bookowylas

Hailie powoli, ale z sukcesem buduje relacje z nową rodziną. Bracia są dla niej coraz bliżsi, a ona przekonuje się, jak wiele są w stanie dla niej zrobić. Spotkanie podczas ferii w Tajlandii oraz nietypowa prośba szkolnego kolegi znów wywracają życie dziewczyny do góry nogami. Hailie musi pogodzić się z szokującymi faktami, dotyczącymi jej rodziny, jednocześnie coraz mocniej czując, jak bardzo do tej rodziny należy.

Weronika Anna Marczak naprawdę dobrze opisuje świat uczuć nastolatki. Są momenty, w których naprawdę można poczuć głębokie współczucie. Przemiana z zagubionej dziewczyny w „prawdziwą Monet” jest dobrze i prawdziwie oddana. Lekkie pióro autorki i nieustanne zwroty akcji sprawiają, że kolejne tomy czyta się z przyjemnością.

„Rodzina Monet”, odniosła gigantyczny sukces i stała się młodzieżowym hitem, mimo, że jest przeznaczona raczej dla starszych nastolatek. Główna bohaterka, Hailie, traci mamę i babcię w wypadku. Wtedy dowiaduje się, że ma pięciu przyrodnich braci, a najstarszy z nich, Vincent, został jej prawnym opiekunem. Tak oto skromna piętnastolatka z miasteczka pod Londynem przeprowadza się do Pensylwanii.  Mieszka w luksusowej rezydencji, chodzi do prywatnej szkoły, jednak brakuje jej swobody i poczucia przynależności do rodziny – ponieważ z pięciu braci jedynie Will okazuje jej troskę i czułość.

„Skarb” to opowieść o próbie odnalezienia się w nowej rzeczywistości i stworzenia relacji z braćmi, którzy nie tylko są obcymi osobami, ale też zdają się pochodzić z zupełnie innego świata.

Uczynienie z głównej bohaterki Brytyjki i umieszczenie akcji w Stanach przez polską autorkę jest zabiegiem nietypowym, choć ciekawym. Na plus zasługuje ekspresja, z jaką Marczak opisuje emocje i reakcje Hailie – są bardzo trafne i adekwatne do wieku i sytuacji dziewczyny.

„Skarb” przyjemnie się czyta, a jedyne, co trzeba zaznaczyć – zanim pozwolimy po nią sięgnąć córce lub młodszej siostrze, warto przeczytać samemu i ocenić, czy będzie odpowiednia.

Dwanaście lat temu Sonia uratowała życie Helenie, która niemal zginęła w wypadku samochodowym. Wdzięczność przerodziła się w zażyłość i wspólną pracę – Helena zaprosiła Sonię do kwiaciarni i tak zaczęła się ich wspólna droga. Gdy pewnego poranka Sonia zastaje w pracy przewrócony wazon i zakrwawione nożyce wie, że wydarzyło się coś złego. Razem z mężem Heleny, Dorianem, rozpoczynają poszukiwania kobiety, która zniknęła bez śladu na jednym z górskich szlaków. Okazuje się, że Sonia kompletnie nie znała swojej przyjaciółki, a ich relacja była o wiele bardziej skomplikowana, niż mogło się wydawać.

Sinicka jest mistrzynią tworzenia rozbudowanych, niejednoznacznych postaci, a podążanie za ich decyzjami i rozszyfrowywanie intencji to prawdziwa przyjemność. Mimo całej warstwy psychologicznej, autorka dba o rozwój wydarzeń, zwroty akcji i kolejne zaskoczenia.

Świetna historia, opowiedziana w bardzo zręczny sposób i dopracowana w każdym szczególe.

Życie towarzyskie elity Savannah nabiera rumieńców, gdy wdowiec William Radford wraca z Londynu z nową żoną. Keisha ma 22 lata, jest piękna i seksowna, w związku z tym budzi niepokój statecznych żon Savannah. Szczególnie Marcie, która sama jest drugą żoną Jasona – poznała go będąc kelnerką i wciąż czuje się niedopasowana do towarzystwa, w którym musi się obracać. Zazdrość i fascynacja nową znajomą doprowadzi Marcie do decyzji, które mogą zaważyć na jej przyszłości.

Sarah Pinborough doskonale opisała fałsz i obłudę, królującą wśród bogaczy. Życie na pokaz, w którym próbują się odnaleźć młode kobiety, które za wszelką cenę chcą ukryć swoje pochodzenie i dawne życie.

„Ta druga” to lektura mocno psychologiczna, obfitująca w elementy klątw i wudu – jeśli ktoś lubi takie nawiązania, to ta książka zdecydowanie jest dla niego. Plus za zaskakujący epilog.

Według mnie „Co kryją jej oczy” to nadal numer jeden, nie do przebicia.

Iris i Will świętują siódmą rocznicę ślubu. Właśnie postanowili, że powiększą rodzinę, niedawno kupili wymarzony dom. Ten sielankowy obraz w jednej chwili rujnuje wiadomość, że samolot, którym leciał Will, rozbił się. Samolot był do Seattle. Will miał lecieć do Orlando na konferencję. To pierwsze z wielu kłamstw, z którym musi zmierzyć się zrozpaczona Iris. Razem z bratem bliźniakiem leci do Seattle, ponieważ jedynym tropem, na jaki trafia jest nazwa szkoły, którą prawdopodobnie ukończył Will. Tymczasem ktoś z nieznanego numeru wysyła kobiecie wiadomości. Ktoś, kto bardzo nie chce, aby sięgała do przeszłości męża.

