bookowylas

Język nie tylko opisuje, ale również kreuje rzeczywistość. Próby tego kreowania, przenoszenia lub nadawania nowego znaczenia słowom to jedna z głównych cech obecnej władzy. Hasła tak dobrze (niestety) znane z telewizji i Internetu: gorszy sort, totalna opozycja, przemysł pogardy, seksualizacja dzieci – zostają poddane analizie przez dwoje językoznawców. Analizie – ponieważ interpretację pozostawiają czytelnikowi.  Jednak samo omówienie, wskazanie mechanizmów językowych i socjologicznych wystarczy, aby dostrzec nie tylko manipulację i fałszowanie rzeczywistości, ale także zawłaszczenie zwrotów niegdyś neutralnych, jak właśnie tytułowa „dobra zmiana” czy „polska rodzina”.

Jest to lektura o tyle trudna, że wszystko, o czym traktuje, dzieje się na naszych oczach, w naszym otoczeniu, a skutki tej językowej manipulacji możemy obserwować na co dzień. Najtrudniejsze jest to, że nie wiemy, jak to się skończy i do czego nas doprowadzi.

Tytułowe siostry – Ellie i Abby nigdy nie miały ze sobą dobrej relacji. Młodsza Ellie w dzieciństwie dużo chorowała, więc to na niej była skupiona uwaga matki. Abby czuła się pozostawiona sama sobie, więc koncentrowała się na nauce. Ellie jest ładna i sympatyczna, Abby ambitna i zawzięta – po kilkunastu latach oszczędzania i katorżniczej pracy przechodzi na emeryturę i przeprowadza się na włoską wyspę z przystojnym mężem. Tymczasem Ellie pracuje w londyńskiej szkole i ledwo wiąże koniec z końcem.

Wspólne wakacje z matką mają nieco poprawić napięte relacje sióstr, jednak od początku są katastrofą. Kiedy dochodzi do tragedii, siostry muszą zacząć się współdziałać, a niespodziewana sytuacja sprawia, że będą musiały zmierzyć się z tajemnicami, które sięgają ich wczesnego dzieciństwa.

Frances lubi prowadzić narrację na trzy głosy. W jej powieściach nigdy do końca nie wiadomo, która z postaci ma złe intencje, ale żadna nie jest czarnym charakterem – autorka pozwala każdej z bohaterek na opowiedzenie historii z własnego punktu widzenia, więc nikt nie jest po prostu dobry czy zły.

„Siostry” to bardzo psychologiczna powieść, jednak pełna zwrotów akcja nie pozwala się nudzić.

„Brakujący element” to kontynuacja historii Wilde’a i jego poszukiwania prawdy o sobie samym. Wilde dociera do swojego biologicznego ojca, jednak niewiele z tego wynika. Kolejną spokrewnioną osobą jest Peter Bennet, celebryta z reality show. Oskarżony o gwałt i zaszczuty przez media znika, w ostatnim wpisie internetowym sugerując, że planuje samobójstwo. Wilde wspólnie z rodzeństwem Petera próbuje odnaleźć zaginionego.

Jednocześnie ktoś poluje na hejterów. Tajemnicza organizacja Bumerang podczas spotkań online omawia kolejne zgłoszenia i wybiera sposób ukarania winnego. Sprawy wymykają się spod kontroli, gdy jeden z samozwańczych sędziów znika…

Coben jak zawsze buduje intrygę na kilku wątkach, które pozornie wydają się nie do rozwikłania. Prowadzi akcję dynamicznie, dba o zaskakiwanie czytelnika na każdym kroku. Jego historia jest dobrze skonstruowana, a nowy bohater budzi wiele sympatii. Ponieważ nie wszystko zostało do końca wyjaśnione, zapewne możemy oczekiwać kolejnych spotkań z Chłopcem z lasu.

Najnowsza powieść Magdy Stachuli to splecione ze sobą historie trzech kobiet. Alicja to dziennikarka, samotna matka dorosłego już Daniela. Jej przyjaciółka Martyna jest żoną radnego i mamą kilkulatki.Wyszła za mąż z rozsądku, dla pieniędzy, za co płaci wysoką cenę – Wojciech obsesyjnie ją kontroluje i znęca się nad nią. Adelina to studentka, opiekująca się neurotyczną matką. Kiedy poznaje Daniela, od razu nawiązuje z nim romans. Jednocześnie Daniel zaczyna uwodzić Martynę. Powstaje dziwny trójkąt, relacja pełna kłamstw i tajemnic, która nieuchronnie prowadzi do katastrofy…

Stachula jest świetna w tworzeniu kobiecych postaci. Każda z nich jest wyrazista, niejednoznaczna i na swój sposób nieobliczalna. Każda ma cel, do którego dąży bez względu na konsekwencje.

