bookowylas

Klaudia po obronie licencjatu postanawia znaleźć prawdziwą pracę. Normalną, bo dotychczas utrzymywała się ze spotkań ze sporo starszym od siebie Krzysztofem, a potem Wojciechem. Kiedy dociera do niej jak ryzykowną ścieżką podąża, postanawia zacząć zarabiać w zwyczajny sposób – zwłaszcza, że razem ze współlokatorką z akademika mają plan na otworzenie siłowni. Marta ma bogatych rodziców, Klaudia ma pół roku, żeby odłożyć potrzebną sumę. Oferta pracy dla stażystki w największej firmie produkcyjnej w Oławie wydaje się być idealna, szczególnie w kwestii wynagrodzenia. Klaudia zostaje przyjęta, jednak bardzo szybko okazuje się, że poza obowiązkami recepcjonistki będzie musiała się zmierzyć z właścicielem, Markiem Skalskim oraz jego żoną, Ewą, których określa się jako „Williama i Kate Oławy”.

Niedługo potem Klaudia odkrywa, że obie stażystki, które pracowały przed nią, były do niej bardzo podobne. I obie nie żyją.

O ile sama treść jest ciekawa, to pod względem formy są pewne braki. „Stażystka” to debiut, wznowiony po kilku latach, więc znając następne powieści Sinickiej wiem, że jej styl się poprawił. Tu, mimo ciekawej akcji, językowo jest dość infantylna, szczególnie w kwestiach damsko-męskich, popadając chwilami w język romansideł (trochę przychodzi tu na myśl Monika Oleksa i jej egzaltowane wyrażenia na zwykłe rzeczy).

Całkiem interesująca, choć przy okazji wznowienia można było poprawić styl.

Amelie musiała bardzo szybko dorosnąć. Jako mała dziewczynka straciła mamę, a w wieku szesnastu lat po śmierci ojca została zupełnie sama. Nie mogła zostać w wynajmowanym domu, więc wyjechała do Londynu. Jej marzeniem było odłożenie pieniędzy na studia prawnicze. Kiedy była o krok od bezdomności, spotkała w kawiarni Carolyn, która zaproponowała jej pracę gosposi. Tak narodziła się ich przyjaźń, a także znajomość z innymi koleżankami Carolyn, które pracowały w prestiżowym czasopiśmie, w którym zatrudniono również Amelie.

Podczas służbowego wyjazdu do Las Vegas szef, Ned Hawthrope, proponuje Amelie układ – da jej pieniądze na studia w zamian za zawarcie małżeństwa na miesiąc. To miało zniechęcić jego ojca do nacisków na aranżowany ślub z córką najważniejszego darczyńcy rodzinnej fundacji. Godząc się, Amelie nie miała pojęcia, w co tak naprawdę wchodzi i kiedy w środku nocy zostaje porwana i uwięziona w ciemnym pokoju, martwi się tylko tym, co się stanie, jeśli zostanie uwolniona razem z mężem, ponieważ jest przekonana, że ten ją zabije.

Paris ma niezwykłą umiejętność przykucia uwagi czytelnika, pochłonięcia go bez reszty. Amelie stopniowo opowiada swoją historię, która doprowadziła ją do uwięzienia w ciemności. Tu wraca nieco schemat z debiutanckiej powieści autorki – kobieta wychodzi za mąż, a nowa rzeczywistość okazuje się pułapką bez wyjścia. Tym razem jednak bohaterka jest zahartowana przez życie, jest kimś, kogo po angielsku nazywa się survivor, w związku z czym tę pozycję czyta się dużo przyjemniej, niż Za zamkniętymi drzwiami.

Bardzo dobrze napisana powieść.

