie okładkowym, choć to akurat nic nowego, niestety.

Faye wiedzie żałosne życie. Mimo ogromnego mieszkania z kuchnią za milion koron, drogich ciuchów i mnóstwa wolnego czasu, jest tylko służącą swojego męża. Chodzi wokół niego na paluszkach, zgadując jego nastroje i życzenia, oraz spełniając wszelkie zachcianki. Zrezygnowała ze studiów, własnych ambicji a nawet przyjaźni, które Jack uznał za niewłaściwe. Jej całym światem jest wiecznie niezadowolony mąż i czteroletnia córka Julienne. Scenariusz ten wiedzie do nieuchronnej katastrofy – pytanie jak Faye sobie z tym poradzi? Zwłaszcza, że od pierwszych stron powieści wiemy, że Julienne zniknęła, ślady krwi wskazują na jej śmierć, a okoliczności obciążają Jacka…

Po serii bestsellerowych kryminałów Camilla Lackberg spróbowała swoich sił w thrillerze psychologicznym. Z pewnością wyszła poza schemat, który serwowała za każdym razem miłośnikom sagi o Fjällbace. „Złota klatka” jest oparta na ciekawym pomyśle, choć nieco przytłacza mnogością nieistotnych szczegółów. Przed lekturą polecam sprawdzić obecny kurs szwedzkiej korony oraz mieć pod ręką mapkę Sztokholmu – autorka zasypuje czytelnika informacjami na temat cen oraz topografii stolicy. Nie wszystkie wątki są przy tym doprowadzone do końca.

Intryga, uknuta przez główną bohaterkę stała się dla mnie jasna na długo przed zakończeniem, niestety. Nie jest to nowy pomysł, bardzo podobne rozwiązania spotkałam już w książkach i filmie. Szkoda.

Mówi się, że przeciwieństwa się przyciągają. „Trojaczki z Whipple” były idealnym przykładem tej teorii. Kate, beztroska, lubiąca ryzyko i zakazane zabawy córka bogatego i wpływowego ojca, Jenny, ceniąca sobie zasady prymuska i Aubrey – zakompleksiona dziewczyna, która na studia trafiła dzięki stypendium i jej zderzenie z „bogatym” światem było dość bolesnym doświadczeniem. Wszystkie trzy stały się nierozłączne. Jednak prologiem do pełnego szampańskiej zabawy i ekscytujących znajomości opisu pierwszego roku studiów na Carlisle jest opis spotkania na moście ponad dwadzieścia lat później. Jedna z dziewczyn, w swoje czterdzieste urodziny, jest namawiana do skoku w dół…

Nie da się jasno zakwalifikować tej powieści. Nie jest to typowy thriller psychologiczny, ponieważ poza niepokojącym wstępem, cała pierwsza część to beztroski pierwszy rok studiów – chociaż już pełen niedopowiedzeń, drobnych spięć i rywalizacji między dziewczynami o tak różnych charakterach. Ten rok doprowadził do tragedii, której – jak się okazuje – nie zatarł upływający czas.

O ile część pierwsza to głównie historia skomplikowanych relacji pomiędzy trzema wchodzącymi w dorosłość dziewczynami, druga stanowi kontynuację ich losów ponad dwie dekady później. Dowiadujemy się, kim stały się przez ten czas i jaki wpływ miały na nie wydarzenia z czasów studiów, a przede wszystkim: jakie wydarzenia doprowadziły jedną z nich na skraj przepaści. Michelle Campbell umiejętnie dozuje napięcie, którego nie brak aż do ostatniej strony.

Jeśli miałabym podsumować tę książkę jednym słowem, odpowiednie byłoby „bogata”. Nie tylko w wydarzenia i  zwroty akcji, ale też w niezwykłe charaktery, które tworzą całą intrygę. Tu nic nie jest przypadkowe.

Zostaje na długo w pamięci.

