bookowylas

Po „Jajku z niespodzianką”, które nie podobało mi się zupełnie, przyszedł czas na drugą powieść autorki. I tym razem jest dużo lepiej.

Historia Ewy i Marka – rodziców jedenastoletniej Poli, którzy mają piękny apartament w Warszawie, dwa samochody i na brak pieniędzy narzekać nie mogą – zaczyna się w Grecji, na słonecznej plaży, gdzie Ewa stwierdza, że do szczęścia potrzebna jest jej już tylko filiżanka kawy. Okazuje się jednak, że bardzo łatwo jest wszystko stracić… Przez nierzetelnych kontrahentów Marek ma coraz większe problemy finansowe, aż w końcu komornik zajmuje ich mieszkanie, samochód, wszystkie oszczędności. W tej sytuacji małżonkowie muszą rozpocząć zupełnie nowy rozdział – na wsi, w domku po rodzicach Ewy, ucząc się oszczędnego życia. Ewa postanawia pójść do pracy – niestety z braku kwalifikacji jedyna opcja to sprzątanie…

Powieść jest naprawdę przyjemna, zwłaszcza dzięki zwrotom akcji i kolejnym wydarzeniom. Nie jest przewidywalna (w przeciwieństwie do „Jajka z niespodzianką”) i nie jest przesłodzona. Chociaż oczywiście amatorzy szczęśliwych zakończeń nie poczują się zawiedzeni.

W sam raz na Święta, do poczytania pod choinką.

Emma Putnam popełniła samobójstwo. Winę za to ponosi Sara i troje innych uczniów – tak przynajmniej twierdzi lokalna społeczność. Sprawa zostaje nagłośniona przez media, a rodzice Emmy wnoszą pozew przeciwko Sarze, Brielle i ich kolegom. Sara ma się do niej przygotować wspólnie z prawniczką. Ma również obowiązek spotykania się z psychoterapeutką i ukończenia semestru w letniej szkole, a także zakaz kontaktowania się z najlepszą przyjaciółką i chłopakiem, którzy razem z nią zostali pozwani. Uważa, że jej życie się skończyło.

Narracja jest prowadzona przez Sarę, więc historię poznajemy z jej punktu widzenia. Relacja z aktualnych wydarzeń przeplatana jest jej wspomnieniami sprzed tragedii. Spotkania z prawnikami i psychoterapeutką mają pomóc Sarze określić swój udział w sprawie i stopień, w jakim czuje się winna. Problem w tym, że Sara uważa, że to ona sama, a nie Emma jest ofiarą.

Temat poruszony w powieści – samobójstwo dręczonej przez rówieśników nastolatki – brzmi dość banalnie i wszystko zależy od tego, w jaki sposób się go poprowadzi. Amanda Maciel robi to po mistrzowsku – bez oceniania, bez potępienia czy moralizatorstwa, powoli prowadzi swoją bohaterkę przez jej własne wspomnienia i uczucia, ponieważ w całej historii nie chodzi tylko o to, by znaleźć i ukarać winnego.

Jest to opowieść trudna, ale bardzo prawdziwa.

Wywiad – rzeka z wybitnym profesorem. Jest mnóstwo tego typu literatury, ale na tej konkretnej pozycji warto się zatrzymać.

Znałam Jerzego Vetulaniego z kilku wywiadów prasowych, więc wiedziałam, że się nie rozczaruję. Podobają mi się jego poglądy i sposób, w jaki je uzasadnia. Jest człowiekiem pełnym dystansu do siebie i świata, pogodnym ale i ironicznym. Jak sam stwierdza: Po prostu zawsze byłem błaznem. Dla mnie posągowość często jest podejrzana, sztuczna i nadęta.

Rozmowa Marcina Rotkiewicza z Jerzym Vetulanim dotyczy dzieciństwa, relacji z rodzicami i bratem, młodzieńczego buntu, kariery zawodowej, żony i dzieci aż do czasów obecnych. Profesor wspomina tworzenie „Piwnicy pod Baranami”, wizyty Karola Wojtyły w jego rodzinnym domu, wyjazd do USA i kolejne etapy pracy naukowej. Mówi także o seksie, narkotykach, moralności, opowiada historie, o których większość ludzi wolałaby nie pamiętać, ale, jak pisze na swoim blogu:  …nie można poznać osobowości, nie poznając pewnych faktów z życia, które są zamiatane pod dywan. Wszystkie sprawy, które z perspektywy lat wydają się „niewygodne”, są równie ważnymi elementami formującymi człowieka. Nie ujawniałem zatem jedynie szczegółów życia erotycznego.

