bookowylas

Iris i Will świętują siódmą rocznicę ślubu. Właśnie postanowili, że powiększą rodzinę, niedawno kupili wymarzony dom. Ten sielankowy obraz w jednej chwili rujnuje wiadomość, że samolot, którym leciał Will, rozbił się. Samolot był do Seattle. Will miał lecieć do Orlando na konferencję. To pierwsze z wielu kłamstw, z którym musi zmierzyć się zrozpaczona Iris. Razem z bratem bliźniakiem leci do Seattle, ponieważ jedynym tropem, na jaki trafia jest nazwa szkoły, którą prawdopodobnie ukończył Will. Tymczasem ktoś z nieznanego numeru wysyła kobiecie wiadomości. Ktoś, kto bardzo nie chce, aby sięgała do przeszłości męża.

Kimberly Belle stworzyła bardzo ciekawą historię, w której dopiero po śmierci męża, żona zaczyna poznawać go naprawdę. Na początku obawiałam się, że będzie to coś w stylu „Dylematu” B. A. Paris (który nota bene jest naprawdę dobrym dramatem psychologicznym), tu jednak mamy zwroty akcji, kolejne tajemnice i kłamstwa, które demaskuje Iris.

Nie przekonują mnie natomiast motywy, jakimi miał się kierować Will. Trudno to wyjaśnić bez opowiedzenia zakończenia, ale jeśli rzeczywiście tak kochał Iris to raczej nie podjąłby takich decyzji.

Będąc na wakacjach w Chorwacji dobrze sięgnąć po lekturę, której akcja toczy się właśnie tam. Daria i Marek, jak miliony Polaków jadą samochodem, załadowanym jedzeniem i dziecięcymi zabawkami, na pierwsze zagraniczne wakacje z synkiem. Nie dane im będzie jednak zaznać spokojnego, rodzinnego wypoczynku na plaży i na tarasie wynajętego domku. Już po drodze poznają Verę, młodą Szwedkę, która razem z sześćdziesięcioletnim mężem wynajmuje dom obok. Relacja bohaterów od początku jest dziwna i niepokojąca. Między małżonkami pojawia się coraz większy dystans, Daria zaczyna spędzać coraz więcej czasu z nowymi znajomymi, co nieuchronnie prowadzi do katastrofy.

Sama intryga okazała się dość przewidywalna. Chociaż na próżno szukać tu zaskakujących zwrotów akcji czy szokujących plot twistów. Ale nie zmienia to faktu, że „Za granicą” to powieść, w której Chmielarz stworzył bohaterów prawdziwych, złożonych i niejednoznacznych. Opisy są realistyczne, aż czuje się żar chorwackiego słońca,słyszy szum morza i cykady. To sporo mówi o tym, jak Chmielarz rozwinął swój pisarski warsztat – narracja serii z Mortką była nastawiona głównie na akcję, tu mamy znacznie więcej psychologii i opisu.

Jest to bardzo dobra, przyjemna w czytaniu książka.

Kiedy influencerka bierze ślub z gwiazdą reality show, wszystko musi być idealne. Jules, perfekcjonistka w każdym calu, zadbała o każdy szczegół, na który mogła mieć wpływ. Nie może jednak zmienić przeszłości, wymazać sekretów i dramatów rodzinnych, nie może sprawić, że jej siostra będzie się cieszyć szczęściem młodej pary, a świadek zacznie zachowywać się jak dorosły, odpowiedzialny mężczyzna. Na opuszczonej irlandzkiej wyspie dojdzie do wydarzeń, które na zawsze zmienią życie weselnych gości, ponieważ każdy z nich miał w sobie mroczną tajemnicę sprzed lat, która właśnie tej nocy wyszła na jaw…

Lucy Foley realistycznie i dużym wyczuciem opisała klimat dzikiej, opuszczonej wyspy, na której bohaterowie muszą się zmierzyć sami ze sobą. Każda z postaci jest niejednoznaczna, budząca różne odczucia, ale jednocześnie świetnie skonstruowana psychologicznie. Przejście razem z uczestnikami „Idealnego ślubu” przez tę smaganą lodowatym wichrem wyspę aż do zaskakującego zakończenia było prawdziwą przyjemnością.