W tej zagmatwanej historii niektóre wątki były do przewidzenia, co nie zmienia faktu, że tę powieść – jak wszystkie poprzednie autorki – czyta się szybko i z przyjemnością.

Po odejściu od Myrona i Wina Harlan Coben wciąż tworzy postaci wyraziste, budzące sympatię, a jednocześnie bardzo prawdziwe.

Tytułowy chłopiec z lasu to Wilde – jako dziecko znaleziony w lasach niedaleko Nowego Jorku. Nikt nie wiedział, kim jest i skąd się tam wziął. I nigdy nikt się po niego nie zgłosił. Jednak Wilde, jeszcze przez oficjalnym odnalezieniem, zaprzyjaźnił się z Davidem, synem Hester Crimstein.

Trzydzieści lat później nastoletni syn Davida zwraca się o pomoc do babci. Zaginęła Naomi, dziewczyna z jego szkoły. Dziewczyna, którą razem z kolegami dręczył. Hester angażuje w poszukiwania Wilde’a i wkrótce sprawa zostaje wyjaśniona. Jednak nie na długo – Naomi znów znika, podobnie jak Crash Maynard, bogaty i popularny nastolatek. Jego rodzice dostają ultimatum, które dotyczy starannie ukrywanej przeszłości.

Wilde szuka obojga, choć nie jest to łatwe, ponieważ Maynardowie zrobią wiele, żeby ukryć swoje dawne grzechy. Hester natomiast zmaga się z własną traumą po śmierci męża i stracie syna.

Jak zawsze u Cobena to, co wydaje się być jedną historią, staje się kilkoma, niezwykle sprytnie połączonymi. Tu nie ma przypadków ani zbędnych wątków. Wszystko łączy się w spójną, zaskakującą całość.

Tytuł roboczy brzmiał zapewne: „Kiedy napiszesz książkę, a czytelnicy wytkną ci zbyt wiele błędów i niedomówień”. Zakończenie „Nieodnalezionej” irytowało, „Nieodgadniona” utwierdza mnie w przekonaniu, że czas zająć się lekturą innych autorów. Mróz zdecydowanie się dla mnie skończył.

Historia „Nieodgadnionej” zaczyna się kilka miesięcy po ucieczce Kasandry z Glazurem. Kobieta pojawia się u Damiana, ponieważ jej syn zniknął, a jedyny trop prowadzi do Opola. Już następnego dnia do Opola przyjeżdża również Jola i tak w starym składzie można powrócić do ciuciubabki, której celem jest ostateczne ustalenie czy Ewa żyje. Dotarcie do prawdy na podstawie wątłych poszlak nie byłoby złe, jednak większość faktów jest naciągana wyłącznie na potrzebę chwili.

Czy podsumowanie dwutomowego galimatiasu jest satysfakcjonujące? Średnio. Odpowiedzi są napisane pod wszystkie wątpliwości i nieścisłości, które pojawiły się w pierwszej części. Na przyszłość warto bardziej popracować nad redakcją powieści przed wydaniem, a nie łatać fabularne dziury drugą częścią.

Jenna, młodsza siostra Fran, wyjechała na obóz Lekarza Duszy na Maltę i popełniła samobójstwo. Tak przynajmniej stwierdziła policja. Zginęły również dwie inne osoby, uczestniczące w obozie. Lekarz Duszy, Tom Wade, po dwóch latach opuszcza więzienie. Jego żona Kate od razu organizuje kolejny wyjazd Walii, aby znów zarabiać i wrócić do dawnego poziomu życia.

Fran od razu postanawia pojechać na obóz, aby dowiedzieć się, co stało się dwa lata wcześniej – zwłaszcza, że ciała Jenny nigdy nie znaleziono. Na miejscu spotka nie tylko osoby, szukające ukojenia dla swojej psychiki – wśród członków obozu są ci, którzy uczestniczyli w poprzednim wyjeździe, a także osoby, które nie są tymi, za kogo się podają. Sama Kate natomiast zrobi wszystko, aby przywrócić mężowi dobre imię i nie zawaha się przed brutalnym usunięciem z drogi osób, które mu zagrażają.