W 2002 roku Amelia była nieśmiałą studentką, która wyjechała na Czarci Ostrów na imprezę. Razem z grupą znajomych, w środku zimy została uwięziona na mazurskiej wyspie z mordercą. Pozbawieni łodzi, zasięgu telefonicznego i jakiejkolwiek broni poza kuchennymi nożami, młodzi ludzie musieli przetrwać do rana, podczas gdy ktoś w karnawałowej masce zabijał kolejne osoby. Amelia przeżyła, podobnie jak kilkoro innych, w tym Robert, chłopak, w którym się zakochała.

Po dwudziestu latach Amelia jest rozwiedzioną mamą pięcioletniej Zosi, zarabia prowadząc sklep internetowy z robioną własnoręcznie biżuterią. Pewnego dnia w restauracji spotyka Roberta i zaczyna się z nim umawiać. Niedługo potem otrzymuje zamówienie na bransoletkę z napisem „KARNAWAŁ”, potem przesyłkę, która nawiązuje do wydarzeń na wyspie. Gdy w wypadku ginie jedna z osób, która przeżyła tamtą noc, Amelia zaczyna podejrzewać, że ktoś chce dokończyć to, co nie udało mu się wtedy…

Po pierwszych stronach powieści obawiałam się, że autorka zafunduje czytelnikowi studium przypadku w temacie stresu pourazowego i życiu po traumie. Na szczęście Sinicka skupiła się na akcji, budowaniu napięcia i poczucia zagrożenia. Przeżycia i obawy Amelii są przeplatane relacją z tragicznej nocy na wyspie, więc razem tworzy to wciągającą, pełną emocji lekturę. I jakkolwiek samą intrygę można uznać za nieco przesadzoną i wydumaną, to jest na tyle prawdopodobna, że do przyjęcia.

Iris i Gabriel oraz Laure i Pierre – poznali się jako dwa młode małżeństwa na wakacjach. Polubili się i przez kolejne lata razem wyjeżdżali, a także wymienili się kluczami i zapraszali do siebie nawzajem. Gdy Iris i Gabriel wracają do domu po urlopie, ku swemu zaskoczeniu zastają tam Laure. Kobieta przyjechała niespodziewanie z Paryża, gdy dowiedziała się, że jej mąż ma z kimś dziecko. Potrzebuje czasu, aby dojść do siebie i tak oto Iris staje w obliczu rozemocjonowanej przyjaciółki, która u niej mieszka, nosi jej ubrania, odbiera jej telefon i nawet na chwilę nie pozwala jej pobyć samej, wciąż roztrząsając i analizując zdradę męża. Jednocześnie Iris próbuje wspierać męża, który dochodzi do siebie po tym, jak znalazł w kamieniołomie Charliego – znajomego nastolatka, który spadł jadąc rowerem – i był przy nim w ostatnich chwilach życia.

Iris poznaje też nowych mieszkańców domu na końcu wsi, Esme i Hugh, oraz ich przyjaciela i ogrodnika Josepha. Między bohaterami rośnie napięcie, które nieuchronnie prowadzi do tragedii.

B. A. Paris ma swoje lepsze i gorsze momenty – przy znakomitych pomysłach nie w zawsze udaje jej się stworzyć i utrzymać odpowiednią atmosferę. W tej powieści klimat małej brytyjskiej wioski podbija poczucie osaczenia Iris przez przyjaciółkę, a także jej osamotnienie z powodu zachowania Gabriela. Paris doskonale opisuje stany emocjonalne bohaterów, buduje skomplikowane relacje między nimi, aby w końcu doprowadzić do świetnie skonstruowanego zakończenia.

Marissa i Matthew Bishop są – jak w oryginalnym tytule „the golden couple”. Zamożni, z pięknym domem, dobrą pracą i wysoką pozycją społeczną. W tym uroczym obrazku pojawia się jednak rysa, gdy podczas spotkania z Avery – byłą psychoterapeutką, która po porzuceniu klasycznych metod prowadzi swój autorski program – Marissa przyznaje się do zdrady. Avery podejmuje się próby naprawienia relacji w tym, jakby się zdawało, idealnym małżeństwie.

