bookowylas

Claire spędziła długie miesiące, planując swoje zniknięcie. Aby uciec od przemocowego męża oraz nieustannie kontrolujących ją pracowników, skorzystała z pomocy jedynej przyjaciółki i jej brata – zgromadziła sporo pieniędzy, zdobyła fałszywe dokumenty. Jednak w ostatniej chwili jej mąż zmienia plany, przechwytuje paczkę wraz z szansą na nowe życie. Claire, czekając na samolot, ma niewiele czasu, aby obmyślić plan B. Wtedy poznaje Evę, która sugeruje jej, że także pragnie zniknąć. Kobiety zamieniają się biletami i rzeczami osobistymi. Po lądowaniu w Kalifornii, Claire dowiaduje się, że samolot, którym leciała Eva się rozbił. Oficjalnie więc Claire Cook nie żyje. Musi jednak przejąć tożsamość Evy, która, jak się okazuje, skrywa wiele tajemnic.

Stopniowo, rozdział po rozdziale poznajemy historię Evy, oraz drogę, która doprowadziła do jej desperackiej propozycji, złożonej Claire na lotnisku.

Poza wspaniale zbudowaną akcją Julie Clark skonstruowała bardzo złożone psychologicznie postacie: Claire, która jest milczącą ofiarą przemocy wpływowego męża, oraz Evę, której nigdy nie dano drugiej szansy, a błędy sprzed lat zdecydowały o całym jej życiu. Bardzo udany thriller z doskonałym zakończeniem.

Anna nie ma szczęścia w życiu. Po rozwodzie i stracie córeczki próbuje zapomnieć o traumie uciekając w alkohol oraz karierę prezenterki telewizyjnej. Kiedy z urlopu macierzyńskiego wraca Cat Jones, którą Anna zastępowała, kobieta z dnia na dzień staje się zwykłą reporterką. Zostaje wysłana na miejsce zbrodni do miasteczka, w którym się wychowywała – śledczym jest tam jej były mąż, a ofiarą jej dawna szkolna koleżanka. Wkrótce okazuje się, że Rachel nie będzie jedyną ofiarą, a Annie przyjdzie zmierzyć się z traumatycznymi wspomnieniami z czasów, gdy się przyjaźniły.

Alice Feeney mistrzowsko zbudowała fabułę, osadzając ją w małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają, ale – jak widać – niewiele o sobie wiedzą.

Kiedy już mamy wrażenie, że intryga zaczyna się wyjaśniać, okazuje się, że przed nami jeszcze długa droga do odkrycia prawdy. Prawdy, która zaskakuje, a jednocześnie jest spójna, logiczna i łatwa do wytłumaczenia.

Wspaniała powieść.

Podczas tytułowego jednego dnia towarzyszymy Paulowi i jego żonie w weekendowym wypadzie do domu nad jeziorem. Paul i Mia stanowią na pierwszy rzut oka idealną parę: są piękni, zamożni, mają dwóch synów. Jednak w tym doskonałym obrazie pojawiają się kolejne rysy – stopniowo zauważamy coraz więcej zaborczych, władczych gestów Paula oraz bierność Mii, graniczącą niekiedy ze stuporem. Napięcie rośnie już w drodze, po dotarciu na miejsce sytuacji nie ułatwia również obecność przystojnego sąsiada, Bucka. Co wydarzy się w domu nad jeziorem i jak zakończy się ten jeden dzień?

Wspaniale napisany thriller, w którym nikt nie jest taki, jakim się wydaje. Autorka świetnie piętrzy emocje, aby doprowadzić do brawurowego zakończenia.

Bardzo męcząca lektura. Sklasyfikowana jako thriller, zapowiadająca serię tajemniczych kataklizmów oraz niszczycielską moc rodzinnych sekretów. Tymczasem przez większość powieści niewiele się dzieje. Anka, pracownica biurowa po trzydziestce, poznaje na plaży Emila, z którym dość szybko nawiązuje romans.

Przez ponad połowę książki, oczekując na przyspieszenie akcji, dryfujemy od miłosnych uniesień kochanków do opisów dziwnych wizji, nękających główną bohaterkę. Kobieta nieustannie ma zwidy, w związku z czym ciężko śledzić kolejny dziwaczny opis, wiedząc, że to tylko halucynacje. Nawet jeśli w tym wszystkim czujemy niepokój, to przytłumiony irytacją, ponieważ Anka jest zaskakująco bierna i niemrawa w swoich działaniach.

Wątki, które zostały wprowadzone na samym początku (trauma, związana z utonięciem mamy Anki i jej lęk przed wodą), zostają porzucone w trakcie. Brak tu mocnej puenty, wiele wydarzeń po prostu nie znajduje żadnego wyjaśnienia.

Zakończenie, mimo, że niezłe, nie rekompensuje straconego czasu.