Kim jest Malcolm XD? Trudno powiedzieć. Zasłynął w internecie jako twórca past, między innymi o ojcu wędkarzu. Jeśli „Emigrację” traktować jako autobiografię, jest prawie w moim wieku. Mówi językiem, który trafia niemal do wszystkich, charakterystycznym dla internetowych wpisów – potocznym, kolokwialnym, nie stroniąc od przekleństw, a zarazem stosując niebanalne porównania i wplatając niespodziewane dygresje. W barwny sposób opisuje niezbyt barwną, ale tak dobrze nam znaną rzeczywistość małego miasteczka w Polsce oraz Londynu, widzianego oczami młodego chłopaka, który po raz pierwszy mierzy się z dorosłym życiem.

Jego książka to w przeważającej części opisy wydarzeń, wspomnienia i przemyślenia; dialogi pojawiają się bardzo rzadko. A mimo to jesteśmy w centrum wydarzeń, nieważne, czy chodzi o Dni Agrestu, kradzież szczęśliwego kamienia z miejscowości rodzinnej Malcolma i brawurową akcję Straży Pożarnej w celu odzyskania zagrabionego dobra, czy pierwszą przejażdżkę rikszą po londyńskim rondzie pod prąd. Miejscami jest śmiesznie, miejscami groźnie – bo dziewiętnastolatek w wielkim świecie może się spodziewać absolutnie wszystkiego – zatem potencjał przygodowy zdecydowanie jest, podobnie jak niepowtarzalne poczucie humoru narratora.

Historie, opowiadane przez Malcolma odnoszą się do miejsc i ludzi typowych, a nawet stereotypowych, zarówno w Polsce, jak i w Wielkiej Brytanii, co w połączeniu z barwnym językiem i specyficznym humorem stanowi naprawdę przyjemną lekturę.

To już drugi thriller psychologiczny Chmielarza, w moim odczuciu – jeszcze lepszy od „Żmijowiska”. Akcja osadzona jest w prywatnej warszawskiej szkole – tam zatrudnienie znajduje Klementyna – starsza kobieta z pełną tajemnic przeszłością.

Kilka dni później jedna z uczennic popełnia samobójstwo. Wkrótce okazuje się, że Marysia była w ciąży, a dyrekcja szkoły zrobi wiele, żeby zatuszować sprawę.

„Rana” nie jest stricte kryminałem. Zbrodnia nie jest tu najistotniejszym elementem. „Rana” to opowieść o dorastaniu i wpływie otoczenia na kształtującą się osobowość. O patologii, która nie zawsze słusznie kojarzona jest z ubóstwem. Głównymi bohaterami są dzieci i nastolatkowie – ponieważ życie Klementyny zdeterminowało jej traumatyczne dzieciństwo, Sławek i Gniewko mimo pozornie porządnego domu również od dziecka oglądali rzeczy, których widzieć nie powinni, a Karolina, mimo bycia jedynym dzieckiem bogatych i wpływowych rodziców, nie może na nich w najmniejszym stopniu liczyć. Powieść pokazuje, jak skrzywdzić potrafią ci, których najbardziej kochamy i że niektóre rany nigdy się nie zagoją.

Jedynym zarzutem, bardziej do wydawnictwa niż autora jest opis okładkowy. Opis powinien być tylko wprowadzeniem do treści, wzbudzić ciekawość i zachęcić do czytania, a nie stanowić streszczenie połowy książki. Na okładce czytamy „Elżbieta (…) wkrótce sama ginie…”. Otóż Ela ginie na 178 stronie. 178. Niemal w połowie książki. Trochę to odbiera element zaskoczenia, jakże ważny w tego typu literaturze.

Niemniej świetna książka, którą trudno zapomnieć.

Głośny debiut brytyjskiej pisarki nie do końca spełnił moje oczekiwania. „Kredziarz” to opowieść nie tylko o zbrodni, ale także o dorastaniu i dokonywaniu wyborów. W niepowtarzalnym klimacie małego miasteczka lat ’80 osadzona jest historia zamordowanej dziewczyny, oraz kredowych rysunków, które do niej doprowadziły. Historia, widziana oczami dwunastolatka. Po trzydziestu latach dorosły już Ed otrzymuje przesyłkę, która stanowi nawiązanie do dawnej zbrodni i wyraźny sygnał, że ktoś zginie…

„Kredziarz” jest naprawdę dobrze napisaną powieścią. Nie brak w niej wątków obyczajowych, psychologicznych. Miasteczko Anderbury stanowi doskonałe tło dla ciekawej, pełnej zagadek opowieści Eda. Jednak po zakończeniu spodziewałam się więcej. Nie wszystkie poruszone wątki zostały ostatecznie zamknięte, niektóre są pozostawione bez wyjaśnienia. Szkoda, bo historia, stworzona przez C. J. Tudor miała ogromny potencjał.

