bookowylas

Amy – trzydziestoletnia singielka, budzi się w szpitalu i okazuje się, że nie pamięta ostatnich kilku miesięcy. Z relacji przyjaciółek, matki oraz swoich mediów społecznościowych dowiaduje się, że ma chłopaka – lekarza Jacka.

Kilka dni po wypisie Amy jedzie na zaplanowaną wcześniej wyprawę do domku w górach, aby z mamą i przyjaciółkami świętować trzydzieste urodziny. Niespodziewanie pojawia się tam Jack – przystojny, opiekuńczy i czarujący. Amy zaczyna mieć przebłyski pamięci z ostatniego półrocza i odkrywa, że Jack nie jest tym, za kogo się podaje. Śnieżyca odcina chatkę w górach od świata, a matka i przyjaciółki uważają, że obawy Amy to skutki wypadku i nie traktują jej słów poważnie.

Frances zbudowała fabułę na dość ogranym schemacie amnezji, jednak wyszła jej z tego ciekawa historia. Mimo, że dość szybko dowiadujemy się, kim jest Jack, nie wiadomo, jakie są jego zamiary. Klaustrofobiczny klimat domku, z którego nie da się uciec i niepewność Amy co do tego, co jest prawdą, a co urojeniem, sprawiają, że powieść czyta się z zapartym tchem.

Susie i Gabe wiodą szczęśliwe życie – mają piękny dom pod Londynem i pracę, która jest jednocześnie ich pasją. Jedyne, czego im brakuje to dziecko, jednak ze względu na problemy zdrowotne Susie nie udaje donosić kolejnych ciąż. W tym stabilnym i uporządkowanym świecie nagle pojawia się Anna – córka Susie, oddana do adopcji piętnaście lat wcześniej. Dziewczyna prosi o pomoc, twierdząc, że jej rodzice są niezwykle surowi i religijni, którzy wszystkiego jej zabraniają. Susie postanawia wesprzeć Annę, jednak nie ma pojęcia o jej prawdziwych intencjach. Sama również ma tajemnice do ukrycia.

JP Delaney debiutował „Lokatorką” i niestety nie udało mu się powtórzyć tego sukcesu. Jego kolejne książki są oparte na ciekawym pomyśle, ale poprowadzone według stereotypów i schematów, a zachowania bohaterów wydają się chwilami być nielogiczne, jakby służyły tylko doprowadzeniu do założonych wydarzeń. Eskalujący konflikt nagle ulega zatarciu, ponieważ nie pasuje do zaplanowanego zakończenia.

W trzeciej części serii o tajemniczym mężczyźnie, wymierzającym sprawiedliwość, bohater w końcu nadaje sobie – choć nieco przewrotnie – imię Zygmunt (zainspirowany wizerunkiem króla na banknocie).

Zygmunt szuka taniego noclegu i tak trafia do domu pana Henryka na warszawskich Włochach. Już po kilku dniach orientuje się, że emeryt ma problemy z niebezpiecznymi ludźmi. Gdy po ataku bandytów Henryk trafia do szpitala, Zygmunt wraz z jego bratanicą postanawia odkryć kto i dlaczego próbuje odebrać starszemu panu jego dom. W ten sposób trafiają na grupę przestępczą, która zajmuje się odbieraniem mieszkań samotnym osobom w ramach egzekwowania nieistniejących długów.

W powieściach Chmielarza zawsze dużo się dzieje – nie tylko w warstwie sensacyjno-kryminalnej. Autor nawiązuje do ważnych w danym momencie tematów społecznych – uchodźców na białoruskiej granicy, strajków kobiet i problemów, z jakimi mierzą się osoby transpłciowe – jednak w nienachalny, pozbawiony moralizatorstwa sposób.

Choć idealistyczne i naiwne jest założenie, że dobro zwycięży zło, to czasem warto pomarzyć, że gdzieś na świecie istnieją ludzie tacy, jak Zygmunt.

Jak zawsze świetna lektura.