Kiedy bogaty Anglik się żeni, zaprasza do swojej posiadłości nad morzem przyjaciół i organizuje ślub jak z bajki. W przedślubnym zamieszaniu, pełnym kwiatów, drinków i słońca nie ma miejsca na śmierć. A jednak. Rok później Lucas zaprasza wszystkich, którzy byli w jego posiadłości, chcąc ponownie odegrać to, co się wydarzyło, aby odkryć, kto jest mordercą.

Doskonale napisana powieść. Rachel Abbott wprowadza zbrodnię do sielskiej posiadłości – okazuje się, że każdy z gości ma sporo do ukrycia, a według gospodarza jedynym sposobem na utrzymanie tajemnicy jest wzięcie udziału w makabrycznej grze. W pełnej podejrzeń i napiętej do granic atmosferze nietrudno o kolejną tragedię.

Wspaniale poprowadzona historia, z zaskakującym, wielowątkowym rozwiązaniem, która odpowiada na odwieczne pytanie: co jesteśmy w stanie zrobić dla tych, których kochamy?

Tydzień na południu Francji, z rodziną oraz najlepszymi przyjaciółkami – brzmi jak spełnienie marzeń. Kate, Jennifer, Izzy i Rowan wraz z mężami i dziećmi przyjeżdżają do luksusowej, otoczonej winnicami willi. Jednak tuż po przyjeździe Kate odkrywa w telefonie męża wiadomości, które jednoznacznie wskazują na to, że Sean ją zdradza, i to z kimś, kto jest z nimi. I tak wymarzony wypoczynek staje się koszmarem, pełnym nieustannych obserwacji, podejrzeń i oskarżeń. Nie tylko dorośli mają swoje tajemnice – okazuje się, że dziecięce sekrety także mogą prowadzić do tragedii.

Autor po raz kolejny wykazuje się ogromną wrażliwością na kwestie psychologiczne. Co ciekawe, tym razem prowadzi  narrację oczami kobiety i jest to bardzo prawdziwe – czytając zupełnie zapomina się, że autorem jest mężczyzna. Opisuje skomplikowaną przyjaźń czterech dorosłych kobiet, które znają się niemal pół życia, a mimo to mają przed sobą tajemnice, a ich dawne błędy rzutują na obecne relacje.

Na uwagę zasługują też opisy – nie są zbyt rozbudowane, ale Logan opisuje scenerię tak plastycznie, że niemal czuje się upał wiszący w powietrzu. Bardzo przyjemna lektura z przemyślanym pod każdym względem zakończeniem.

Po serii bestsellerów Katarzyna Grochola bierze się za kryminał. Wchodzi zarazem w trudny temat molestowania dzieci.

Powieść zaczyna się od dość brutalnej sceny zabójstwa biznesmena. Kiedy policja znajduje jego ciało, śmierć wygląda na samobójczą, jednak porucznik Natan (przez całą książkę przedstawia się samym imieniem, nawet w oficjalnych sytuacjach, co wygląda dość komicznie) ma wątpliwości. Wkrótce w śledztwie pojawia się Weronika – antropolog, pisząca pracę o samobójstwach. Oczywiście Weroniki los także nie oszczędzał, więc uczestniczenie w śledztwie otwiera stare rany.

Autorka, mimo że próbuje nowego gatunku, wciąż pozostaje w romantycznej tonacji. Nie potrafiła odmówić sobie typowego dla literatury obyczajowej wątku miłosnego, opartego na wyświechtanym schemacie: od wzajemnej niechęci aż po głębokie uczucie.

Nie można odmówić Grocholi lekkości pióra – jej książki czyta się szybko i z przyjemnością. Fabularnie nie powala – jej pomysł na intrygę staje się jasny w połowie powieści (do ostatniej chwili liczyłam na plot twist, niestety, nic z tego), co nie zmienia faktu, że to przyjemna, niewymagająca lektura.

Pete to wzorowy ojciec. Po redukcji etatów w pracy, postanowił zostać freelancerem i „tatą na pełny etat”. Ich synek Theo to wulkan energii, mimo, że początkowo lekarze nie dawali mu dużych szans na przeżycie. Urodzony przed terminem, spędził pierwsze miesiące życia w szpitalu.

Po ponad dwóch latach w domu Pete’a i Maddie pojawia się mężczyzna, który twierdzi, że w szpitalu doszło do zamiany i Theo jest jego synem. Rodzice, po pierwszym szoku postanawiają podjąć wspólną decyzję o dalszych losach swoich dzieci. Pierwsze, pełne życzliwości spotkania szybko wymykają się spod kontroli, Miles zaczyna przekraczać ustalone granice, a wkrótce okazuje się, że nie cofnie się przed niczym, żeby osiągnąć cel.

JP Delaney wykorzystuje popularny temat zamiany dzieci, próbując odpowiedzieć na pytanie, co jest ważniejsze: geny czy wychowanie. W tym wszystkim dochodzą kwestie prawne i bezradność pary przeciętnych ludzi w zderzeniu z systemem. Niewątpliwie irytująca i mało wiarygodna jest w tym wszystkim matka Theo, Maddie, która angażuje się w całą sytuację bardziej ze względu na męża – kilkukrotnie wyznaje, jak bardzo kocha Theo i Davida, ale niewiele z tego wynika. Jeśli nawet stara się rozwiązać problem z prawnikami, to z synkiem spędza minimum czasu – woli napić się wina niż poczytać mu przed snem.