Kimberly Belle stworzyła bardzo ciekawą historię, w której dopiero po śmierci męża, żona zaczyna poznawać go naprawdę. Na początku obawiałam się, że będzie to coś w stylu „Dylematu” B. A. Paris (który nota bene jest naprawdę dobrym dramatem psychologicznym), tu jednak mamy zwroty akcji, kolejne tajemnice i kłamstwa, które demaskuje Iris.

Nie przekonują mnie natomiast motywy, jakimi miał się kierować Will. Trudno to wyjaśnić bez opowiedzenia zakończenia, ale jeśli rzeczywiście tak kochał Iris to raczej nie podjąłby takich decyzji.

Będąc na wakacjach w Chorwacji dobrze sięgnąć po lekturę, której akcja toczy się właśnie tam. Daria i Marek, jak miliony Polaków jadą samochodem, załadowanym jedzeniem i dziecięcymi zabawkami, na pierwsze zagraniczne wakacje z synkiem. Nie dane im będzie jednak zaznać spokojnego, rodzinnego wypoczynku na plaży i na tarasie wynajętego domku. Już po drodze poznają Verę, młodą Szwedkę, która razem z sześćdziesięcioletnim mężem wynajmuje dom obok. Relacja bohaterów od początku jest dziwna i niepokojąca. Między małżonkami pojawia się coraz większy dystans, Daria zaczyna spędzać coraz więcej czasu z nowymi znajomymi, co nieuchronnie prowadzi do katastrofy.

Sama intryga okazała się dość przewidywalna. Chociaż na próżno szukać tu zaskakujących zwrotów akcji czy szokujących plot twistów. Ale nie zmienia to faktu, że „Za granicą” to powieść, w której Chmielarz stworzył bohaterów prawdziwych, złożonych i niejednoznacznych. Opisy są realistyczne, aż czuje się żar chorwackiego słońca,słyszy szum morza i cykady. To sporo mówi o tym, jak Chmielarz rozwinął swój pisarski warsztat – narracja serii z Mortką była nastawiona głównie na akcję, tu mamy znacznie więcej psychologii i opisu.

Jest to bardzo dobra, przyjemna w czytaniu książka.

Kiedy influencerka bierze ślub z gwiazdą reality show, wszystko musi być idealne. Jules, perfekcjonistka w każdym calu, zadbała o każdy szczegół, na który mogła mieć wpływ. Nie może jednak zmienić przeszłości, wymazać sekretów i dramatów rodzinnych, nie może sprawić, że jej siostra będzie się cieszyć szczęściem młodej pary, a świadek zacznie zachowywać się jak dorosły, odpowiedzialny mężczyzna. Na opuszczonej irlandzkiej wyspie dojdzie do wydarzeń, które na zawsze zmienią życie weselnych gości, ponieważ każdy z nich miał w sobie mroczną tajemnicę sprzed lat, która właśnie tej nocy wyszła na jaw…

Lucy Foley realistycznie i dużym wyczuciem opisała klimat dzikiej, opuszczonej wyspy, na której bohaterowie muszą się zmierzyć sami ze sobą. Każda z postaci jest niejednoznaczna, budząca różne odczucia, ale jednocześnie świetnie skonstruowana psychologicznie. Przejście razem z uczestnikami „Idealnego ślubu” przez tę smaganą lodowatym wichrem wyspę aż do zaskakującego zakończenia było prawdziwą przyjemnością.

Język nie tylko opisuje, ale również kreuje rzeczywistość. Próby tego kreowania, przenoszenia lub nadawania nowego znaczenia słowom to jedna z głównych cech obecnej władzy. Hasła tak dobrze (niestety) znane z telewizji i Internetu: gorszy sort, totalna opozycja, przemysł pogardy, seksualizacja dzieci – zostają poddane analizie przez dwoje językoznawców. Analizie – ponieważ interpretację pozostawiają czytelnikowi.  Jednak samo omówienie, wskazanie mechanizmów językowych i socjologicznych wystarczy, aby dostrzec nie tylko manipulację i fałszowanie rzeczywistości, ale także zawłaszczenie zwrotów niegdyś neutralnych, jak właśnie tytułowa „dobra zmiana” czy „polska rodzina”.

Jest to lektura o tyle trudna, że wszystko, o czym traktuje, dzieje się na naszych oczach, w naszym otoczeniu, a skutki tej językowej manipulacji możemy obserwować na co dzień. Najtrudniejsze jest to, że nie wiemy, jak to się skończy i do czego nas doprowadzi.

Tytułowe siostry – Ellie i Abby nigdy nie miały ze sobą dobrej relacji. Młodsza Ellie w dzieciństwie dużo chorowała, więc to na niej była skupiona uwaga matki. Abby czuła się pozostawiona sama sobie, więc koncentrowała się na nauce. Ellie jest ładna i sympatyczna, Abby ambitna i zawzięta – po kilkunastu latach oszczędzania i katorżniczej pracy przechodzi na emeryturę i przeprowadza się na włoską wyspę z przystojnym mężem. Tymczasem Ellie pracuje w londyńskiej szkole i ledwo wiąże koniec z końcem.

Wspólne wakacje z matką mają nieco poprawić napięte relacje sióstr, jednak od początku są katastrofą. Kiedy dochodzi do tragedii, siostry muszą zacząć się współdziałać, a niespodziewana sytuacja sprawia, że będą musiały zmierzyć się z tajemnicami, które sięgają ich wczesnego dzieciństwa.

Frances lubi prowadzić narrację na trzy głosy. W jej powieściach nigdy do końca nie wiadomo, która z postaci ma złe intencje, ale żadna nie jest czarnym charakterem – autorka pozwala każdej z bohaterek na opowiedzenie historii z własnego punktu widzenia, więc nikt nie jest po prostu dobry czy zły.

„Siostry” to bardzo psychologiczna powieść, jednak pełna zwrotów akcja nie pozwala się nudzić.