bookowylas

Niektórzy twierdzą, że Musierowicz już przebrzmiała, że tzw. Neojeżycjada „to już nie to”. Cóż, dla mnie ta seria to moje dzieciństwo i wczesna młodość, a jej bohaterowie towarzyszą mi już od 20 lat.

Mimo krytycznych głosów zewsząd, będę nadal czytać kolejne tomy, bo jak by nie patrzeć, stwarzają okazję do sentymentalnych podróży w przeszłość.

U Borejków same zmiany. Rozrastająca się systematycznie rodzina kawałek po kawałku przemieszcza się w sielski krajobraz wsi, w której mieszka Patrycja z Florianem. Przeprowadzili się do nich rodzice, nieopodal mieszkają Laura z Adamem, Gaba z Grzesiem także opuszczają dotychczasowe mieszkanie. Na Roosvelta, gdzie niegdyś dom tętnił życiem, obecnie został tylko Ignaś z żoną i dzieckiem w drodze, oraz Róża z dziećmi, która znów przegrała walkę o serce swego męża z jego pociągiem do kariery naukowej.

Pełną parą idą przygotowania do ślubu Józka i Dorotki, a także remont wymarzonego domu Idy, zwanego wdzięcznie Ruinką. W tym wszystkim próbuje odnaleźć się Nora – młodsza córka Patrycji. Szesnastolatka, prześladowana nieustannym pechem i nieumyślnie niszcząca wszystko wokół przyjeżdża w odwiedziny do ciotki Idy i otrzymuje tajemniczego sms-a, który rozpoczyna całą serię niefortunnych zdarzeń.

Całą powieść czyta się tak jak poprzednie – lekko, szybko i z ciekawością. Mimo, że bohaterowie są mocno niedzisiejszym, wręcz endemicznym gatunkiem, a cały świat wykreowany przez autorkę jest mocno oderwany od rzeczywistości. Wszyscy już w wieku nastoletnim czytają klasyków i swobodnie władają łaciną. Pobierają się w trakcie studiów, wtedy też zostają rodzicami. Właściwie ciężko określić ich źródła dochodu, ponieważ każdy ma pracę, ale w zasadzie nikt do tej pracy nie chodzi (poza Ignasiem, który przez pracę „w terenie” przegapił narodziny dziecka). Autorka wykreowała nierealny, hermetyczny świat we współczesnej rzeczywistości. Mimo to wejście do tego świata jest przyjemne i krzepiące i wiem, że kolejny, już zapowiadany tom również przeczytam.

Książek o porwaniach jest wiele. Uprowadzone osoby walczą o życie, często jest to walka wygrana, a powieść zamyka szczęśliwy powrót do domu.

Lisa Gardner zaczęła swoją najnowszą powieść tam, gdzie inni kończą. Opisała historię dziewczyny, która ocalała, została uratowana i wróciła do domu. Minęło kilka lat, ale Flora nie odzyskała swojego życia. Spędziła ponad rok zamknięta w drewnianej skrzyni, wykorzystywana seksualnie, głodzona i upokarzana. Po tym, co ją spotkało jest innym człowiekiem.

Jej obecne życie to nieustanne szykowanie się do walki. Kursy samoobrony, dbanie o bezpieczeństwo, ale także spore ryzyko, ponieważ Flora obsesyjnie interesuje się innymi zaginięciami, próbuje na własną rękę szukać dziewczyn, które nigdy nie wróciły do domu…

Podczas tych poszukiwań sama staje się ofiarą, a detektyw D. D. Warren ma naprawdę trudne zadanie: musi odnaleźć Florę, rozwiązując jednocześnie tajemnicę jej zniknięcia sprzed kilku lat, ponieważ dziewczyna nikomu nie zdradziła, co dokładnie działo się, gdy była zakładniczką.

Książki Lisy Gardner są zawsze podobnie napisane, ale jest to zaleta. Bohaterowie są dopracowani, a ich historie są pełne psychologii, prawdopodobne, jednocześnie zaskakujące i spójne.

Jak zawsze polecam.

Lekka, przyjemna lektura, która z kryminałem nie ma wiele wspólnego, ale pewien wątek sensacyjny zawiera.