Ostateczne wyjaśnienie jak doszło do zamiany też nie do końca mnie przekonuje.

Nie ma już chyba książki, w której nie znajdą się błędy (jakość nie podąża za ilością wydawanych książek) – informacja, że poród zaczął się w dwudziestym dziewiątym MIESIĄCU ciąży – biedna Lucy!

Podsumowując – „Lokatorka” pozostaje numerem jeden, chociaż autor potrafi zbudować i utrzymać napięcie – tu jednak zabrakło petardy i wyrazistej puenty.

Remigiusz Mróz w literaturze pojawił się znienacka, niczym kolorowy fajerwerk ku uciesze tłumu. I tłum rzucił się go czytać, bo czyta się szybko i przyjemnie. Jest trochę jak Zenek Martyniuk literatury – wszyscy go znają, wielu się zachwyca, a on wie, co się dobrze sprzeda. Zniesmaczył mnie niezdarny powrót do komisarza Forsta – po naprawdę dobrym zamknięciu pentalogii (która miała być trylogią), dopisywanie kolejnej części jest jak dobijanie się do domu gospodarzy kilka godzin po zakończeniu epickiej imprezy z żądaniem wznowienia balangi. Znudziła mnie przeciągana w nieskończoność niczym brazylijska telenowela Chyłka. A teraz nadszedł czas na pojedynczą, zamkniętą (miejmy nadzieję) całość – a to u Mroza rzadkość.

Czasowo „Osiedle…” osadzone jest w początkach obecnego tysiąclecia, na typowym polskim blokowisku w nieokreślonym mieście. Deso, miłośnik hip-hopu, wagarów i wszelkiego rodzaju używek postanawia odkryć, co stało się z jego koleżanką z klasy Izą. Iza zaginęła, a ostatnim kontaktem, jaki próbowała nawiązać był SMS, wysłany właśnie do Desa. Chłopak zaczyna poszukiwania wspólnie z przyjaciółką Izy, Wiką – wzorową uczennicą, miłośniczką muzyki klasycznej i geografii. Trudno o bardziej niedobraną parę, jednak ich amatorskie śledztwo posuwa się w brawurowym tempie, a już wkrótce okazuje się, że zniknięcie Izy to najmniejszy problem w tej skomplikowanej i niebezpiecznej sprawie.

„Osiedle RZNiW” – twierdzi autor – rodziło się w jego umyśle od niemal dekady. Dawało to nadzieję, że będzie to powieść spójna fabularnie, gdzie każdy rozpoczęty wątek zostanie doprowadzony do końca. Niestety, chociaż ogólny zamysł składa się w jakąś całość, pozostaje masa wątpliwości i niewyjaśnionych kwestii.

Nieco żałosne są próby pisania blokerskim slangiem, przeplatanym z nienaganną polszczyzną, gdy narrację przejmuje Wika. Jednak czyta się szybko, z pewnym sentymentem wspominając czasy własnej młodości – i o ile człowiek nie zacznie się zbyt mocno zastanawiać i doszukiwać sensu, można uznać „Osiedle…” za dobrą powieść.

Jo po rozwodzie zamieszkała w londyńskim apartamencie swojej przyjaciółki. Ponieważ Tabitha i jej narzeczony cenią sobie nowinki techniczne, mieszkanie posiada elektronicznych asystentów: Electra, HomeHelp – urządzenia, sterowane głosem, obsługujące większość domowych sprzętów oraz udzielające wszelkich informacji. Niepokojące stają się wypowiedzi Electry dotyczące traumatycznego wspomnienia z przeszłości Jo, o którym prawie nikt nie wiedział. Electra coraz bardziej dręczy i szantażuje młodą kobietę, jednocześnie ktoś wysyła z jej konta obraźliwe wiadomości. Zaszczuta, odcięta od przyjaciół  Jo nie wie, komu może zaufać – nie ufa nawet samej sobie, czując, że popada w obłęd, zwłaszcza, że jej ojciec cierpiał na schizofrenię.

Bardzo ciekawym zabiegiem jest wykorzystanie sztucznej inteligencji do sterowania nie tylko domem, ale czyimś życiem. Tak chętnie powierzamy masę codziennych spraw elektronicznym pomocnikom – co by było, gdyby ktoś te urządzenia zaprogramował przeciwko użytkownikom?

Fantastycznie napisana powieść, w której autor umiejętnie dawkuje napięcie i informacje – w thrillerach często wszystkie tajemnice pozostają nimi aż do końca – tu wciąż odkrywamy nowe fakty, prowadzące do finału. Jedyne, co mogłabym autorowi zarzucić to nadmiernie dokładne opisy Londynu – wymienianie nazw ulic, parków i budynków i innych topograficznych szczegółów spowalnia akcję i niewiele wnosi.