bookowylas

„Byliśmy zupełnie normalną rodziną”. To zdanie powtarzają bohaterowie wielokrotnie. On jest pastorem, ona prawniczką. Ich córka Stella właśnie kończy szkołę, a jej marzeniem jest podróż po Azji. Ten poukładany świat rozpada się, gdy Stella zostaje aresztowana pod zarzutem zabójstwa trzydziestoletniego Chrisa. Wkrótce wychodzą na jaw tajemnice, które ukrywała nastolatka, a jej ojciec staje przed najtrudniejszym wyborem: czy powinien skłamać, aby dać córce alibi?

Narracja jest w ciekawy sposób podzielona pomiędzy członków rodziny: najpierw Adam wspomina swoją relację z córką i roztrząsa wydarzenia, które doprowadziły do obecnego chaosu, potem swoją wersję wydarzeń przedstawia Stella, na koniec głos oddany zostaje matce, która tylko pozornie stoi z boku wydarzeń. Ten zabieg pokazuje, w jak odmienny sposób bohaterowie interpretują te same sytuacje, jak opacznie rozumieją swoje intencje.

W całej tej pogmatwanej historii irytująca jest ilość głębokich przemyśleń rodziców, którzy nie potrafią pogodzić się z faktem, że córka już od dawna nie jest ich małą dziewczynką, ale również – być może – jest zdolna do morderstwa.

Thriller psychologiczny z przewagą psychologii, brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji czy szokujących tajemnic. Trochę szkoda.

Jako społeczeństwo dotarliśmy do etapu, w którym niewiele może nas zdziwić. Wymyślony przez autora show mógłby naprawdę pojawić się w telewizji. Wybrana przez producentów para ma spędzić rok, zamknięta w luksusowym domu, żyjąc jak małżeństwo. Jeśli wytrwają – wygrają pół miliona złotych, chociaż każde z nich może odpaść, jeśli telewidzowie tak zdecydują.

Historie dwóch par poznajemy z perspektywy Ewy i Sary – dwóch kobiet z traumatyczną przeszłością, dla których program był formą ucieczki przed światem. Wiemy też, że pierwszy sezon zakończył się tragedią. Jak zakończy się w tytułowy drugi sezon?

O ile Max Czornyj potrafi zbudować napięcie i poprowadzić akcję, o tyle nie jest dobry w tworzeniu postaci. Charakterystyki są tak skąpe, a narracje tak podobne, że czasem trudno się zorientować, o którą parę chodzi.

Chociaż niektóre kwestie były oczywiste od początku, a kilka pytań pozostało bez odpowiedzi, „Sezon drugi” stanowi całkiem przyjemną lekturę.

Akcja „Wilkołaka” zaczyna się kilka miesięcy po zakończeniu „Zombie”. Dawida Wolskiego dręczą wyrzuty sumienia po śmierci Marty. Prokurator Adam Górnik, zawieszony w obowiązkach, bezskutecznie próbuje nakłonić zdradzoną żonę do powrotu, a kończąca studia Kaśka marzy tylko o tym, żeby Hania wróciła do męża i zabrała ze sobą rozwrzeszczane dzieci.

Podczas pogrzebu ojca Dawid zauważa wśród żałobników swoją dawną dziewczynę, Igę. Iga została zamordowana osiem lat temu, a oskarżonego o to chłopaka uniewinnił właśnie mecenas Wolski, czego syn nigdy mu nie wybaczył. Dawid postanawia sprawdzić, czy w grobie rzeczywiście pochowano Igę. Wspólnie z Górnikiem zaczynają odkrywać straszną prawdę nie tylko o Idze, ale o innych zaginionych na Śląsku dziewczynach, a ponieważ żadne z podejmowanych przez nich działań nie jest zgodne z prawem, ich śledztwo to naprawdę jazda bez trzymanki.

Chmielarz kolejny raz udowadnia, że ma doskonały warsztat pisarski – nie kombinuje, nie próbuje na siłę zaskakiwać, a mimo to „Wilkołaka” czyta się z prawdziwą przyjemnością. Solidny, dobrze napisany kryminał.

Ray został skazany za brutalne zabójstwo sąsiadki i jej córeczki. Ze względu na zaburzenia psychiczne zostaje skierowany do więziennego zakładu psychiatrycznego. Im bliżej go poznajemy, tym trudniej uwierzyć, że jest groźnym przestępcą – sprawia raczej wrażenie autystyka, któremu ciężko zrozumieć intencje innych ludzi. Z jego wspomnień, dotyczących pracy w piekarni, ukochanych rybek i atrakcyjnej sąsiadki Rosity, wyłania się obraz wrażliwego, choć zagubionego w rzeczywistości człowieka.