Już pod koniec „Perełki” autorka zafundowała nagły przeskok o rok w czasie – w ostatnim rozdziale Hailie świętowała osiemnaste urodziny, a wszystkie bądź co bądź istotne wydarzenia, jak choćby narodziny dziecka Vincenta, zostały tylko pobieżnie wspomniane. „Diament” rozpoczyna się cztery lata później – Hailie studiuje medycynę w Barcelonie, niezobowiązująco spotyka się z kuzynem Martiny, Aleksem i właśnie wybiera się do Stanów na ślub najstarszego brata. Tam spotyka dawno niewidzianego Adriena Santana. Po dość skomplikowanych i dramatycznych wydarzeniach w klubie Opera Hailie jest zmuszona spotkać się z Santanem, aby prosić go o przysługę. W zamian musi mu się zrewanżować – a to wszystko w tajemnicy przed braćmi i Organizacją.

Autorka pokusiła się o przedstawienie historii także z perspektywy Adriena, w związku z czym mamy retrospekcje, sięgające pamiętnego rzutu nożem w restauracji – jednakże nie wnoszą one zbyt wiele. Od początku wiadome było, że Santana interesowała dziewczyna, która tak nagle znalazła się w świecie, którego nie rozumiała. Wręcz banalne było pociągnięcie tej historii, spotkanie tych dwojga na weselu i moment, w którym Adrien zdaje sobie sprawę, że Hailie nie jest już zahukaną nastolatką.

Nadal utrzymuję, że Rodzinę Monet czyta się lekko i przyjemnie, a jednocześnie nie jest naiwną i przesłodzoną obyczajówką. Chętnie sięgnę po kolejny tom.

Życie Davida skończyło się w momencie, gdy jego syna zamordowano, a on został skazany. Mimo, że nie był sprawcą, czuje się winny, ponieważ wypił drinka i zasnął. W więzieniu odciął się od świata, nie przyjmował odwiedzin. Po kilku latach nagle pojawia się jego szwagierka, Rachel. Pokazuje zdjęcie z parku rozrywki, na którym w tle widać chłopca niezwykle podobnego do Matthew. David podejmuje decyzję, która pozwoli mu odzyskać syna – lub całkowicie się pogrążyć.

Jak zwykle u Cobena nic nie jest jednoznaczne. Motywy, którymi kierują się bohaterowie, ich dawne błędy i złe decyzje rzutują na skomplikowaną historię, w którą zaangażowana jest również jedna z najbogatszych i najbardziej wpływowych amerykańskich rodzin. Jakie szanse ma z nimi skazaniec i skompromitowana dziennikarka?

Miłym akcentem jest para detektywów Max i Sarah. Są ironicznie zabawna maniera trochę przypomina styl Myrona Bolitara. Większości pomysłów autora można się domyślić w trakcie czytania, jednak brawurowa akcja wynagradza brak szokujących plot twistów.

Podsumowując – Coben nadal trzyma klasę.

Hailie dorasta i przyzwyczaja się do statusu rodziny, której stała się częścią. Wypady do Francji, Hiszpanii czy na Wyspy Kanaryjskie prywatnym samolotem stają się standardem – jednak całe to bogactwo nie razi i nie budzi niechęci – może dlatego, że Hailie pozostaje dobrą, wrażliwą dziewczyną, dla której ważne są szkolne przyjaciółki i pierwszy w życiu chłopak.

Nieustanna kontrola Vincenta i nadopiekuńczość pozostałych braci nie uchroni dziewczyny przed konsekwencjami bycia Monetem – Hailie znów stanie w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa.

Zdania odnośnie tej bestsellerowej, jakby nie patrzeć, serii są podzielone. Dla mnie to trochę jak twórczość Remigiusza Mroza – niewiele wnosi, ale przyjemnie się czyta. Autorka ma świetne pióro i bardzo trafnie oddaje emocje, towarzyszące wkraczającej w dorosłość dziewczynie.

Niewymagająca lektura na zimowe wieczory.

Hailie powoli, ale z sukcesem buduje relacje z nową rodziną. Bracia są dla niej coraz bliżsi, a ona przekonuje się, jak wiele są w stanie dla niej zrobić. Spotkanie podczas ferii w Tajlandii oraz nietypowa prośba szkolnego kolegi znów wywracają życie dziewczyny do góry nogami. Hailie musi pogodzić się z szokującymi faktami, dotyczącymi jej rodziny, jednocześnie coraz mocniej czując, jak bardzo do tej rodziny należy.

