bookowylas

„Oskarżona” to kontynuacja historii Leny, dziewczyny, która wystawiona przez swojego chłopaka mafii uciekła, zabijając jednego z napastników. Ukrywała się w Krakowie, potem u Nikodema w jego domu nad jeziorem, a gdy odkryła jego powiązania z tą samą grupą przestępczą, wyjechała do Kopenhagi, gdzie zatrudniła się jako opiekunka starszej pani. Nie było jej dane zbyt długo pozostać w ukryciu, ponieważ Nikodem obsesyjnie pragnął ją znaleźć. Widząc go na peronie w Kopenhadze, Lena po raz kolejny ucieka – tym razem do Malagi, gdzie mieszka jej dawna przyjaciółka. Z jej pomocą dostaje pracę w hotelu na odludziu – jak się okazuje – bardzo specyficznym. Wkrótce jednak postanawia skończyć z ukrywaniem się i zmierzyć się ze swoją przeszłością. Przy wsparciu Emila Lena planuje powrót do Polski.

Jednocześnie Anna Szmida robi wszystko, żeby rzucić na Lenę podejrzenia w sprawie śmierci Sylwii. Ponieważ były mąż ją szantażuje, a ona sama ma zbyt wiele do stracenia, nie cofnie się przed niczym.

Magda Stachula każdą kolejną książką potwierdza, że jest znakomitą pisarką. Potrafi zbudować świetną historię, pełną akcji, zaskoczeń i emocji. Tu trochę zabrakło mi mocnego zakończenia. Bardzo dużo się dzieje, ale po przeczytaniu całości mam wrażenie, jakbym przeczytała tylko część książki. Na bardziej wyrazisty koniec trzeba będzie poczekać, co nie zmienia faktu, że „Oskarżoną” czyta się z dużą przyjemnością.

Lisa, według swojej córki Avy, jest nudna, przewidywalna i nadopiekuńcza. Próbując się wyrwać spod klosza, Ava zaczyna internetową znajomość ze sporo starszym mężczyzną, na którego punkcie kompletnie traci głowę. Lisa, mimo pozornego poukładania, wciąż zadręcza się koszmarnymi wspomnieniami, w których dwuletni Daniel żyje. Gdy podczas festynu Ava ratuje małego chłopca, a jej zdjęcie z matką trafia do gazet, ktoś rozpoznaje Lisę. Okazuje się, że nic nie jest takie, jakim się wydaje, a ucieczka przed przeszłością nigdy się nie skończyła.

Sarah Pinborough miała doskonały debiut. Ciężko to przebić lub choćby dorównać. Chociaż „I niech zginę” jest z pewnością przemyślanym, wielowątkowym thrillerem, ze starannie zbudowaną intrygą, to jednak nie dorównuje pierwszej książce autorki.

Trzy kobiety, które łączy jeden mężczyzna. Patrycja to jego była dziewczyna. Nie jest w stanie zapomnieć, przestać kochać i tęsknić. Nienawidzi Darii. Daria to jego narzeczona. Desperacko dąży do ślubu i nic nie jest w stanie jej powstrzymać. Michalina to siostra bliźniaczka. Zawsze w cieniu, zawsze z tyłu, mniej akceptowana przez rodziców, mniej atrakcyjna i przebojowa, wiecznie zazdrosna o brata.

Michał znika na kilka dni przed ślubem. Wszystkie trzy kobiety miały z nim trudne relacje. Daria była pełna podejrzeń i pretensji, Patrycja nie mogła znieść myśli o ślubie byłego chłopaka, a Michalina była wściekła, ponieważ rodzice chcieli przepisać majątek na to z dzieci, które pierwsze da im wnuka. Jednak mimo wzajemnych animozji każda z dziewczyn chce odnaleźć Michała i każda podejmuje ryzyko odkrycia prawdy.

„Wszyscy byliśmy ofiarami, chociaż nikt z nas nie był bez winy” – tak podsumowuje całą historię jedna z bohaterek. To trafne stwierdzenie, ponieważ nie tylko zniknięcie Michała, ale też wszystkie wydarzenia, które je poprzedziły były wynikiem kłamstw, tajemnic i prób ukrycia swoich sekretów za wszelką cenę. A cena okazała się bardzo wysoka.

Autorki stworzyły świetną, trzymającą w napięciu powieść. Sama intryga nie jest mistrzowska, ale „Estrogen” jest dopracowany psychologicznie.

Jedyne, co trochę odbiera przyjemność czytania to literówki, a nawet błędy ortograficzne. Szkoda.

Abby i Sienna poznały się przypadkiem, ale zaprzyjaźniły niemal od razu. Wkrótce potem poznały ze sobą także mężów i zaczęli spędzać czas we czworo. Podczas jednej z kolacji, omawiając reality show o zamianie żon wpadają na pomysł takiej zamiany na jeden wieczór i noc. Bez seksualnych podtekstów, tylko spędzenie kilku godzin z mężem przyjaciółki.

