Pod tym przewrotnym tytułem kryje się historia tragiczna. Dawid, artysta malarz właśnie dowiaduje się, że zostanie ojcem. Chwilę później jego żona zostaje brutalnie zamordowana. Scena zbrodni, zaaranżowana wręcz teatralnie, sprawia wrażenie, jakby morderca dokładnie zaplanował każdy szczegół.
Kilka lat później Dawid dostaje list, napisany przez żonę. Odnajduje przedmioty, które wskazują na to, że albo Dagmara żyje albo ktoś wie o ich życiu zdecydowanie za dużo.
Równolegle żona i młoda matka snuje opowieść o swoim życiu z Kotkiem. Kotek to nie tylko kochający mąż i ojciec, Kotek ma zdecydowanie coś wspólnego z kolejnymi zaginięciami młodych kobiet…
Trudno ocenić tę powieść nie wchodząc w szczegóły, które poniekąd zdradzają zakończenie. Jeśli zatem ktoś nie zdążył przeczytać „Najszczęśliwszej” – proponuję wrócić do tej recenzji po lekturze.
Kiedy sięgam po kryminał, czuję, jakby autor rzucał mi pewne wyzwanie: zgadniesz? Rozwiążesz intrygę zanim dojdziesz do końca? Po to czytam kryminały i thrillery – dla tej tajemnicy, pomysłu, ukrytego wśród fałszywych tropów. Ale co, jeśli fałszem jest połowa książki? Już raz się z tym spotkałam, kiedy Remigiusz Mróz w „Hashtagu” lekką ręką przekreślił ponad połowę opowiedzianej historii. Czornyj postępuje podobnie. Jak mam szukać rozwiązania, jeśli pod koniec dowiaduję się, że to, co otrzymałam wcześniej to ściema? Jest to zaskakujące, owszem, ale nie tego typu zaskoczeń szukam. Lubię, kiedy autor umiejętnie wyprowadza czytelnika w pole, zatajając tożsamość narratora, unikając podawania konkretnych informacji. Ale sytuacja, w której Czornyj stawia mnie przy zakończeniu „Najszczęśliwszej” jest delikatnie mówiąc niekomfortowa.
Ogromny plus za współczesny Lublin w powieści. Dobrze, że w końcu i w naszym mieście coś kryminalnego się dzieje.
You must be logged in to post a comment.