Iris to prawniczka, samotnie wychowująca synka. Podczas opieki nad akwarium w domu swojej matki, trafia na zapiski kogoś o nazwisku Boelens, takim samym, jak panieńskie nazwisko jej matki. Próbując dojść kim jest tajemniczy właściciel akwarium, odkrywa swoje pokrewieństwo ze skazanym mordercą. Jako siostra Raya chce go poznać, jako adwokat proponuje mu apelację, jednak im bardziej próbuje zrozumieć sytuację, w której mężczyzna się znalazł, tym bardziej przekonuje się o tym, że są ludzie, którzy zrobią wiele, aby prawda nigdy nie wyszła na jaw.

Powieść, dzięki podziałowi na narrację obojga głównych bohaterów, wspaniale odzwierciedla zagmatwany umysł osoby ze spektrum autyzmu, a także jego podatność na manipulację. Niełatwa przeszłość Iris i Raya, oraz skomplikowana intryga, której początek sięga wiele lat wstecz tworzą rewelacyjną fabułę.

Beth, Joanne i Megan poznały się, gdy rozpoczęły studia. Przebojowa, piękna Jo, próbująca jej dorównać i zwalczyć swoje kompleksy Beth oraz niska, przysadzista, niezbyt urodziwa, ale niezwykle ambitna Megan stanowiły dość dziwne, acz zgrane trio. Ich wspólny wyjazd po ukończeniu studiów miał być wejściem w nowy etap życia. Stał się jednak traumą, gdy Jo i Beth wróciły z baru i zastały Megan pobitą, w podartej sukience. Ponieważ ich przyjaciółka wyszła z pubu z miejscowym mężczyzną, domyśliły się, co się wydarzyło. Znały nazwisko napastnika, jednak Megan stanowczo odmówiła zgłoszenia gwałtu.

Po dwudziestu latach Megan przyjmuje oświadczyny swojej ukochanej. Ponieważ nie wyobraża sobie życia w kłamstwie, wyznaje jej prawdę o tamtym zajściu. Narzeczona Megan wymusza na niej szczerość wobec przyjaciółek. Jak brzemienne w skutki okaże się przyznanie do kłamstwa sprzed lat?

Nie wiem, dlaczego tłumacz beztrosko zrezygnował z oryginalnego „Three women” na rzecz przaśnego tytułu „Fatalne kłamstwo”. Ta książka to właśnie trzy kobiety, które stworzyły historię, tragiczną w skutkach, zbudowaną na kłamstwie, ale to nie kłamstwo jest kluczem, ale właśnie one – trzy charaktery tak różne, a jednocześnie tak sobie bliskie.

O ile zakończenie ich historii jest brawurowe i poruszające, o tyle epilog – całkowicie nie do przyjęcia. Pomysł absurdalny, przekreślający cały sens powieści. Książka ma o ten jeden rozdział za dużo, bez niego byłaby pełniejsza i na pewno nie pozostawiałaby niesmaku wobec desperackiej próby zaskoczenia czytelnika raz jeszcze. Trochę przypomina to Mroza, który uwielbia serwować plot twisty, nie dbając przy tym o to, czy nie zaburzają one konstrukcji powieści.

Szkoda, bo czytało się jednym tchem.

Circle to zamknięte osiedle w centrum Londynu. Jeden z domów kupują tam Leo i Alice. Wejście w hermetyczną społeczność nie jest dla młodej kobiety łatwe – wkrótce okazuje się, że w ich domu zamordowano poprzednią właścicielkę, terapeutkę Ninę. Alice, która w młodości straciła siostrę o tym imieniu, zaczyna coraz bardziej interesować się historią Niny. Za zabójstwo skazano męża, który następnie popełnił samobójstwo. Mimo, że sprawa wydaje się być zamknięta, mało kto na osiedlu chce o tym rozmawiać, za to każdy sprawia wrażenie, jakby miał wiele do ukrycia.

Trzeba przyznać, że spośród powieści B. A. Paris ta jest najmniej wciągająca. Alice jest irytująca ze swoimi naiwnymi założeniami i totalnym ignorowaniem oczywistych faktów. Jej dedukcyjna indolencja sprawia, że ciężko przebrnąć do zakończenia, które może i jest zaskakujące, ale mimo to lekko naciągane.

Helen ma wszystko, o czym marzyła: piękny dom w Londynie, kochającego męża i w końcu, po wielu latach starań, spodziewa się dziecka. Chociaż dom jest w trakcie generalnego remontu, mąż za dużo siedzi w pracy, a ciąża, po kilku poronieniach,  jest ciągłym źródłem niepokoju. W szkole rodzenia Helen poznaje Rachel – młodą dziewczynę, różniącą się od niej w każdym możliwym aspekcie. Rachel jest sama, ciąża była wpadką z żonatym mężczyzną, a ona sama podchodzi do swojego stanu dość niefrasobliwie, popalając i pijąc alkohol. Mimo tak diametralnych różnic, Helen zaprzyjaźnia się z Rachel, która zaczyna ją nieco osaczać. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy Rachel potrzebuje dachu nad głową, a Helen proponuje, aby pomieszkała u niej.