Język nie tylko opisuje, ale również kreuje rzeczywistość. Próby tego kreowania, przenoszenia lub nadawania nowego znaczenia słowom to jedna z głównych cech obecnej władzy. Hasła tak dobrze (niestety) znane z telewizji i Internetu: gorszy sort, totalna opozycja, przemysł pogardy, seksualizacja dzieci – zostają poddane analizie przez dwoje językoznawców. Analizie – ponieważ interpretację pozostawiają czytelnikowi.  Jednak samo omówienie, wskazanie mechanizmów językowych i socjologicznych wystarczy, aby dostrzec nie tylko manipulację i fałszowanie rzeczywistości, ale także zawłaszczenie zwrotów niegdyś neutralnych, jak właśnie tytułowa „dobra zmiana” czy „polska rodzina”.

Jest to lektura o tyle trudna, że wszystko, o czym traktuje, dzieje się na naszych oczach, w naszym otoczeniu, a skutki tej językowej manipulacji możemy obserwować na co dzień. Najtrudniejsze jest to, że nie wiemy, jak to się skończy i do czego nas doprowadzi.

Tytułowe siostry – Ellie i Abby nigdy nie miały ze sobą dobrej relacji. Młodsza Ellie w dzieciństwie dużo chorowała, więc to na niej była skupiona uwaga matki. Abby czuła się pozostawiona sama sobie, więc koncentrowała się na nauce. Ellie jest ładna i sympatyczna, Abby ambitna i zawzięta – po kilkunastu latach oszczędzania i katorżniczej pracy przechodzi na emeryturę i przeprowadza się na włoską wyspę z przystojnym mężem. Tymczasem Ellie pracuje w londyńskiej szkole i ledwo wiąże koniec z końcem.

Wspólne wakacje z matką mają nieco poprawić napięte relacje sióstr, jednak od początku są katastrofą. Kiedy dochodzi do tragedii, siostry muszą zacząć się współdziałać, a niespodziewana sytuacja sprawia, że będą musiały zmierzyć się z tajemnicami, które sięgają ich wczesnego dzieciństwa.

Frances lubi prowadzić narrację na trzy głosy. W jej powieściach nigdy do końca nie wiadomo, która z postaci ma złe intencje, ale żadna nie jest czarnym charakterem – autorka pozwala każdej z bohaterek na opowiedzenie historii z własnego punktu widzenia, więc nikt nie jest po prostu dobry czy zły.

„Siostry” to bardzo psychologiczna powieść, jednak pełna zwrotów akcja nie pozwala się nudzić.

„Brakujący element” to kontynuacja historii Wilde’a i jego poszukiwania prawdy o sobie samym. Wilde dociera do swojego biologicznego ojca, jednak niewiele z tego wynika. Kolejną spokrewnioną osobą jest Peter Bennet, celebryta z reality show. Oskarżony o gwałt i zaszczuty przez media znika, w ostatnim wpisie internetowym sugerując, że planuje samobójstwo. Wilde wspólnie z rodzeństwem Petera próbuje odnaleźć zaginionego.

Jednocześnie ktoś poluje na hejterów. Tajemnicza organizacja Bumerang podczas spotkań online omawia kolejne zgłoszenia i wybiera sposób ukarania winnego. Sprawy wymykają się spod kontroli, gdy jeden z samozwańczych sędziów znika…

Coben jak zawsze buduje intrygę na kilku wątkach, które pozornie wydają się nie do rozwikłania. Prowadzi akcję dynamicznie, dba o zaskakiwanie czytelnika na każdym kroku. Jego historia jest dobrze skonstruowana, a nowy bohater budzi wiele sympatii. Ponieważ nie wszystko zostało do końca wyjaśnione, zapewne możemy oczekiwać kolejnych spotkań z Chłopcem z lasu.