Weronika Anna Marczak naprawdę dobrze opisuje świat uczuć nastolatki. Są momenty, w których naprawdę można poczuć głębokie współczucie. Przemiana z zagubionej dziewczyny w „prawdziwą Monet” jest dobrze i prawdziwie oddana. Lekkie pióro autorki i nieustanne zwroty akcji sprawiają, że kolejne tomy czyta się z przyjemnością.

„Rodzina Monet”, odniosła gigantyczny sukces i stała się młodzieżowym hitem, mimo, że jest przeznaczona raczej dla starszych nastolatek. Główna bohaterka, Hailie, traci mamę i babcię w wypadku. Wtedy dowiaduje się, że ma pięciu przyrodnich braci, a najstarszy z nich, Vincent, został jej prawnym opiekunem. Tak oto skromna piętnastolatka z miasteczka pod Londynem przeprowadza się do Pensylwanii.  Mieszka w luksusowej rezydencji, chodzi do prywatnej szkoły, jednak brakuje jej swobody i poczucia przynależności do rodziny – ponieważ z pięciu braci jedynie Will okazuje jej troskę i czułość.

„Skarb” to opowieść o próbie odnalezienia się w nowej rzeczywistości i stworzenia relacji z braćmi, którzy nie tylko są obcymi osobami, ale też zdają się pochodzić z zupełnie innego świata.

Uczynienie z głównej bohaterki Brytyjki i umieszczenie akcji w Stanach przez polską autorkę jest zabiegiem nietypowym, choć ciekawym. Na plus zasługuje ekspresja, z jaką Marczak opisuje emocje i reakcje Hailie – są bardzo trafne i adekwatne do wieku i sytuacji dziewczyny.

„Skarb” przyjemnie się czyta, a jedyne, co trzeba zaznaczyć – zanim pozwolimy po nią sięgnąć córce lub młodszej siostrze, warto przeczytać samemu i ocenić, czy będzie odpowiednia.

Dwanaście lat temu Sonia uratowała życie Helenie, która niemal zginęła w wypadku samochodowym. Wdzięczność przerodziła się w zażyłość i wspólną pracę – Helena zaprosiła Sonię do kwiaciarni i tak zaczęła się ich wspólna droga. Gdy pewnego poranka Sonia zastaje w pracy przewrócony wazon i zakrwawione nożyce wie, że wydarzyło się coś złego. Razem z mężem Heleny, Dorianem, rozpoczynają poszukiwania kobiety, która zniknęła bez śladu na jednym z górskich szlaków. Okazuje się, że Sonia kompletnie nie znała swojej przyjaciółki, a ich relacja była o wiele bardziej skomplikowana, niż mogło się wydawać.

Sinicka jest mistrzynią tworzenia rozbudowanych, niejednoznacznych postaci, a podążanie za ich decyzjami i rozszyfrowywanie intencji to prawdziwa przyjemność. Mimo całej warstwy psychologicznej, autorka dba o rozwój wydarzeń, zwroty akcji i kolejne zaskoczenia.

Świetna historia, opowiedziana w bardzo zręczny sposób i dopracowana w każdym szczególe.

Życie towarzyskie elity Savannah nabiera rumieńców, gdy wdowiec William Radford wraca z Londynu z nową żoną. Keisha ma 22 lata, jest piękna i seksowna, w związku z tym budzi niepokój statecznych żon Savannah. Szczególnie Marcie, która sama jest drugą żoną Jasona – poznała go będąc kelnerką i wciąż czuje się niedopasowana do towarzystwa, w którym musi się obracać. Zazdrość i fascynacja nową znajomą doprowadzi Marcie do decyzji, które mogą zaważyć na jej przyszłości.

Sarah Pinborough doskonale opisała fałsz i obłudę, królującą wśród bogaczy. Życie na pokaz, w którym próbują się odnaleźć młode kobiety, które za wszelką cenę chcą ukryć swoje pochodzenie i dawne życie.

„Ta druga” to lektura mocno psychologiczna, obfitująca w elementy klątw i wudu – jeśli ktoś lubi takie nawiązania, to ta książka zdecydowanie jest dla niego. Plus za zaskakujący epilog.

Według mnie „Co kryją jej oczy” to nadal numer jeden, nie do przebicia.