Rano wydaje się, że nic się nie zmieniło. Jednak z upływem kolejnych dni dystans między przyjaciółkami rośnie, Abby coś ukrywa, Sienna ma coraz więcej podejrzeń… Czy rzeczywiście chodzi o banalną zdradę? Czy tamtej nocy wydarzyło się coś gorszego?

Trzeba przyznać, że do pewnego momentu fabuła jest przemyślana. Nadzieja, że nie chodzi o zwykły skok w bok, tajemnice z przeszłości – niestety to, co dzieje się dalej nie tylko nie trzyma w napięciu, ale też prowadzi do naciąganego zakończenia.

Potencjał był, zabrakło puenty.

O motywie przewodnim powieści: „wyprowadzka z bloku na rzecz domu w wątpliwym stanie w malowniczej sielskiej krainie” można by napisać niejedną pracę magisterską. Temat ten dominuje głównie w romansach, a głównym zadaniem bohaterki jest odnalezienie miłości życia. Marta Kisiel nieco odświeżyła schemat, ponieważ Tereska ma już pełną rodzinę, z którą kupuje dom na skraju lasu. Wkrótce jej plany spokojnego życia rujnuje wizyta żywiołowej teściowej oraz zwłoki, które kobiety odnajdują podczas wspólnej przechadzki po okolicy. Ponieważ ciało jest zapakowane w dywan, który do niedawna spoczywał w garażu Tereski, obie panie postanawiają samodzielnie stawić czoła zagadce i odkryć kim jest – jak to nazywają – „zbrodzień”.

Problem z komediami kryminalnymi jest taki, że często autor stawia na komizm postaci, nie sytuacyjny, tworząc groteskowych bohaterów, którzy nie grzeszą inteligencją. Tereska z teściową mają stanowić zabawny, kontrastowy duet, który pakuje się w – z założenia zabawne – sytuacje. Jednak dowcip jest niezbyt lotny, podobnie jak główne bohaterki, akcja dość ślamazarnie się rozwija, a sama zagadka kryminalna nie jest w żaden sposób zaskakująca czy choćby ciekawie pomyślana.

Fern pracuje w bibliotece, ponieważ to ciche miejsce. Cierpiąc na nadwrażliwość sensoryczną, unika głośnych, zatłoczonych i jasnych miejsc. Poza tym prezentuje większość zachowań typowych dla Zespołu Aspergera, wykazując ogromną i wszechstronną wiedzę, zarazem nie rozumiejąc intencji i zachowań innych ludzi.

Przez skomplikowany świat prowadzi ją jej bliźniaczka, Rose.

Rose poznajemy przez wpisy z pamiętnika, który prowadzi. Opisuje w nim trudne dzieciństwo z surową, często wręcz okrutną matką oraz tragedię, która rozegrała się lata temu. Teraz Rose jest mężatką, która marzy o dziecku. Niestety ma problemy z płodnością – gdy dowiaduje się o nich Fern, postanawia jej pomóc. Jej pomysł jest szalony i niedorzeczny, ale też staje się szansą na rozluźnienie bardzo mocnego uzależnienia od Rose.

Sally Hepworth stworzyła wspaniałą historię, w której nic nie jest takie, jak się wydaje. Ogromnym atutem jest oddanie większości narracji Fern – możemy spojrzeć na świat jej oczami, zobaczyć trudności i zagrożenia w sytuacjach i rzeczach, których osoby neurotypowe nawet nie zauważają.

Lucy straciła matkę, gdy miała trzynaście lat. Kiedy więc poznaje przyszłą teściową ma nadzieję, że będzie to ktoś, kto choć trochę tę mamę zastąpi. Początkowy dystans Diany stopniowo przeradza się w cichą wrogość. Każde spotkanie jest próbą sił, każda decyzja Lucy jest krytykowana. Wokół tej trudnej, pełnej niezrozumienia relacji narastają rodzinne dramaty i sekrety, które – jak się okazuje – prowadzą do śmierci Diany.

Pojawiło się wiele powieści, w których motywem przewodnim są animozje na płaszczyźnie synowa-teściowa. Tu jednak autorka prowadzi narrację dwutorowo. Obie kobiety opowiadają te same sytuacje z dwóch różnych perspektyw. Nie ma tu „tej dobrej” i „tej złej”, trudno uznać, że któraś z kobiet jest winna wszystkim nieporozumieniom, choć obie, błędnie interpretując swoje intencje, są ofiarami tej cichej wojny.

Ponieważ narracja sięga wiele lat wstecz, możemy poznać przeszłość Diany, jej bardzo trudne wejście w dorosłe życie, które może nieco usprawiedliwiać bezwzględne decyzje i radykalne poglądy.