Najnowsza powieść Magdy Stachuli to splecione ze sobą historie trzech kobiet. Alicja to dziennikarka, samotna matka dorosłego już Daniela. Jej przyjaciółka Martyna jest żoną radnego i mamą kilkulatki.Wyszła za mąż z rozsądku, dla pieniędzy, za co płaci wysoką cenę – Wojciech obsesyjnie ją kontroluje i znęca się nad nią. Adelina to studentka, opiekująca się neurotyczną matką. Kiedy poznaje Daniela, od razu nawiązuje z nim romans. Jednocześnie Daniel zaczyna uwodzić Martynę. Powstaje dziwny trójkąt, relacja pełna kłamstw i tajemnic, która nieuchronnie prowadzi do katastrofy…

Stachula jest świetna w tworzeniu kobiecych postaci. Każda z nich jest wyrazista, niejednoznaczna i na swój sposób nieobliczalna. Każda ma cel, do którego dąży bez względu na konsekwencje.

W tej zagmatwanej historii niektóre wątki były do przewidzenia, co nie zmienia faktu, że tę powieść – jak wszystkie poprzednie autorki – czyta się szybko i z przyjemnością.

Po odejściu od Myrona i Wina Harlan Coben wciąż tworzy postaci wyraziste, budzące sympatię, a jednocześnie bardzo prawdziwe.

Tytułowy chłopiec z lasu to Wilde – jako dziecko znaleziony w lasach niedaleko Nowego Jorku. Nikt nie wiedział, kim jest i skąd się tam wziął. I nigdy nikt się po niego nie zgłosił. Jednak Wilde, jeszcze przez oficjalnym odnalezieniem, zaprzyjaźnił się z Davidem, synem Hester Crimstein.

Trzydzieści lat później nastoletni syn Davida zwraca się o pomoc do babci. Zaginęła Naomi, dziewczyna z jego szkoły. Dziewczyna, którą razem z kolegami dręczył. Hester angażuje w poszukiwania Wilde’a i wkrótce sprawa zostaje wyjaśniona. Jednak nie na długo – Naomi znów znika, podobnie jak Crash Maynard, bogaty i popularny nastolatek. Jego rodzice dostają ultimatum, które dotyczy starannie ukrywanej przeszłości.

Wilde szuka obojga, choć nie jest to łatwe, ponieważ Maynardowie zrobią wiele, żeby ukryć swoje dawne grzechy. Hester natomiast zmaga się z własną traumą po śmierci męża i stracie syna.

Jak zawsze u Cobena to, co wydaje się być jedną historią, staje się kilkoma, niezwykle sprytnie połączonymi. Tu nie ma przypadków ani zbędnych wątków. Wszystko łączy się w spójną, zaskakującą całość.

Tytuł roboczy brzmiał zapewne: „Kiedy napiszesz książkę, a czytelnicy wytkną ci zbyt wiele błędów i niedomówień”. Zakończenie „Nieodnalezionej” irytowało, „Nieodgadniona” utwierdza mnie w przekonaniu, że czas zająć się lekturą innych autorów. Mróz zdecydowanie się dla mnie skończył.

Historia „Nieodgadnionej” zaczyna się kilka miesięcy po ucieczce Kasandry z Glazurem. Kobieta pojawia się u Damiana, ponieważ jej syn zniknął, a jedyny trop prowadzi do Opola. Już następnego dnia do Opola przyjeżdża również Jola i tak w starym składzie można powrócić do ciuciubabki, której celem jest ostateczne ustalenie czy Ewa żyje. Dotarcie do prawdy na podstawie wątłych poszlak nie byłoby złe, jednak większość faktów jest naciągana wyłącznie na potrzebę chwili.

Czy podsumowanie dwutomowego galimatiasu jest satysfakcjonujące? Średnio. Odpowiedzi są napisane pod wszystkie wątpliwości i nieścisłości, które pojawiły się w pierwszej części. Na przyszłość warto bardziej popracować nad redakcją powieści przed wydaniem, a nie łatać fabularne dziury drugą częścią.