Historia Emilii Przecinek to historia czterdziestolatki, którą porzuca mąż. Byłaby do bólu banalna i typowa, gdyby nie zawód bohaterki (pisze powieści dla kobiet), prześladujący ją w życiu pech, dwoje nad wyraz pomysłowych dzieci, matka oraz teściowa. W efekcie powstaje całkiem zabawny i miły melanż, doprawiony historią niewiernego małżonka, który rzuciwszy się w szpony namiętności nie pojął, że jest jedynie narzędziem do zdobycia wielkich pieniędzy w rękach swojej ukochanej.

W powieści prym zdecydowanie wiodą starsze panie, matka i teściowa Emilii i są przeurocze. Jedyne, co mi się nie podobało, to nieco wymuszone „komedie pomyłek” w dialogach, gdy Emilia nie potrafi oddzielić rzeczywistości od świata swoich powieści. Ale może pisarki tak mają?

Polecam, z zastrzeżeniem, że gdyby ktoś mnie spytał o ulubioną powieść Rudnickiej, nie wskazałabym tej pozycji.

Remigiusz Mróz budzi uczucia ambiwalentne. Przez jednych uwielbiany, przez innych krytykowany, większości kojarzy się raczej ze sprawnie funkcjonującym mechanizmem, tworzącym książki, niż zwykłym pisarzem. Mało który autor jest równie produktywny, mało który tak wszechstronny. Mróz pisze codziennie, bez względu na wszystko, a to, co wyróżnia jego książki to właśnie wspomniana wszechstronność tematyczna i gatunkowa.

Seria prawnicza przysporzyła mu najwięcej popularności i jest najczęściej polecana przy pytaniu”Od czego zacząć czytanie Mroza?”. Towarzysząc głównym bohaterom poprzez kolejne tomy niecierpliwie wyczekuję kolejnych.

Tym razem Oryńskiego zastajemy w więzieniu, z którego za wszelką cenę chce wydostać go Chyłka. Intryga, mająca na celu nie tylko uwolnienie Kordiana, ale także oczyszczenie ze wszelkich zarzutów to dopiero początek. Głównym wątkiem powieści jest sprawa tytułowego testamentu, na mocy którego znany ginekolog dziedziczy wszystko po jednej z pacjentek. Sprawę komplikuje to, że pacjentka wkrótce po napisaniu testamentu zostaje znaleziona martwa. Dodatkowo – jak zwykle u Mroza – występuje aktualny społeczny temat, w tym wypadku problem reprywatyzacji.

„Testament” przeczytałam – jak każdą poprzednią książkę Mroza – jednym tchem. Za każdym razem podkreślam – uwielbiam jego styl i język. Spotkałam się z rozmaitymi zarzutami odnośnie tej pozycji – że Chyłka jest nieznośnie irytująca ze swoimi metaforami i docinkami (taka jest od początku, ale czy kiedykolwiek przejmowała się zdaniem innych?), że powieść jest niedopracowana (moim zdaniem jest bardziej dopracowana od poprzednich). Są też tacy, którzy szukają błędów i potknięć. Z tych zauważonych przeze mnie – u Flynn dziewczyną nazwana była Amy. Nie Anne.

Nareszcie przeczytałam pierwszą część z cyklu o komisarzu Mortce. Właściwie zaczęłam od końca, ale jak wspominałam, Chmielarz nie szafuje spojlerami i nawet, jeśli ktoś nieopatrznie sięgnie po jego książki w niewłaściwie kolejności, dużo nie straci.

Powieść rozpoczyna się od pożaru na Ursynowie. Ponieważ przy okazji pożaru ginie właściciel domu, a jego żona cudem uchodzi z życiem, do akcji wkracza policja. Wspólnie ze strażakami ustalają, że to nie pierwsze tego typu podpalenie, więc sprawcą może być ta sama osoba. Jeden z tropów prowadzi do znanego warszawskiego gangstera, a także do studentów, z którymi komisarz wynajmuje mieszkanie. Kim jest tytułowy podpalacz i jakie motywy nim kierują? I co łączy ofiary? Odpowiedź na te pytania jest zaskakująca a także satysfakcjonująca. Wszystko się zgadza, wszystko pasuje, akcja jak zwykle jest dynamiczna i pełna niespodzianek.