Cała historia, datowana kolejnymi tygodniami ciąży, opowiedziana jest przez trzy kobiety: Helen, jej bratową Serenę oraz przyjaciółkę i dziennikarkę, Katie. Wkrótce każda z nich przekona się, jak niewiele wie o pozostałych…

„Greenwich Park” to naprawdę ciekawa fabuła, osadzona w eleganckiej, londyńskiej dzielnicy. Mimo, że niektóre sprawy wydają się być oczywiste, autorka umiejętnie je komplikuje, doprowadzając do wspaniale przemyślanego zakończenia.

W uroczej, angielskiej wiosce z pociągu wysiada kobieta. Nie wie o sobie nic, poza tym, że przyleciała z Berlina, a w kieszeni miała bilet do tej właśnie miejscowości. Staje w drzwiach domu Tony’ego i Laury, oświadczając, że tu mieszka. Nie pamięta, jak się nazywa, torebkę zgubiła na lotnisku, w walizce ma tylko kilka ubrań i kosmetyków. Wkrótce jednak przedziwna sytuacja zaczyna stawać się niebezpieczna, kiedy lekarka z miejscowej przychodni zauważa podobieństwo do chorej psychicznie Jemmy, która zniknęła kilka lat wcześniej. Zwłaszcza, że w dzieciństwie Jemma mieszkała w domu Tony’ego i Laury.

W wartkiej akcji towarzyszymy tajemniczej kobiecie w pościgu za własną tożsamością, a także w ucieczce przed nadmiernym zainteresowaniem ze strony Tony’ego oraz pięćdziesięcioletniego Luke’a, który w kobiecie widzi niezwykłe podobieństwo do swojej pierwszej miłości. Prawda okazuje się wstrząsająco skomplikowana i na długo zapada w pamięć.

Świetna powieść, przemyślana w każdym szczególe.

Claire spędziła długie miesiące, planując swoje zniknięcie. Aby uciec od przemocowego męża oraz nieustannie kontrolujących ją pracowników, skorzystała z pomocy jedynej przyjaciółki i jej brata – zgromadziła sporo pieniędzy, zdobyła fałszywe dokumenty. Jednak w ostatniej chwili jej mąż zmienia plany, przechwytuje paczkę wraz z szansą na nowe życie. Claire, czekając na samolot, ma niewiele czasu, aby obmyślić plan B. Wtedy poznaje Evę, która sugeruje jej, że także pragnie zniknąć. Kobiety zamieniają się biletami i rzeczami osobistymi. Po lądowaniu w Kalifornii, Claire dowiaduje się, że samolot, którym leciała Eva się rozbił. Oficjalnie więc Claire Cook nie żyje. Musi jednak przejąć tożsamość Evy, która, jak się okazuje, skrywa wiele tajemnic.

Stopniowo, rozdział po rozdziale poznajemy historię Evy, oraz drogę, która doprowadziła do jej desperackiej propozycji, złożonej Claire na lotnisku.

Poza wspaniale zbudowaną akcją Julie Clark skonstruowała bardzo złożone psychologicznie postacie: Claire, która jest milczącą ofiarą przemocy wpływowego męża, oraz Evę, której nigdy nie dano drugiej szansy, a błędy sprzed lat zdecydowały o całym jej życiu. Bardzo udany thriller z doskonałym zakończeniem.

Anna nie ma szczęścia w życiu. Po rozwodzie i stracie córeczki próbuje zapomnieć o traumie uciekając w alkohol oraz karierę prezenterki telewizyjnej. Kiedy z urlopu macierzyńskiego wraca Cat Jones, którą Anna zastępowała, kobieta z dnia na dzień staje się zwykłą reporterką. Zostaje wysłana na miejsce zbrodni do miasteczka, w którym się wychowywała – śledczym jest tam jej były mąż, a ofiarą jej dawna szkolna koleżanka. Wkrótce okazuje się, że Rachel nie będzie jedyną ofiarą, a Annie przyjdzie zmierzyć się z traumatycznymi wspomnieniami z czasów, gdy się przyjaźniły.

Alice Feeney mistrzowsko zbudowała fabułę, osadzając ją w małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają, ale – jak widać – niewiele o sobie wiedzą.

Kiedy już mamy wrażenie, że intryga zaczyna się wyjaśniać, okazuje się, że przed nami jeszcze długa droga do odkrycia prawdy. Prawdy, która zaskakuje, a jednocześnie jest spójna, logiczna i łatwa do wytłumaczenia.

Wspaniała powieść.