Niezwykle ciekawa rozmowa z mądrym człowiekiem – bez nadęcia, bez patosu, z lekkim przymrużeniem oka. Polecam.

22 listopada odeszła pisarka Monika Szwaja.

Poznałam ją kiedyś na spotkaniu autorskim, ujęła mnie swoją otwartością, humorem i dystansem do świata i siebie samej. Była pełna radości życia i to widać w jej powieściach. Jak sama zaznaczała – wszystko, co opisuje przeżyła, widziała. Miała bez wątpienia ciekawe życie i cieszę się, że potrafiła się nim podzielić z innymi.

Szkoda, że zaczęła pisać tak późno. Szkoda, że nie pojawi się żadna nowa książka jej autorstwa. Czytałam jej książki na bieżąco, gdy tylko trafiały na półkę i często do nich wracam. Choć czasem irytuje mnie, że wszystko się w nich zawsze szczęśliwie kończy, a dobrych ludzi spotykają dobre rzeczy – o to właśnie w tych powieściach chodzi. Monika Szwaja chciała, żebyśmy uwierzyli, że świat może być troszkę lepszy.

Od pewnego czasu odnoszę wrażenie, że każdy powinien napisać książkę. Takie przynajmniej panuje przekonanie i rzeczywiście – na rynku wydawniczym jest mnóstwo debiutów literackich. Chętnie je czytam, ponieważ każdy nowy autor to szansa na ciekawy temat, nowy styl.

Agata Przybyłek swoją bohaterkę czyni zarazem narratorem. Iwonka ma 37 lat, czwórkę dzieci i zaczyna nowe życie. Właściwie nie ma wyjścia, bo mąż znalazł sobie kochankę. Na dodatek Iwonka dowiaduje się, że dziewczyna jej syna jest w ciąży i została przez to wyrzucona z domu. Zgarnia zatem wszystkich (w tym ciężarną kotkę i dwa psy) do pociągu i jedzie do rodziców na wieś. Tam w kilka miesięcy odnajduje wszystko, czego jej do szczęścia potrzeba (czyli głównie faceta). Fabuła urocza i absolutnie nierealna.

Pomijając samą treść, książka jest napisana dość kiepsko. Bohaterka jest pisarką, zwana przez dawnego kolegę purystką – z całym szacunkiem purystka nie używałaby nagminnie określenia jeny lub migusiem, wiedziałaby też, że słowo pretensjonalny oznacza zbyt wyszukany, sztuczny, efekciarski a nie pełen pretensji (autorka kilkakrotnie używa tego słowa, za każdym razem błędnie).

Pomijam zaimek Ty pisany wielką literą w dialogach bohaterów, oraz fakt, że Iwonka spotyka kolegę z gimnazjum (jeśli ma 37 lat to raczej niemożliwe – świat przedstawiony w powieści sugeruje czasy współczesne, a nie bliżej nieokreśloną przyszłość).

Autorka jako motto przytacza stwierdzenie że „(…) w każdym człowieku tkwi materiał na jedną powieść. Trzeba go tylko znaleźć”. Nie tylko. Trzeba go również umieć opowiedzieć.

Akcja powieści rozpoczyna się na Mazurach, gdzie w starym domu na odludziu Hubert Meyer dochodzi do siebie po popełnionej pomyłce w tworzeniu profilu psychologicznego. Przyjaciel prosi go o konsultację w sprawie zaginionej dziewczynki – policja podejrzewa jej matkę. Meyer rusza do Białegostoku, gdzie okazuje się, że wraz z nim ma pracować Lena – młoda, zdolna dziewczyna, która marzy, by również pracować jako profiler.

W śledztwie okazuje się, że sprawa zaginionej Zosi łączy się ze sprawą Amadeusza, który został zamordowany kilka lat wcześniej. Pojawia się także tajemniczy pożar, a wszystkie wątki łączy postać florystki – Aleksandra Jekel jest matką Amadeusza, znała Zosię, a pożar był w jej bloku…

Bonda stworzyła naprawdę świetną powieść – wielowątkową i różnorodną tematycznie. Buduje skomplikowane psychologicznie  postaci (Ola i jej widzenia syna – niezrównane, zwłaszcza, że do końca nie wiemy, na ile rzeczywiste są to przeżycia). Każdy z jej bohaterów jest „jakiś” – raczej nie budzą sympatii, ale mają mocne, zapadające w pamięć osobowości.