Właściwie zastanawiam się czy kiedykolwiek skrytykuję Chmielarza. Jak dotąd za każdym razem jestem zadowolona, jego powieści są wciągające i zaskakujące.

Oby tak dalej.

Läckberg to autorka, która postawiła na jeden, pewny schemat, gwarantujący sukces. Nie przeszkadza to w ogólnym odbiorze tekstu, o ile nie czyta się kolejnych tomów jej sagi bez przerwy. Teraz, po niemal dwóch  latach od „Pogromcy lwów” z przyjemnością przeczytałam kolejną jej powieść.

Läckberg prowadzi równolegle kilka historii: śmierci czteroletniej Nei, niepokojąco podobnej do śmierci Stelli sprzed 30 lat oraz historię Elin, skazanej na śmierć za czarownictwo, osadzoną w XVII wieku.

Poza sprawami kryminalnymi, Läckberg – co typowe dla jej powieści – buduje bogatą warstwę obyczajową. Po raz pierwszy u niej pojawia się tak rozbudowany wątek nastolatków – historia Jessie i Sama, dzieciaków mocno doświadczonych przez los ma być zarazem przestrogą – sprawy dla nas mało ważne i banalne, w oczach nastolatków mogą stanowić problem nie do przejścia, a ich bagatelizowanie lub niedostrzeganie może doprowadzić do tragedii. Läckberg porusza też temat wciąż aktualny i niełatwy czyli kwestię uchodźców i ich próby odnalezienia swojego miejsca w Szwecji.

W tym wszystkim nie brak miejsca dla stałych bohaterów serii – Erika poszła po rozum do głowy i zachowuje wyjątkową jak dla niej roztropność w szukaniu prawdy. Anna w końcu odnalazła szczęście i spokój ducha, Martin po śmierci Pii również zaczyna dochodzić do siebie… Mellberg jest sobą w całej okazałości, pod tym względem nic się nie zmieniło.

Tym razem rozwiązanie nie było oczywiste. Niektóre wątki były proste i oczywiste, ale element zaskoczenia pozostał, więc całość stanowiła przyjemną i szybką lekturę. Świat stworzony przez Läckberg to przede wszystkim Erika i Patrick oraz cała obsada komisariatu Tanumshede. Nawet jeśli zagadki kryminalne nie są najmocniejszą stroną Camilli Läckberg, to chętnie powracam do jej bohaterów, jak do starych przyjaciół.

Nie rozumiem fenomenu „Dziewczyny z pociągu” oraz dziwnej tendencji wydawców do porównywania z nią każdej kolejnej książki. Z okładki krzyczy „Thriller psychologiczny dla fanów Dziewczyny z pociągu i Za zamkniętymi drzwiami„. A co tak naprawdę łączy te tytuły? Są dobrymi thrillerami psychologicznymi. I tyle.

Bohaterką jest Autumn, która całe swoje życie podporządkowała obserwacji rodziny McMullenów, która adoptowała jej córkę. Jednak nie chodzi o upewnienie się, czy dziecko jest pod dobrą opieką: Autumn jest zafascynowana wspaniałym, pełnym miłości i szczęścia życiem rodzinnym, którego dokumentację w formie zdjęć na Instagramie prowadzi matka, Daphne McMullen. Wszystko, co Autumn robi służy temu, aby jak najbardziej zbliżyć się do tej rodziny. Spotyka się z chłopakiem, który mieszka w sąsiedztwie, kupuje ubrania i kosmetyki, które zobaczy na fotografiach Daphne, szuka okazji do przypadkowych spotkań.

Łatwe do przewidzenia jest to, że tytułowe idealne życie okazuje się być stworzone z kłamstwa i pozorów.

Cała historia Autumn nabiera rozpędu pod koniec książki, aby rozwinąć się w dość nieprzewidzianym kierunku…

Poza wspaniałą dawką emocji i napięcia, które daje ta powieść, przynosi też refleksję nad wizerunkiem, jaki wiele osób kreuje w internecie. Na ile prawdziwe są zdjęcia i wpisy, które mają wzbudzić podziw i zazdrość? I skąd w ludziach potrzeba podglądania czyjegoś podrasowanego do perfekcji życia?