Jednocześnie terapeutka sama musi stawić czoła dawnym decyzjom – po tym, jak jedna z pacjentek, pracownica firmy farmaceutycznej, opowiedziała o nielegalnym dopuszczeniu do sprzedaży leków o groźnych skutkach ubocznych, Avery składa na koncern anonimowy donos. Firma szybko ją namierza i kobieta jest nękana i przymuszana do podania nazwiska pracownika, który przekazał jej informacje.

Dwutorowo poprowadzona narracja, opowiadająca historię sięgającą początków związku Bishopów oraz samotnej i pełnej lęków egzystencji Avery, jest dobrze poprowadzona. Nie jest to jednak thriller, zapierający dech w piersiach, który czyta się w jeden wieczór. Dodatkowo obie bohaterki są irytujące i choć intryga jest przekonująca i zaskakuje, to całość nie stanowi porywającej lektury.

Amy – trzydziestoletnia singielka, budzi się w szpitalu i okazuje się, że nie pamięta ostatnich kilku miesięcy. Z relacji przyjaciółek, matki oraz swoich mediów społecznościowych dowiaduje się, że ma chłopaka – lekarza Jacka.

Kilka dni po wypisie Amy jedzie na zaplanowaną wcześniej wyprawę do domku w górach, aby z mamą i przyjaciółkami świętować trzydzieste urodziny. Niespodziewanie pojawia się tam Jack – przystojny, opiekuńczy i czarujący. Amy zaczyna mieć przebłyski pamięci z ostatniego półrocza i odkrywa, że Jack nie jest tym, za kogo się podaje. Śnieżyca odcina chatkę w górach od świata, a matka i przyjaciółki uważają, że obawy Amy to skutki wypadku i nie traktują jej słów poważnie.

Frances zbudowała fabułę na dość ogranym schemacie amnezji, jednak wyszła jej z tego ciekawa historia. Mimo, że dość szybko dowiadujemy się, kim jest Jack, nie wiadomo, jakie są jego zamiary. Klaustrofobiczny klimat domku, z którego nie da się uciec i niepewność Amy co do tego, co jest prawdą, a co urojeniem, sprawiają, że powieść czyta się z zapartym tchem.

Susie i Gabe wiodą szczęśliwe życie – mają piękny dom pod Londynem i pracę, która jest jednocześnie ich pasją. Jedyne, czego im brakuje to dziecko, jednak ze względu na problemy zdrowotne Susie nie udaje donosić kolejnych ciąż. W tym stabilnym i uporządkowanym świecie nagle pojawia się Anna – córka Susie, oddana do adopcji piętnaście lat wcześniej. Dziewczyna prosi o pomoc, twierdząc, że jej rodzice są niezwykle surowi i religijni, którzy wszystkiego jej zabraniają. Susie postanawia wesprzeć Annę, jednak nie ma pojęcia o jej prawdziwych intencjach. Sama również ma tajemnice do ukrycia.

JP Delaney debiutował „Lokatorką” i niestety nie udało mu się powtórzyć tego sukcesu. Jego kolejne książki są oparte na ciekawym pomyśle, ale poprowadzone według stereotypów i schematów, a zachowania bohaterów wydają się chwilami być nielogiczne, jakby służyły tylko doprowadzeniu do założonych wydarzeń. Eskalujący konflikt nagle ulega zatarciu, ponieważ nie pasuje do zaplanowanego zakończenia.

W trzeciej części serii o tajemniczym mężczyźnie, wymierzającym sprawiedliwość, bohater w końcu nadaje sobie – choć nieco przewrotnie – imię Zygmunt (zainspirowany wizerunkiem króla na banknocie).