W tej historii nie brak zarówno psychologizmu, jak i kryminalnej akcji – ale ostatecznie wszystko, co się wydarzyło w „Teściowej” to efekt braku zrozumienia, wzajemnego zaufania i trudnych rodzinnych relacji.

Jeśli nagrodzony Oscarem scenarzysta pisze książkę, spodziewamy się po niej naprawdę dużo. Jakkolwiek pomysł Moore miał naprawdę dobry, nie stworzył z niego porywającej powieści.

W 2009 roku w Los Angeles odbył się proces Bobby’ego Nocka, oskarżonego o zamordowanie swojej uczennicy. W trakcie śledztwa okazało się, że nauczyciel miał romans z piętnastoletnią Jessicą. Z dwunastu ławników tylko Maya Seale miała wątpliwości. Podczas obrad przekonała pozostałych do uznania Bobby’ego niewinnym. Odcięci od świata zewnętrznego ławnicy nie mieli pojęcia o tym, że cały kraj był przekonany o winie nauczyciela; po ogłoszeniu wyroku rozpętało się piekło.

Dziesięć lat później jeden z ławników, Rick proponuje wszystkim spotkanie. Twierdzi, że posiada informacje, które mogą rzucić nowe światło na sprawę. Maya niechętnie zgadza się przyjechać do hotelu. Tego samego dnia Rick zostaje znaleziony martwy, a podejrzenia padają na Mayę – nie dość, że mężczyzna mógł udowodnić, że się myliła i puściła mordercę wolno, to w trakcie procesu mieli romans.

O ile cała koncepcja jest dobra i przemyślana, akcja wlecze się i ciężko się wciągnąć. Przez połowę książki dzieje się niewiele – Graham miał ambicję nakreślenia portretów psychologicznych całej dwunastki – podobnie, jak u Agathy Christie Orient Ekspressem podróżowało dwunastu podejrzanych: wyrazistych, niejednoznacznych bohaterów, których pamięta się po latach. Tu pod koniec książki ciężko sobie przypomnieć, kto był kim.

Zakończenie rekompensuje przydługą treść, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że gdyby skrócić ją o połowę, powieść tylko by zyskała.

Maple Street to typowa uliczka na przedmieściach Nowego Jorku. Mieszkały przy niej typowe amerykańskie rodziny, jeżdżące drogimi samochodami, wysyłające dzieci do prywatnych szkół i na zajęcia pozalekcyjne. Takiego życia dla swoich dzieci pragnęli Arlo i Gertie, sprowadzając się z Brooklynu. Jednak nie przewidzieli, że była gwiazda konkursów piękności oraz rockowy muzyk nie zostaną życzliwie przyjęci przez sąsiadów. Wzajemne animozje narastają – kiedy dochodzi do tragedii, Arlo staje się kozłem ofiarnym, a dramatyczne konsekwencje bezpodstawnych oskarżeń ponosi cała rodzina.

„Dobrzy sąsiedzi” to nie typowy thriller czy kryminał. Brakuje tu dynamicznej akcji czy zaskoczeń. To raczej studium psychologiczne dotyczące zakłamania i gry pozorów, prowadzonej przez ludzi, którzy uważają się za lepszych od innych.

Ciekawym i zupełnie zbędnym zabiegiem jest przeniesienie fabuły o kilka lat w przyszłość (wydarzenia z Maple Street dotyczą roku 2027, a wywiady i reportaże 2043). Wszystko, co działo się w powieści mogłoby się stać obecnie, albo dziesięć lat temu.

O przemocy domowej mówi się coraz głośniej. Autor postanowił pokazać ten problem „od środka” z perspektywy ofiar, sprawców i ich dzieci, a także organizacji, zajmujących się pomocą psychologiczną i prawną. Dzięki kilkudziesięciu rozmowom dowiadujemy się o początkach przemocy i jej eskalacji, momentach przełomowych, próbach odcięcia.

To też dramatyczne wyznania dzieci, które dorastając w przemocowych domach mają do wyboru dwie drogi: zostać oprawcą lub ofiarą.

Autor ukazuje różne oblicza przemocy: psychiczną, ekonomiczną. Bezsilność kobiet, którym wydaje się, że nie mają dokąd pójść i tkwienie w toksycznym związku to jedyne, co im pozostało, ale też bezsilność służb, które nie mogą działać wbrew woli pokrzywdzonych.

Okazuje się też, że mimo coraz głośniejszego sprzeciwu wobec przemocy domowej, nadal w sferze tabu pozostaje wariant, w którym to kobieta jest agresorem wobec partnera.

Niektóre historie kończą się dobrze. Większość nie. To pierwsza myśl, jaka nasuwa się po lekturze – przemoc pozostawia ślady na całe życie. Warto też pamiętać o tym, co podkreślają pracownicy organizacji: ofiara przemocy może być zadbana, dobrze ubrana i wykształcona. To może być każda osoba, mijana na ulicy.