Podsumowując – naprawdę dobra, wartościowa książka. Oprócz poszukiwania prawdy w morzu kłamstw daje szansę na zastanowienie się nad internetowym ekshibicjonizmem.

Jak na głośny bestseller… spodziewałam się czegoś więcej. „Wyobraźcie sobie, że Harlan Coben i John Grisham – obaj w swojej najlepszej formie – postanowili wspólnie napisać książkę” – głosi opis na okładce. Zmieniłabym słowa „najlepszej formie” na „totalnej niemocy twórczej”. Gdyby Coben i Grisham napisali powieść, sądzę, że nie mogłabym się oderwać. Przy tej książce co chwilę robiłam sobie przerwy. Niby akcja jest, ale mało wciągająca.

Główna bohaterka, Tracy, od dwudziestu lat nie wie, co stało się z jej siostrą. Mimo, że sprawca jest w więzieniu, ciała nigdy nie znaleziono. Gdy więc w końcu zostaje ono odkryte, Tracy za wszelką cenę próbuje się dowiedzieć, co stało się z jej siostrą, ponieważ wszystko wskazuje na to, że skazany za morderstwo jest niewinny, a ktoś desperacko próbuje ukryć prawdę…

Na pochwałę zasługuje klimat małego miasteczka, oddany zwłaszcza w częściach retrospekcyjnych. Cała reszta natomiast jest dobrze pomyślana, ale bez polotu. Wątek romansowy przewidywalny do bólu i zadziwiający zwłaszcza, że autor jest mężczyzną. Cała historia Tracy – Dan pasowałaby raczej do Mary Higgins Clark…

Podsumowując – można przeczytać, ale znam lepsze.

Powieść o seryjnym mordercy i jego naśladowcy. Jacky Seever zamordował kilkadziesiąt osób, zwłoki zakopując pod własnym domem. Po siedmiu latach, gdy zbliża się data egzekucji Seevera, zaczynają ginąć osoby powiązane ze sprawą…

Głównych bohaterów mamy troje: Paulie Hoskins, policjant, który prowadził śledztwo, Sammie Patterson, dziennikarka, która dzięki romansowi z Hoskinsem zdobywała najświeższe informacje o postępach w sprawie oraz Gloria, żona Seevera, która – jak twierdzi – nie miała pojęcia, co robił jej mąż.

To, co najbardziej przeszkadza to kiepsko prowadzona akcja. Podejrzany i skazany za zabójstwa siedzi w więzieniu, a tymczasem na zewnątrz działa jego szalony naśladowca. Jednak brak jest jakichkolwiek tropów, wskazówek, zaskakujących momentów. Śledczy to niezbyt rozgarnięty i flegmatyczny Hoskins oraz jego zawodowy partner Loren, z którym wspólnie doprowadzili do aresztowania Seevera. Loren ze wszystkich sił stara się upodobnić do Seevera poprzez strój, zachowanie, mimikę, na co nikt poza Hoskinsem nie zwraca uwagi. Odpowiedź na pytanie kto jest naśladowcą Seevera też nie jest szczególnym zaskoczeniem.

Takie sobie.

Kolejna fantastyczna powieść Chmielarza. Właściwie trudno powiedzieć coś odkrywczego o tak świetnej lekturze. Fabuła „Przejęcia” to splot dwóch historii – grupy polskich turystów, którzy skuszeni wizją występu w reklamie i wakacji w tropikach zostają zmuszeni do przemytu narkotyków, oraz zabitego w okrutny i dość teatralny sposób biznesmena w Warszawie. Śledztwo prowadzi komisarz Mortka, którego zdążyłam już poznać w „Osiedlu marzeń”.

Niewątpliwie trochę przeszkadza mi fakt, że nie czytam serii po kolei. Jednak wbrew początkowym obawom nie trafiam na spojlery co parę stron. Chmielarz umiejętnie napomyka o wydarzeniach z poprzednich tomów, ale robi to na tyle delikatnie, aby tylko zainteresować tych, którzy jeszcze ich nie czytali. Dzięki temu już szykuję się do przeczytania pozostałych części bez poczucia, że wiem zbyt dużo. A świadomość, że czeka na mnie jeszcze kilka nieprzeczytanych powieści Chmielarza, a on wciąż pisze nowe, jest naprawdę cudowna.