Zygmunt szuka taniego noclegu i tak trafia do domu pana Henryka na warszawskich Włochach. Już po kilku dniach orientuje się, że emeryt ma problemy z niebezpiecznymi ludźmi. Gdy po ataku bandytów Henryk trafia do szpitala, Zygmunt wraz z jego bratanicą postanawia odkryć kto i dlaczego próbuje odebrać starszemu panu jego dom. W ten sposób trafiają na grupę przestępczą, która zajmuje się odbieraniem mieszkań samotnym osobom w ramach egzekwowania nieistniejących długów.

W powieściach Chmielarza zawsze dużo się dzieje – nie tylko w warstwie sensacyjno-kryminalnej. Autor nawiązuje do ważnych w danym momencie tematów społecznych – uchodźców na białoruskiej granicy, strajków kobiet i problemów, z jakimi mierzą się osoby transpłciowe – jednak w nienachalny, pozbawiony moralizatorstwa sposób.

Choć idealistyczne i naiwne jest założenie, że dobro zwycięży zło, to czasem warto pomarzyć, że gdzieś na świecie istnieją ludzie tacy, jak Zygmunt.

Jak zawsze świetna lektura.

Już pod koniec „Perełki” autorka zafundowała nagły przeskok o rok w czasie – w ostatnim rozdziale Hailie świętowała osiemnaste urodziny, a wszystkie bądź co bądź istotne wydarzenia, jak choćby narodziny dziecka Vincenta, zostały tylko pobieżnie wspomniane. „Diament” rozpoczyna się cztery lata później – Hailie studiuje medycynę w Barcelonie, niezobowiązująco spotyka się z kuzynem Martiny, Aleksem i właśnie wybiera się do Stanów na ślub najstarszego brata. Tam spotyka dawno niewidzianego Adriena Santana. Po dość skomplikowanych i dramatycznych wydarzeniach w klubie Opera Hailie jest zmuszona spotkać się z Santanem, aby prosić go o przysługę. W zamian musi mu się zrewanżować – a to wszystko w tajemnicy przed braćmi i Organizacją.

Autorka pokusiła się o przedstawienie historii także z perspektywy Adriena, w związku z czym mamy retrospekcje, sięgające pamiętnego rzutu nożem w restauracji – jednakże nie wnoszą one zbyt wiele. Od początku wiadome było, że Santana interesowała dziewczyna, która tak nagle znalazła się w świecie, którego nie rozumiała. Wręcz banalne było pociągnięcie tej historii, spotkanie tych dwojga na weselu i moment, w którym Adrien zdaje sobie sprawę, że Hailie nie jest już zahukaną nastolatką.

Nadal utrzymuję, że Rodzinę Monet czyta się lekko i przyjemnie, a jednocześnie nie jest naiwną i przesłodzoną obyczajówką. Chętnie sięgnę po kolejny tom.

Życie Davida skończyło się w momencie, gdy jego syna zamordowano, a on został skazany. Mimo, że nie był sprawcą, czuje się winny, ponieważ wypił drinka i zasnął. W więzieniu odciął się od świata, nie przyjmował odwiedzin. Po kilku latach nagle pojawia się jego szwagierka, Rachel. Pokazuje zdjęcie z parku rozrywki, na którym w tle widać chłopca niezwykle podobnego do Matthew. David podejmuje decyzję, która pozwoli mu odzyskać syna – lub całkowicie się pogrążyć.

Jak zwykle u Cobena nic nie jest jednoznaczne. Motywy, którymi kierują się bohaterowie, ich dawne błędy i złe decyzje rzutują na skomplikowaną historię, w którą zaangażowana jest również jedna z najbogatszych i najbardziej wpływowych amerykańskich rodzin. Jakie szanse ma z nimi skazaniec i skompromitowana dziennikarka?

Miłym akcentem jest para detektywów Max i Sarah. Są ironicznie zabawna maniera trochę przypomina styl Myrona Bolitara. Większości pomysłów autora można się domyślić w trakcie czytania, jednak brawurowa akcja wynagradza brak szokujących plot twistów.

Podsumowując – Coben nadal trzyma klasę.