Z przykrością stwierdzam, że tym razem się zawiodłam. Akcja rozkręca się dopiero pod koniec – cała powieść jest przegadana, pełna niewiele znaczących zdarzeń, natomiast clue całej intrygi zamyka się na ostatnich kilkudziesięciu stronach. Brakuje budowania napięcia, bohaterowie są mało wiarygodni i podejmują nielogiczne decyzje, tak, aby pasowały do fabuły.

Zakończenie ciekawe, ale to trochę za mało.

Narracja powieści zostaje oddana Windsorowi Horne’owi Lockwoodowi III. Obrzydliwie bogaty, wyniosły, a jednak budzący sympatię Win prowadzi dyskretne, prywatne śledztwo, poszukując skradzionego przed laty jego rodzinie obrazu. Drugie z zaginionych dzieł zostało odnalezione w mieszkaniu zamordowanego mężczyzny, który – jak się okazuje – był zamieszany w porwanie kuzynki Wina i śmierć jej ojca. Win musi zajrzeć w najmroczniejsze sekrety, skrywane przez ród Lockwoodów. Odnaleźć ludzi, którzy za wszelką cenę chcą pozostać w ukryciu, zdobyć informacje, które nigdy nie powinny wyjść na jaw, a w końcu podjąć decyzję, czy prawda powinna w ogóle ujrzeć światło dzienne.

Akcja, jak zawsze u Cobena, jest dynamiczna i nieprzewidywalna. Bogactwo oraz wszechstronność głównego bohatera zdejmuje z fabuły większość ograniczeń, dotyczących metod prowadzenia śledztwa, a także wychodzenia z opresji.

Rozwikłanie intrygi jak zawsze brawurowe.

„Oskarżona” to kontynuacja historii Leny, dziewczyny, która wystawiona przez swojego chłopaka mafii uciekła, zabijając jednego z napastników. Ukrywała się w Krakowie, potem u Nikodema w jego domu nad jeziorem, a gdy odkryła jego powiązania z tą samą grupą przestępczą, wyjechała do Kopenhagi, gdzie zatrudniła się jako opiekunka starszej pani. Nie było jej dane zbyt długo pozostać w ukryciu, ponieważ Nikodem obsesyjnie pragnął ją znaleźć. Widząc go na peronie w Kopenhadze, Lena po raz kolejny ucieka – tym razem do Malagi, gdzie mieszka jej dawna przyjaciółka. Z jej pomocą dostaje pracę w hotelu na odludziu – jak się okazuje – bardzo specyficznym. Wkrótce jednak postanawia skończyć z ukrywaniem się i zmierzyć się ze swoją przeszłością. Przy wsparciu Emila Lena planuje powrót do Polski.

Jednocześnie Anna Szmida robi wszystko, żeby rzucić na Lenę podejrzenia w sprawie śmierci Sylwii. Ponieważ były mąż ją szantażuje, a ona sama ma zbyt wiele do stracenia, nie cofnie się przed niczym.

Magda Stachula każdą kolejną książką potwierdza, że jest znakomitą pisarką. Potrafi zbudować świetną historię, pełną akcji, zaskoczeń i emocji. Tu trochę zabrakło mi mocnego zakończenia. Bardzo dużo się dzieje, ale po przeczytaniu całości mam wrażenie, jakbym przeczytała tylko część książki. Na bardziej wyrazisty koniec trzeba będzie poczekać, co nie zmienia faktu, że „Oskarżoną” czyta się z dużą przyjemnością.

Lisa, według swojej córki Avy, jest nudna, przewidywalna i nadopiekuńcza. Próbując się wyrwać spod klosza, Ava zaczyna internetową znajomość ze sporo starszym mężczyzną, na którego punkcie kompletnie traci głowę. Lisa, mimo pozornego poukładania, wciąż zadręcza się koszmarnymi wspomnieniami, w których dwuletni Daniel żyje. Gdy podczas festynu Ava ratuje małego chłopca, a jej zdjęcie z matką trafia do gazet, ktoś rozpoznaje Lisę. Okazuje się, że nic nie jest takie, jakim się wydaje, a ucieczka przed przeszłością nigdy się nie skończyła.

Sarah Pinborough miała doskonały debiut. Ciężko to przebić lub choćby dorównać. Chociaż „I niech zginę” jest z pewnością przemyślanym, wielowątkowym thrillerem, ze starannie zbudowaną intrygą, to jednak nie dorównuje pierwszej książce autorki.