Wielu pisarzy koncentruje się na świecie, który jest im znany – Kołczewska i Gerritsen w swoich powieściach często nawiązują do medycyny, Coben pisze o koszykówce – Bonda przedstawia środowiska skrajnie różne, a o każdym ma sporą wiedzę. Kiedy opowiada o kwiatach, mamy wrażenie, jakby sama była florystką, kiedy pisze o graniu na harfie – widać, że zna się i na tym. Pokazuje też środowisko policjantów i prokuratury w prawdziwy, pozbawiony heroizmu sposób.

I choć zakończenia można się domyślić, a niektóre wątki autorka mogłaby pominąć, to powieść i tak jest godna polecenia.

Objętościowo książka jest imponująca – ponad 700 stron. Jednak tych, których to zniechęca zapewniam – treść też jest bogata, autorka nie skupia się na jednym wątku, ale porusza wiele trudnych tematów, kreując wyraziste postaci.

Kolejna dobra książka świetnej pisarki. Akcja toczy się wokół śledztwa w sprawie znalezionych zwłok młodej dziewczyny – ślady wskazują na to, że była molestowana i więziona. Jednocześnie ukazane są problemy młodej żony i matki, która dowiaduje się, że jej córeczka mogła paść ofiarą pedofila. Wydarzenia przeplatane są narracją Michelle – tu również pojawia się temat pedofilii i kazirodztwa, choć na początku nie wiemy kim jest Michelle i z jakiego okresu pochodzą jej wspomnienia, a także mężczyzny, o którym wiemy tyle, że stracił wszystko, gdy został skazany za pedofilię…

Każda z osób, które zaczynają interesować się tymi sprawami i poszukiwać prawdy jest w niebezpieczeństwie.

Temat pedofilii jest trudny, bolesny i ciężko się o nim czyta. Neuhaus ukazuje okrutny, bestialski świat, niesamowitą krzywdę i cierpienie. Jednocześnie prowadzi świetnie skonstruowaną akcję, od początku klucząc i wprowadzając fałszywe tropy. Genialny kryminał o świetnym zakończeniu. Jednak dla czytelników o mocnych nerwach – ze względu na tematykę.

Ponieważ już w pierwszym rozdziale autor wyraźnie daje nam do zrozumienia, że kota nie da się wytresować, nie można nazwać tej książki poradnikiem. I dobrze. Gdyby był to typowy poradnik, przejrzałabym go pobieżnie, gdyż do większości kwestii związanych z kotem podchodzę dość sceptycznie; wiem, że nauczenie lub przekonanie go do czegoś jest skazane na klęskę.

Dawid Ratajczak przedstawia uroki wspólnego życia z kotem,  pełnego niespodzianek (nie zawsze miłych), które można podsumować cytatem: „Kota się nie posiada. Kot jest”. Książka jest napisana lekkim, dowcipnym stylem, pełnym zabawnych porównań.  Czyta się ją naprawdę świetnie, zwłaszcza, że spostrzeżenia są w pełni trafne. A oto kilka najlepszych cytatów:

„Kot reaguje na imię, o ile wołający znajduje się w kuchni”.

„Podczas zabawy z kotem pamiętaj, że to nie ty ustalasz zasady”.

„Wielofunkcyjność kociego jęzora mogłaby być wzorem dla producentów szwajcarskich scyzoryków”.

„Przeciętny kot jest w stanie biec szybciej niż najszybszy człowiek na świecie. Ale mu się nie chce”.

„Dopóki człowiek pamięta, gdzie jest otwieracz do puszek, kot jest w stanie sporo mu wybaczyć”.

„Nigdy nie walcz z kotem. Na ogół mamy do stracenia dużo więcej niż on i zwyczajnie nam się to nie opłaca. Kot nie ma mebli, które moglibyśmy mu podrapać. Nie ma dywanu lub łóżka, gdzie moglibyśmy mu nasikać. Nie ma ulubionego kwiatka, który moglibyśmy mu obgryźć lub niby przypadkiem zrzucić. W pojedynku na pazury też nie mamy wielkich szans. Dlatego nie walczmy z kotem.”

Genialny kryminał świetnej autorki.