Książka, którą każdy posiadacz kota powinien przeczytać. Już w poprzedniej części Dawid Ratajczak wyjaśnił, dlaczego kota wytresować się nie da i czym się różni prowadzenie kota na smyczy od prowadzenia pługa.

Cechą charakterystyczną poradników (anty-poradników?) Ratajczaka jest dowcipny opis celnych spostrzeżeń i obserwacji i mimo zapewnień autora, że „Wiedza o kotach to dziedzina, przy której fizyka kwantowa wygląda jak ubogi kuzyn ze wsi”, sprawia on wrażenie, jakby sam w poprzednim wcieleniu był kotem.

Autor zgłębia różnorodność kocich osobowości, tłumaczy, dlaczego Chiny nie wzięły się za masową hodowlę rasowych kotów, jak wygląda koci plan dnia oraz opowiada o tym, jak koty towarzyszyły człowiekowi od zarania dziejów. Wszystko to w lekkim, pełnym humoru i dystansu tonie. Czyta się z przyjemnością.

Nie jest łatwo rzucić wszystko i wyjechać na drugą półkulę. Chyba, że traumatyczne przeżycia nie dają o sobie zapomnieć i daleka podróż ma być ucieczką przed strachem i złymi wspomnieniami. Kate dostaje taką szansę, zamieniając się mieszkaniami z kuzynem i na pół roku przylatuje do Bostonu. Niestety, tuż po przyjeździe dowiaduje się, że sąsiadka kuzyna została zamordowana. Podczas kolejnych rozmów z mieszkańcami eleganckiego apartamentowca przekonuje się, że mają wiele do ukrycia, a drobne incydenty w jej nowym lokum budzą coraz większy niepokój.

Powieść bardzo zyskuje dzięki wieloosobowej narracji. Autor daje każdemu z bohaterów możliwość opowiedzenia swojej historii, dzięki czemu otrzymujemy pełny opis sytuacji i zdarzeń, które doprowadziły do śmierci Audrey. Zaskakujący jest fakt, że w zasadzie już w połowie książki nawet średnio uważny czytelnik domyśli się, kto zabił dziewczynę zza ściany. Mimo tego nadal z zapartym tchem śledzi dalsze losy Kate i jej sąsiadów. Peter Swanson umie dozować napięcie i choć pod koniec mamy wrażenie, że trochę tu za dużo MacGyvera i nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, jest to książka, którą zdecydowanie warto polecić.

Geniver od ośmiu lat próbuje pogodzić się ze stratą dziecka. Po urodzeniu martwej Beth miała nadzieję, że wkrótce uda jej się zajść w następną ciążę. Jednak kolejne lata i nieudane próby in vitro pogrążają ją w coraz większym odrętwieniu. Pewnego dnia w jej drzwiach staje nieznajoma, mówiąc, że Beth wcale nie umarła. To spotkanie staje się dla Gen pretekstem do poszukiwania odpowiedzi na pytania, których nigdy wcześniej nie zadawała. Gdy wraz z dawnym znajomym męża rozpoczyna śledztwo, okazuje się, że jest wiele osób, które nie chcą, aby prawda wyszła na jaw – w tym również Art, mąż Geniver.

Sophie McKenzie stworzyła mistrzowską intrygę. Trudno się domyślić zakończenia, zwłaszcza, że autorka trzyma nas w napięciu dosłownie do ostatniej strony. Świetnie jest też skonstruowana postać głównej bohaterki – mimo swojej rozpaczy i zagubienia w sieci kłamstw i domysłów jest wiarygodna. Po bohaterkach pokroju „Dziewczyny z pociągu”, która sama nie wie, co widziała, a co jej się zdawało, Geniver sprawia, że chcemy jej wierzyć, podążając za nią w niebezpiecznej pogoni za dawno utraconą córką.

Świetna powieść.